özlemek

özlemeye bir hakkın olmadığında en kötüsüdür. neyindi ki özleyeceksin. çok saçma. ama işte öyle olmuyor.

cok özledim yalan değil. son bir defa sarılsam yetecekmiş gibi.

içini yakıp kavurur da sen yine ona olan sevgiye sarılırsın geçirdiğin günlere onunla ilgili hayallere

sonrasında onu görmek için uyku bahanesiyle rüyalar alemine atılan devrimci bir eylemdir. insanların çoğu devrimi yanlış biliyor.

seni öldürmeyen acı güçlendirir tezini çürüten eylemdir. zira özlemek, öldürmüyor süründürüyor. birini özlediğin ölçüde güçsüzleşiyor zayıf kalıyorsun. resmen savunmasızsın. düşün bi' o an ona sarılmaktan başka hiçbir şey hayal edemiyosun. resmen ruhunu istila ediyor bu his. aldığın nefese karışıyor. sen oluyor.

yanındayken her anını hafızama kazımak isterdim özlediğim de gözlerimde canlandırabilmek için ama tek başarabildiğim gecenin karanlığında sigarayı derin derin içine çekişi .. o an canlandıkça kendi ciğerlerim doluyor özlem iyice katlanılmaz oluyor

özlemek ne derin bir duygu böyle, özlemek ne uzun bir mesafe.

bir süre özlemden gebersem de buluşmaya niyetlenmeyeceğim..

en sevdiğin kitabı özledikten sonra okumaya koyulduğunda içinde ona dair bir obje çıktığını görmek diye tanımlayım ben özlemek matruşka gibidir birşeyi özlemeye başladıktan sonra öteki hemen peşinden gelir. sonu yoktur özlemenin birazda insanın yaşama unsurlarından biri galiba özlemek hem ızdırap verir hemde anıları yad etmeni sağlar küçük buruk bir gülümseme ile. sonuç olarak özlüyorsak hala umut var

''özlemek ayları sormak gibi''

aradan bir yıl geçtikten sonra bi anda gelen geçen sene onunlayken nasıldım şimdi nasılım sorusundan sonra aklında kalan bütün anıları yazmak çünkü biliyosun yavaş yavaş tamamen unutucaksın

fransızca'da "eksik olmak" olarak karşılık bulan evrensel duygu."sen bana eksiksin" demek heralde birçok şeyi anlatmaya da yeter...

..siz hiç özlediniz mi.? ben özledim mesela.. çok demek de yetersiz. her gün özledim, her gece özledim. hiç sıkılmadan,hiç usanmadan özledim. ~ "özlemek, ne derin bir duygu böyle özlemek, ne uzun bir mesafe..." |câhid zarîfoğlu

''özlemek duvarları en yüksek, kaçılması en zor hapishaneydi.'' (bkz: barış bıçakçı)

"evet, sana ihtiyacım var çünkü bir bulutun gölgesi ve bir düşüncenin şarkısı hakkında sohbet edebileceğim tek insan sensin." - vladimir nabokov

bazen ettiğin kavgaları bile özlersin😕

her gece kalbini söküp sabah yeniden yerine takmana neden olan eylemdir. onu yerine koymaya çalıştığın herkes veya herşey ise büyük bir yangına dökülen birkaç damla su işlevi görür. yangın daha da büyür anlayacağın.

en son 1 eylülde konuştuk. içimi parçaladın. farketmemiştim sana bu kadar bağlandığımı. evet seviyorum diyordum ama bu denli olduğunu anlayamamıştım. aklımda hala o var zannediyordum. ama senmişsin aklımdaki. sadece hayatında sevgilin var diye kendime yediremeyip o diyormuşum. senin için kolay olmuştur tabiki benden vazgeçmek. hem de çok kolay. ama inan benim için çok zor geçiyor günler. gururuma yediremiyorum en çok da. bunun böyle olacağını başından beri söylüyordum sana. tekrar aşık olursun, tekrar seversin, çok uzun süre var yurt dışına gitmene diye. her seferinde kafamda bitirdiğim bir şey dedin bana. hani diyorsun ya yalan söylemedim hiç sana diye. en basit yalan sözcüğü ne biliyosr musun? canim. senin canın sevgilinken bile bana canım dedin sen. bu yalan değil de ne? dün otobüsteyken birden bire ağladım. neden oldu bilmiyorum. ama göz yaşlarım birden bire akmaya başladı. yanındaki kadın peçete uzatıp hiçbir erkek için değmez dedi. o kadar mı belliydiki seni özlediğim. ama sen orda mutlusun işte. ben hayatıma böyle devam ederken senin hiçbir şey umrunda bile değil. ve bu benim canımı daha çok acıtıyor. dün gece rüyamda seni gördüm. bana fotoğraf at seni göreyim diyordum. sonra birden bire tek başıma karanlık bir ormanda kalıyordum. aslında tamda böyle oldu. baksana senleyken mutluyken birden bire gecenin bi köründe yapayalnız kaldım. aynı dün geceki ormandaki gibi. bunları yazıyorum ama tabiki senin hiçbir zaman haberin olmayacak. çünkü seni bu derece sevdiğimi bilmeni haketmiyorsun.

