İğrenç ötesi bir ilkokul öğretmenim vardı. Gram sevgi, şefkat göstermezdi. Daha minnacık bebelere yapmadığını bırakmazdı. Ben onun gözde ögrencilerinden olduğum için bana pek dokunmazdı ama sevmediği çocuklara cehennemi yaşatırdı. Her türlü ayrımcılığı yapar, aşağılardı. Defterler , kalemler, hakaretler havada uçuşurdu. Hiçbirimiz bir şey yapamaz, şikayet edemezdik. Gariban bir çocuk vardı sınıfta. Ara sıra bayılırdı. Hastalığı vardı. Bir gün tenefüste benimle ve sevdiği birkaç öğrenci ile yine muhabbet ederken çocuk pat düşüp bayılmıstı. Herkes çocuğun başına üşüşürken bu kadın "ıyyy yine mi bayıldı bu yaa" deyip tiksinmiş bir ifade ile çocuğa parmak ucuyla dokunup hemen geri çekilmişti. Hayatı sevmeyen ve her şeyden nefret eden bir kadındı. Ben her sabah titreyerek giderdim okula. Bu karı yüzünden hala matematik benim için bir travma. Küçücük çocuklara lise öğrencisi gibi davranıyordu. Beni sevmesine rağmen bana bile bir iki kere el kaldırmışlığı var. Bir de sevmediği öğrencilere neler yaptığını siz düşünün. Bir tane kız çocuğunun annesinin mesleğini bile aşağılamıştı bir keresinde. Çocuk psikolojisinden bihaber olan iğrenç bir kadındı. Kendi çocuklarına da çok kötü davranıyordu. Kendisi hala travmam yani. O küçük çocuk beynimin içinde 4 sene yaşadı bu psikopat karı. Ellerim titreye titreye, dua okuya okuya giderdim okula.