çocukluk travmaları

İğrenç ötesi bir ilkokul öğretmenim vardı. Gram sevgi, şefkat göstermezdi. Daha minnacık bebelere yapmadığını bırakmazdı. Ben onun gözde ögrencilerinden olduğum için bana pek dokunmazdı ama sevmediği çocuklara cehennemi yaşatırdı. Her türlü ayrımcılığı yapar, aşağılardı. Defterler , kalemler, hakaretler havada uçuşurdu. Hiçbirimiz bir şey yapamaz, şikayet edemezdik. Gariban bir çocuk vardı sınıfta. Ara sıra bayılırdı. Hastalığı vardı. Bir gün tenefüste benimle ve sevdiği birkaç öğrenci ile yine muhabbet ederken çocuk pat düşüp bayılmıstı. Herkes çocuğun başına üşüşürken bu kadın "ıyyy yine mi bayıldı bu yaa" deyip tiksinmiş bir ifade ile çocuğa parmak ucuyla dokunup hemen geri çekilmişti. Hayatı sevmeyen ve her şeyden nefret eden bir kadındı. Ben her sabah titreyerek giderdim okula. Bu karı yüzünden hala matematik benim için bir travma. Küçücük çocuklara lise öğrencisi gibi davranıyordu. Beni sevmesine rağmen bana bile bir iki kere el kaldırmışlığı var. Bir de sevmediği öğrencilere neler yaptığını siz düşünün. Bir tane kız çocuğunun annesinin mesleğini bile aşağılamıştı bir keresinde. Çocuk psikolojisinden bihaber olan iğrenç bir kadındı. Kendi çocuklarına da çok kötü davranıyordu. Kendisi hala travmam yani. O küçük çocuk beynimin içinde 4 sene yaşadı bu psikopat karı. Ellerim titreye titreye, dua okuya okuya giderdim okula.

sene 2012... sbs sinavi... cevabı van gölü olan soruya kafam karıstıgı icin yanlıs cevap verdiğimde at kuyruğu olan saçımı tutup havaya kaldıran öğretmen bozuntusu yüzünden toplayamaz olmuştum saçımı

buraya yazılamayacak kadar ağır olan şeylerdir...

Sürekli birinin bana kızacağını düşünmek, her an her durumda gerilmek, sevilmek için olmayacak işler yapmak. Beni getirdiği nokta hepsinden travmatik. Sonra neymiş efendim biz artık yetişkinmişiz, kendi sorumluluğumuzu almalıymışız, ailemizi suçlamayı bırakmalıymışız. Peki geçen 30 yıl ? Onun sorumluluğunu kim alıcak amcamın karısının yeğeni mi ? Başlarım psikolojik çıkarımlarınıza.

Gece gece nerden aklıma geldi bilmiyorum ama gerçekten küçüklüğümden beri unutamadığım bi anım var ve keşke kafamdan silebilsem. Ananemlerin yaşadığı köyde şakasız 5 tane ev var dağın arasında ve o evlerden bi tanesi de dedemin kardeşinin evi. Bi gün 3 kız kuzen toplandık ve bu eve gittik çünkü dedemin kardeşinin eşi fadime ebeyi çok seviyoduk. Bize yemek yapmayı öğretirdi sıkılmadan yaramazlıklarımıza katlanarak. Fadime teyzenin de bi tane 30 yaşına gelmiş ama asla evlenmemiş bi oğlu var tabi o zamanlar kaç yaşında allah bilir. Bu hayvanları otlatmaya giderken telefonunu evde bırakmış kameralı bi telefon. Biz de kızlarla merak ettik oyun oynarız belki diye aldık elimize galeriye mi girdik artık dosyalara mı bilmiyorum birden önümüze dehşet p*rn*lar çıkmaya başladı. Yani normal değil hiçbiri bildiğim fantezik p*rn*. 3 tane daha 10 yaşında küçücük kız çocuklarıyız ve tabiki de bu iğrençliğe daha fazla dayanamayıp kaçmıştık evden. O gün bugündür o adam hala bekar ve ben o adamın yüzüne bile bakamıyorum midem bulanıyo. Anlamadığım nokta da dağın başında telefon bile çekmeyen yerde sen o kadar videoyu nerden buldun o tuşlu telefona nasıl yükledin amk demek ki (bkz: azimli sıçan duvarı delermiş)

(bkz: testis torsiyonu) 15 yaşındayım yüksek tekme çalıştığım bir kick boks antrenmanından sonra eve gidip uyudum. Saat 23.30 civarında testislerimde bir acıyla çığlık atarcasına uyandım. Uygun hastaneyi bulup ameliyata girene kadar yaklaşık 1 saat boyunca ömrümde çekmediğim fiziksel acıyı çektim. 120 kiloluk bir tekvandocunun 30 saniyede bir kasıklarınıza tekme attığını hayal edin. O gün bugündür ne zaman kasıklarım ağrısa korkudan elim ayağım titrer.

(bkz: Böcek korkusu) İlkokul 2. Sınıftayım çantam sıramın yanında yerde duruyor. Ders başlangıcında eğildim çantadan kitaplarımı çıkarmaya, kalem diplerde kaybolmuş onu ararken kolumda bir şey hissettim. Bi baktım kocaman antenleri olan bi karafatma koluma çıkmış, kolumdan yüzüme doğru yürüyor. Korkuyla fırlattım masamın üstüne düşüp yine bana doğru yürümeye başladı. Asla o anı unutamıyorum. O günden sonra başladı böcek korkum. Her türlü uçan, kaçan, sokan zımbırtılardan korkarım.

Küçükken evin kenarında merdivenlerde kumlar vardı.Kardeşime(5 yaşında) gel sana büyü yapıcam derdim.Merdivendeki kumları kafasına koyardım.Artık büyülendin derdim farkettiğinde ağlamaya başlardı.(7 yaşındaydım sorgulamayın dlslfşflflh)O günden beri kumdan nefret eder denizi çok sevmez.Özür dilerim kardeşim.

O kadar çok var ki, hangi birini yazcağıma karar veremedim. Aşırı kaoslu bir aile ortamı vardı. Aslında çekirdek ailemde hiçbir sorun yoktu, sorun aynı apartmanda ve iş ortağı olduğumuz akrabalardaydı. Şiddet, kavga, bağırış… her şey mevcuttu,hepsi de bizim evimizde yaşanıyordu. O kadar çok korkuyordum ki o seslerden, o şiddetten. Her seferinde kaçış için bağırarak bizim evi tercih ediyorlardı, her seferinde korkarak ve ağlayarak bir köşede olayların bitmesini bekliyordum. Hala daha bir yerde olan en ufak tartışma bile beni çok korkutuyor ve huzursuz ediyor. Biri birine bağırdığı zaman çok kötü hissediyorum. Özellikle bir yerde kavga çıkmışsa, korkudan kalıyorum olduğum yerde. Tabi o ailenin bıraktığı tek travma bu değil, keşke sadece bu olsaydı. O kadar çok travma bıraktılar ki bu yaşımda hala atlatamadığım çok fazla olay var.

Gulyabani

çoğu insan için şudur sanırım, bilhassa bu toplumda; link