çocukluk travmaları

Habille kabili anlatan bi çizgifilm vardı. Sanki sürekli denk geldiğimi hatırlıyorum. Habilin ölümünü atlatamamışken kabilin o ateşlerin içinde olması, arkadaki müzik falan... allahım korkunç ya

Hâlâ unutmam , unutamam. Çocuktum komşunun düğünü vardı orda şeker dağıtıyorlardı arkadaşlar uzattılar ellerini herkese birer tane verdi oradaki abla e ben de çocuğum işte uzattım elimi uzatmayadim keşke. Neyse halamin bana bir bakışı vardı o an evde görüşeceğiz der gibi . Ki gibisi fazla evde bir görüştük. Sen misin elini uzatan sen misin şeker isteyen , vay efendim yok muymus bizde şeker , vay efendim sen nasıl başkasından bir şey istersin. Sürdü dilime acı biberi ben kıvrana kıvrana uzandım yere yatağa saatler geçiyor ağzımın yanması geçmiyor ağlaya ağlaya uyumuşum . Büyüdüm neden böyle yaptın diye sordum cevap , e fena mı bak hanım hanımcık örnek bir genç kız oldun milletin şımarık çocuğu gibi olmadın. E kendi çocukların şımarık onu naoacaz ? diyemedim. Çünkü çocukluk ya travma ya dilim hâlâ sızlıyor sanırım

Ahahahah babamın sevgilisiyle konuşmuştum aq ne bileyim sevgilisi olduğunu bide diyorum ki al baba bir kadın seni istiyor ulan yaa shsksnsjs

bambi... küçük bambi... annesi...

Çok fazla uyarıya rağmen iki minik parmağımı soktum prizin içine. Abidin ver ordan elektriği abicim. Neyse bir guzel elektrik çarptı. O da yetmedi babamda "Ben sana demedim mi yapma diye" dedi bir de o çarptı bana. Şuan prizden fişi çekerken her seferinde korkuyorum elektrik çarpar diye.

Annemler komşularla bahçede otururken ben de bi köşede oynuyodum kendi kendime ağzımda da şeker var hani şu en sertlerinden.. annemlere 10 metre uzaklıkta oynarken birden şeker boğazıma kaçtı nefes alamıyorum can havliyle koştum annemin yanına sırtıma vuruyo olmuyo karnımı sıkıyo olmuyo ölücem ama az kaldı beyaz ışığı görmeye başladım gözlerim karardı en sonunda annem böyle olmucak diyip bacaklarımdan bi tuttu bi salladı ama böyle bi şey yok şeker lak diye çıktı ağzımdan resmen ölümden döndüm allah o şekerlerin belasını versin

Oyun oynuyordum arkadaşımla. Kaçmaya başladı. Ben de kovalıyorum. Ama kız önümde nasıl koşuyor... Neyse. Ara gibi patika yoldan ilerleyip sokağa çıktık. O arada soldan gelen araba kıza çarptı. 5 metre falan uçtu kız. O an dün gibi aklımda. Uzun yıllar kendimi suçlamıştım. Bir de kıza bir zarar gelseydi asla kendimi affetmezdim.

babaanneyle hamama gitmek.. daha fazla bir şey anlatamayacağım sanırım bu konuyla ilgili :(

bisikletten düşmüştüm. baya ciddi bir kazaydı hafıza falan kaybetmeli. bisiklet süremiyorum o yüzden. bir kere denedim titreyerek yere düştüm. acı vericiydi.

Çocukken kendini bilmezsin biri üstüme kedi attı ve kedi elimi boydan boya çizdi bende ağlayarak eve gelmiştim.Abimde tetanoz aşısı olacak ehe diye gülüyordu o korkuyla dahada kedi elleyemedim

Babaannemin ölümünü izlemiştim, en yakınından çok net. O günden beri sevdiklerimin ölümüne/kendi ölümüme karşı hastalıklı bazı düşüncelerim oluyor zaman zaman. Klostrofobimi de bu duruma bağlıyorum. Beş yaşındaki çocuklar ölümle böyle tanışmamalı ama oldu bi kere :)

Şahane pazar - ayı ailesi (tülay'ın orhan'ı zopalaması)

2 yaşımdan beri gözlük takıyorum ve insanlar sürekli gözlük olmasa güzel kız aslında gibi tabirleri çocuk yaşımdan itibaren söyledikleri için :) artık gözlüğü ailem dışında kimsenin yanında takmıyorum :( yaşasın teknoloji yaşasın lens

Kreşin ilk günü. Ben neredeyse hiç konuşmayan kendi halinde bir çocuktum. Annem beni kreşe bırakıp işe giderken endişelenmiş çocuklar oynarken istemeden bi şey yapar mı ya da konuşmadığım için dışlarlar mı falan diye o günden bahsederken hep anlatırdı bunu. Beni bırakıp gitti, ben içeri girdim. Kıvırcık koyu saçlı bir öğretmenimiz vardı hiç unutmuyorum kendisini, bana karşı diğer çocuklara olduğundan daha özenli davranırdı. O gün böyle tanıştırdı kendi halimize bıraktı sonra. Ben bi kenarda duruyorum oyuncaklara bakıyorum derken bütün çocuklar etrafıma toplanmaya başladı. Saçma sapan dalga geçmeye başladılar çocukça zorbalıklar yani. Onlar üstüme geldikçe ben geri geri gittim. Sonunda duvarın köşesine sıkıştırdılar beni ellerini de duvara dayadılar ki kaçamaym diye. Bir noktadan sonra sinirlerim bozulmaya başladı. Kendimi tutamadım. Nasıl bir sinirle üstlerine saldırdığımı hala anlayamıyorum yakalayabildiğimi ısırdım. Evet baya baya kollarını kan oturtacak kadar ısırdım. Zorbalığa karşı duruşumuz budur asi ruhluyum napym. Sonra bağırdılar ağladılar falan öğretmenler gülmüştü hiç unutmuyorum. Akşam annem beni alırken de herkes anneme gidip kızın bizi ısırdı demiş. Annem diyordu ki kolları diş izleriyle doluydu morarmış falan. Ve işin garibi o yaşta ben böyle bir tepki verdiğimde kendimi koruyabildiğimi, ezdirmediğimi falan düşünmüşler bir yandan da komik bulmuşlardı. Oysa bu benim için şiddet eğiliminin kendini ilk gösterdiği andı. Eğer o yaşta profesyonel bir yardımla bu durumumu çözselerdi... Neyse tabi ailemin de çok sorunları vardı o yıllarda. Çocuk deyip geçtiler.

