bugün çok samimi olduğum bir arkadaşımın 20 yaşındaki kuzeni trafik kazasından vefat etti. akşamüstü söyledi bana. böyle beynim allak bullak oldu. çocuğu hiç görmemiştim ama ne bileyim işte, zaten
ölüm konusunda takıntılıyım, bir de o gencecik çocuğun boşu boşuna ölmesi zoruma gitti.
öleceğiz lan bir gün. allah şahit hüngür hüngür ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. allahım yardım et, öleceğiz bir gün. hiçbir ehemmiyeti yok hayatın ve bu tarafta olanların. ne acı lan. öleceğiz. sonrası muamma. ne olacak, ne bitecek tek bir allahın kulu gidip de gelmedi ki bir fikrimiz olsun.
öleceğiz bir gün. belki bu gece, belki yarın sabah belki de bundan 40-50 yıl sonra. ama öleceğiz. bundan 100 yıl sonra şu an şu yazıyı okuyan hiç kimse dünyada olmayacak.
beynim kafatasımdan uçup gidiyor ölümü kanıksadığımda. onun gerçekliğini tüm hücrelerimde hissettiğimde. öleceğiz bir gün. her şey boş. bomboş hatta.
dinler intiharı haram etmeseydi çok önceden öldürürdüm kendimi. bir de merak ediyorum. insanlar daha ne kadar küçülebilirler diye. açıkçası çok sıkıldım yaşamaktan. pek de haz ettiğim söylenemez yaşamdan. ölüm fikri ve düşüncesi bir damla asit gibi beynime düştüğü günden beri ölüyorum ben.
canım acıyor. öleceğiz. ölüm var.