bu eylem sevgiliye karsi yapiliyorsa bastan aci verse de sonradan sevgin tukenince geriye bakip o cektigin aciya bile mutlu bakiyosun diyosun ki ulan be ne guzel sevmisim ben

akşam yastığa kafamı koyduğumda kalbimin sancısından uyuyamıuorum sabah uyandığımda kahrolmuşluğun verdiği bulantıysa yemek bile yiyemiyorum sokakta gezerken hep onu görüyorum sanki hiç gitmemiş gibi hala burada olduğunu sanıyorum bir an en azından umuyorum hep içimde bir eksiklik var sanki giderken benim ruhumu da götürmüş geriye birtel beden kalmış gibi özlediğim hangisi bende bilemiyorum artık ruhum mu yoksa onu benden çalan hırsız mı?

ben sigara içmem. tadı çok kötü. içenleride anlamam zaten. ama o ilk yandığı andaki kokusu varya! beni benden alır. asıl meselede bu biliyor musunuz? sevmek o ilk sigaranın yanma anında saldığı kokudur. başta mest eder insanı. sigara yanmaya başladıkça kokusu ve tadı bozulur. özlemekte orası işte. sigaranın acı tadı. bağımlılık yapıyor ama ikiside. bırakamıyor insan. usulca ölmeyi bekliyorsun. başka çaren yok çünkü.

özlüyorum lan her şeyi özlüyorum hayatımın en güzel anlarını özlüyorum. insanların iyi olduğu günleri özlüyorum. acının sadece bacaktaki kurumuş olan yarayı çıkarırken hissedilen bir duygu olarak gördüğüm o günleri özlüyorum. çıkarların olmadığı dostlukları özlüyorum. soğuk kış günleri sadece salonda olan sobanın başında toplanıp edilen aile sohbetlerini özlüyorum. dedemin yılda bir defa aldığı disko topu gibi yanan ışıklı ayakkabımı özlüyorum. babaannemin olum al şu parayı kendine bir şey al dediği günleri özlüyorum sokaklarda çay içen teyzeler ve amcalarla edilen muhabbetleri özlüyorum kolayı meybuz yapmak için bir gece öncesinden kolayı dondurucuya koyup sabah aynı tadı alamadığım zamanki hüznümü özlüyorum. her şeyi özlüyorum işte.

ben bitek ecemi leylayi felam özlüyorum

özlemek nasıl bi şey sarılmak kadar zor mu

gece kafanı yastığa koyunca anıların depreşmesi beyinini sökesin gelir

özlemek, türkçe'mizin "öz" kelimesinden türetilen bir kelime. özlemek, aslında bir duygudan daha fazladır. özünde hissetmek, özünde olmak gibi anlamlar çıkartılabilir. duygular arasında en yoğun duygu da olabilir. azı veya ortası yoktur. ya özlersin ya özlemezsin. ya özünde hissedersin ya da hissetmezsin. yaşaması kolay değil biliriz. allah sevdiklerimizden ayırmasın.

insanin icinde bir bosluk hissetmesi

gerçekten ağır ve dayanılmaz bir duygu. :)

şuan yaşadığım his

boşluğa dalıp dalıp gitme sebebidir.

ya o kadar garip bişey ki. mesela mutluluk geçiyor . üzüntü de bi yerden sonra bitiyor. sinir geçiyor. heyecan korku endişe hepsi zamanla bitiyor veya yerini başka bi duygu alıyor ama özlem öyle bişey ki hergün daha fazla büyüyor ve yapılabilecek hiç bişey yok.

