ölmek

ne garip duygu şu ölmek? öptüğüm kızlar geliyor aklıma, bir açıklaması vardır elbet giderken darağacına... geride, masa üstünde boynu bükük kaldı kağıt kalem. kısacası güzel annem, bir çiçeği düşünürken ürpermek yok, gülmek, umudetmek, özlemek... ya da mektup beklemek, gözleri yatırıp ıraklara... ölmek, ne garip şey anne! .

teoman'ın çoban yıldızı şarkısını getirdi aklıma yüzme bilmeden daha deniz görmeden hiç güneşte yanmadan şimdi ölmek istemem bir kalbi sarmadan aşkı tatmadan daha onla sarhoş olmadan hiç sevişmeden daha şimdi ölmek istemem daha hiç gülmeden çoban yıldızı sen benle kaal çoban yıldızı hep benle kal zamanın varsa ben hiç kimsem olmadan tepeden tırnağa ona hiç sarılmadan şimdi ölmek istemem kalbine dokunmadan hadi al götür beni hala benimmişler gibi evime yurduma taze meyve tatları yağmurlarında çoban yıldızı sen benle kaal çoban yıldızı zamanın varsa biraz daha

ölmek kimine göre ayrılık kimine göre ise rabbimize olan bir kavuşmadır..

ölmek değil de öldükten sonra ki bilinmezlik korkutuyor beni.topragin altında ne yaparım çok korkarım her halde. bir kaç gün önce babaannem vefat etti yanımızda allah'ım can vermek çok zormuş onu gördüm yani.

arkamdan üzülecek kişileri düşünürüm hep annem belki birde 2 3 arkadaş

kişinin ölümü kendi kiyametidir. ne kadar ihtişamlı ki ölmek bu söylenmiş. bazen insanın kopsun kıyamet diyesi geliyor ama neyse. rabbim kiyametimizi kolaylaştırsın.

bayılmak değildir

bugün çok samimi olduğum bir arkadaşımın 20 yaşındaki kuzeni trafik kazasından vefat etti. akşamüstü söyledi bana. böyle beynim allak bullak oldu. çocuğu hiç görmemiştim ama ne bileyim işte, zaten ölüm konusunda takıntılıyım, bir de o gencecik çocuğun boşu boşuna ölmesi zoruma gitti. öleceğiz lan bir gün. allah şahit hüngür hüngür ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. allahım yardım et, öleceğiz bir gün. hiçbir ehemmiyeti yok hayatın ve bu tarafta olanların. ne acı lan. öleceğiz. sonrası muamma. ne olacak, ne bitecek tek bir allahın kulu gidip de gelmedi ki bir fikrimiz olsun. öleceğiz bir gün. belki bu gece, belki yarın sabah belki de bundan 40-50 yıl sonra. ama öleceğiz. bundan 100 yıl sonra şu an şu yazıyı okuyan hiç kimse dünyada olmayacak. beynim kafatasımdan uçup gidiyor ölümü kanıksadığımda. onun gerçekliğini tüm hücrelerimde hissettiğimde. öleceğiz bir gün. her şey boş. bomboş hatta. dinler intiharı haram etmeseydi çok önceden öldürürdüm kendimi. bir de merak ediyorum. insanlar daha ne kadar küçülebilirler diye. açıkçası çok sıkıldım yaşamaktan. pek de haz ettiğim söylenemez yaşamdan. ölüm fikri ve düşüncesi bir damla asit gibi beynime düştüğü günden beri ölüyorum ben. canım acıyor. öleceğiz. ölüm var.

ailenden ayrı nefes almak zorunluluğu

ölüm güzel şey,budur perde ardından haber... hiç güzel olmasaydı ölürmüydü peygamber?... öleceğiz müjdeler olsun,müjdeler olsun ! ölümüde öldüren rabbe secdeler olsun! nfk

çoğumuzun isteyip çok azımızın yapabildiği eylemdir.

başlığı okuyunca bi 10 saniye düşündüm sonra içimden bir ses ne saçma başlık sanki aramızda bunu tecrübe edip geri gelen var amk dedi haklı da

daha da kötüsü unutulmak sanki hic yasamamis bu dünyaya gelmemis gibi... bir zaman sonra adinin bile unutulmasi.. iyi ki ölümden sonra bizi bekleyen bir hayat var bu inanc bu dünyayi anlamli kiliyor sevdiklerini bir daha gorebilecek olma ümidi

ya da ölmemek

Murat menteş Ruhi mücerret

istiyorum. hem de deli gibi. ama neden? hiçbir nedeni yok. hayat güzel, cebim dolu, tipim-şeklim yerinde, özürüm yok. her şey dört dörtlük. ama olmuyor be. allah'ım o gece bu gece olsun. lütfen.