hani çok eğleniyosundur ortam muazzamdır eş dost herkes seninledir. sonra bir şey olur ufacık bir şey. ya adı geçer yada birisi onun kurduğu cümlenin aynısını kurar. içinde bir yer sızlar hani. o neden şimdi burada yanımda değil dersin. göğsün sıkışır. 2 saniyeliğine dünya dönmeyi bırakır ama kafan dönmeye başlar. ve bu seni bütün ortamdan hatta yeryüzünden siler. işte o an hissettiğin o uzay boşluğunda olmayan o his var ya, özlemek.

lügatımızın kelimelerle anlamını açamadığı lanet bi eylem. söylesen bi türlü söylemesen türlü türlü. sonuç olarak desen yarım kalacaksın sussan mimli

çok özel bir duygudur

hele bi söyle bi eve hangi gün gidilmez?

uzun zamandır hissetmediğim bir şey. gram eksikliğini hissetmiyorum. bir sike yaradığı da yok zaten.

nefretin bile önüne gecebilen tek duygu. şükür ki zamanla azalıyor. yoksa dayanmak ne mümkün

geçmişte size ne yaptıklarını nasıl üzdüklerini unutturan onların önüne geçen nalet duygu

bana bir bardak sen gerek, kafayı bulamıyorum!

ama nasıl özlemek. insan yanındakini de özler mi? zaman geçiyorsa özler herhalde. tüm çocukluğu özlemek, erken uyumak zorunda olmayı dahi özlemek, bir apartmanı, eski dostları özlemek, bi önceki yazın havasını özlemek ne bileyim eski yastığını özlemek. bi ses tonunu özlemek, bakışı, annenin bağırışını özlemek. hayatım özlemekle geçiyor, geçmişi düşünmekle, şimdiden daha güzel değildi ama kıymet sonradan biliniyor ya. hep özlüyorum işte keşke hayatta dönemeçler olmasa, yollar ayrılmasa, başka şehirlere gitmek olmasa, herkes bir parça hayatımda kalsa. hayatıma dokundu ya, o dokunduğu kıyıdan ayrılmasa. özlüyorum yani dostlar özlüyorum. kendi gülüşümü bile özlüyorum. insanın gülüşü değişir mi ? değişiyor. o da değişiyor dedim ya zaman.

yüz yüze konuşurken özlemiştim.

özledik. evet gecede oldu. eylülde bitti ekimde gidecek. ama bilin bakalım kim gelmeyecek.

692 gün oldu görmeyeli sesini duymayalı, en zoru da bu değil mi? özlem hat safha da zaten, özlemsiz gün mü olurmuş olmaz öyle gün. ve en acısı da ölmeden son bir kez görebilecek miyim sarılıp da özlem giderebilecek miyim?

şimdilerde sahil kenarında oturmuş çayımı yudumlarken geliyorsun aklıma. tadım kaçık. hayatımda herşey yolunda belki ama yine de tadım yok. sen yoksun. dostum çay var, bana ayak uyudurabilsin diye onun da tadını kaçırdım. aramızda ki dostluk güçlendi artık daha koyu. ve aslında asıl tadını şimdi aldığımı fark ediyorum. ne garip dimi sen yoksun ama çayım var düşüncelerim var kendimi daha bi hayatta tutuyorum. senin için canımı vermektense yaşamayı deniyorum. kendine iyi bak. çünkü ben çok iyi bakıyorum. her baktığım da da seni görüyorum karışık bişey işte düşünme bile. kendimizden kaçmaya çalışırken bile en çok kendimizi özlüyoruz yada kendimizle bagdastirdigimizi hayat çok garip özlemek çok garip. zehirliyoruz kendimizi öldürüyoruz yavaşça. intihar ediyoruz işte yavaş yavaş.. acı çeke çeke.. özleye özleye. gelir diyoruz gelmeyeceğini bile bile.

en bok his. birde hiçbir zaman gelemeyecek birini özlemek.. sulu bok

son kez 10 dakika sarılmak için ömrümden 10 yıl vermeye hazırım.. sanırım özlemek bu demek. eh ne kadar iğrenç bir çaresizlik olduğunu anlatmama gerek yok?

çok lafa dökülmediğinde en asil duygu.

en yoğun hissettiğim duygu. çok özlüyorum ben eskiyi. iyi kötü ne varsa özlüyorum. bugün dünü özlüyorum, yarın bugünü özleyeceğim. bulunduğun yerin, zamanın, yanındakilerin kıymetini bilmek lazım velhasıl kelam.

bu saatlerde en çok annemi ve babamı özlüyorum. keşke yine aynı çatının altında olabilseydik, çünkü onlar yokken bütün bu karanlık beni öldürecekmiş gibi hissettiriyor. sanki yapayalnızmışım gibi..