çok sıradanlaştı özellikle biz ortadoğu bataklığındaki hemen hemen bütün ülkelerde durum aynı. her gün onlarca insan hayatını kaybediyor ve çıkarcı gruplar bundan rant sağlıyor. bizler de bana dokunmayan yılan bin yaşasın deyip üç maymunu oynuyoruz fakat yılan herkese dokuna dokuna her geçen gün bize de yaklaşıyor haberimiz yok. misal bugün o kadar işçi ve şehit haberi vardı kanallar bunlara bir dakika bile ayırmadı. neden? çünkü çok sıradan artık ilgi çekmiyor. fakat vatan şaşmaz'a onlarca dakika süre veriliyor. adam ülkede sevilen biri bende severim hiç haber yapılmasın demiyorum fakat birilerinin çıkıp ulan nereye gidiyor bu ülke demesi gerekiyor. onun yerine şehit haberlerine o kadar vakit ayrılsa belki çözüm geliştirmek için daha çok uğraşır yöneticiler. veya şehit ailelerinin durumları gösterilip ailelerine daha çok destek olunur çünkü hepimiz biliyoruz ki hep gariban fakir evlatları şehit oluyor. zengin basıyo parayı oturuyor gariban mehmet vatanı kurtarıyor...

hadi inşallah

işte sen o kadar güzelsin ve ben o kadar karanlıklar içindeyim ki şunlar ellerindir diyorum, tutamıyorum şunlar gözlerindir diyorum, bakamıyorum düşün, kahrımdan ölmeliyim artık ölemiyorum...

Kim bilir nasıl zevkli bir şeydir? Sabırsızlanıyorum.

tek duam kimseye muhtaç madara olmadan ölmektir.

eskiden korkardım, yalan yok. şimdi hesap kitap yapıyorum da, ölsem daha iyi gibi duruyor. beni hayata bağlayan hiçbir şey yok ve yaşadıkça günah işleme oranım da artacağından ölüp gitsem daha avantajlı olurum diye düşünüyorum. tabi yarın öbür gün fikrim değişebilir ama bir süredir böyle düşünüyorum, şu iğrenç hayatın mücadelesini vermek hiç içimden gelmiyor. ömür bağışlanacak bir şey olsa, mutlu birilerine gözüm kapalı verirdim ki iyice tadını çıkartsınlar. (bkz: he yarram he)

sadece fiziksel olmayan aksine tamamen ruhen gerçekleşen eylem. ben öldüm. beni her kırdıklarında her kalbimi acıttıklarında öldüm. öldüm ben. gömmediler. belki de gömdüler. arkadaşlarım mesela. yoklar. ben herkesin her zaman iyiliğini düşündüm. bu vicdani değil ciddi. ama gömdüler. öldüm ben her kavgada. her kendimi çirkin hissettiğimde. annesinin güzel kızı öldü mesela. baksan yaşıyorum. kalbim atıyor. ama kırık bardak misali işte. kırık bardak ne kadar su alabilir. heh öyleyim. öldüm ben her görmediğinizde. her yetemediğimde. öldüm. yokum artık. yaşıyorum. şey der şanışer "annem üzülmesin diye ben intihar etmeye kalkışmadım" biliyor musunuz ben kalkıştım. 2-3 kere hem de. aslında her seferinde öldüm. siz bilmiyorsunuz. ölüyüm ben. beni öldüren herkese teşekkürler.

geride kalanları parçalara ayıran, alışana kadar fırtınada yalın ayak gezmek zorunda bırakan eylem. bir dostumun dediği gibi, yas tutma süreci kalbinizi bir balon gibi şişirip duvarları iğneli bir kutuya kapatmışlar gibi hissettiriyor. zamanla balon sönüyor, sadece balon hareket edip kutuya çarptıkça acıtıyor. bu gece benim balonum çok oynuyor. canımın içi ölmeseydi bu gün doğum gününü kutlayacaktık. çocuk kalbini, sevgi dolu gülümsemeni, yıldızları içine sığdırdığın gözlerini öpüyorum. seni çok özledim. gittiğin yeri iyi öğren, ben yer yön bilmem, yanına gelince beni gezdirmen lazım. seni çok seviyorum.