4. Sınıftaydım o zamanlar. Sınıftaydım ders dinliyoruz. Bir anda bir koku yayıldı sınıfa, böyle plastik yanığı gibi bir şey hoca da camları açtı acaba dışarıda yangın falan mı var diye. Baktık dışarıda bir şey yok. Okul yanıyor falan diye düşünmeye başladık artık. O sıra sınıftan bir kız arkasına döndü ve benim üstümdeki florasanı işaret etti. Şöyle kafamı kaldırıp bir baktım ki tam üstümde bir florasan var ve yanıyor ayrıca koluma da florasanın içindeki sıvı damlıyor (okul kıyafeti gömlekliydi gömleğin bol olan yerlerine damlamış oralar delinmiş) tabi koluma damladığını görünce yerimden kalktım ve oradan uzaklaşmak için bir iki adım attım. Tam o anda oturduğum yere yanan florasan düştü. Şok geçirmiştim bir süre. O gün bugündür florasan fobim var 🤦🏻‍♀️

Dedemlerin evi camiyle bitişikti. Kuzenimle oraya gidince namaz da kılardık, 7-8 yaşlarındaydık, oyun olsun diye kılmaya çalışırdık bildiğin. Bir gün abdest almaya çalışırken suyu fazla harcadığımızı gören imam bizi hortumla dövmüştü. Ben neyse de kuzenim fazla hırpalanmıştı:') o gün bugündür imamfobiam var, ne zaman bir imam görsem istemsizce küfrederim, hoş mu, değil. Ama o yaştaki çocuğu hortumlamak da hoş değil. Kuzenim de dinden çıktı zaten, artık nasıl yediyse hortumu.

çocukluğum travma dolu. şimdi karar veremedim hangisini anlatsam, birini yazsam diğerinin hatrı kalır :')

İlk okul hocamın beni canı istediği zaman dövmesi,aziz pederimin suçsuz yere hapis yatması,1 ila 2 yıla yakın cinlerin bana musallat olması...

Buraya sadece 2-3 tanesini yazsam ağlayarak siteyi terk edersiniz. yorumsuz geçiyorum, keyifli forumlar

Babam zorla köye götürürdü, dedem bu yıl vefat edince arefe gününden babama dedik hadi köye gitmiyormuyuz diye. Köy bende travma yarattı. Nefret ediyorum

Çok küçüğüm (ilkokul çağları sanırım), teyzem memleketinden İstanbul'a gezmeye gelmiş çocuklar ve enişte ile beraber. Plan yapmışlar Pazar günü Sultanahmet ile başlayıp Dolmabahçe'de bitecek bir tur var beni de aldılar yanlarına. Tramvaydayız Aksaray'da beni bir mide bulantısı aldı anlatamam, tramvay hınca hınç dolu, yaz günü hava sıcak, çocuğum boy kısa kafayı kaldırıp nefes alamıyorum, bizimkilere arıza çıkmasın diye ses de etmiyorum. Tam Sultanahmet durağına yaklaştık yaklaşacaz artık kendimi nasıl tutamadıysam midemde ne var ne yoksa teyzemin üstüne boca ettim. İnanılmaz bir utangaçlık ve pişmanlıkla gezdim bütün gün. İşte o günden beridir Zeytinburnu - Kabataş tramvay hattına ne zaman binsem o an gelir aklıma, bir de o anki pis koku. İşin özeti tramvay benim travmam oldu dostlar.

annemle babam çok kötü kavga etmişti, babam elini cama vurarak camı kırmıştı. kaç yaşında olduğumu hatırlayamıyorum ama anneme anlattığımda 'sen daha üç yaşlarındaydın hatırlaman imkansız' demişti. nasıl işlenmiş hafızama o gün bilmiyorum ama ben o günü dün gibi hatırlıyorum. evde kopan bağırışlar, annemin durmadan ağlaması, arkasına saklanışım ve annemin kucağındaki erkek kardeşim..

Yaş 5 falan yeni siteye yeni eve taşınmıştık.. Alt komşumuzun dalmaçyalı köpeği vardı. Tabi o zamanlar dalmaçyalı köpekleri sadece televizyonda görmüştüm. Bir gün tek başıma sitenin bahçesine inmiştim her neyse saat geç oldu diye eve dönmek istedim. Bizim bu alt komşunun köpeği de eğitimli diye hep o saatlerde tuvaletini yapması için serbest bırakırlarmış nerden bileyim. Üçüncü kata bi geldim karşımda kocaman dalmaçyalı köpek üst merdivenlerden bana bakıyor.. Neyse bir süre bakıştık köpek yerinde duramıyor beni görünce bi heyecanlandı ben de nasıl korkuyorum ama. Bir de ne olsun köpek gelip üstüme atladı yüzümü falan yalıyo meğer oyun oynamak istiyormuş ben o yaşta nerden bileyim oyun oynamak istediğini. Sahibi gördü kaldırdı beni falan neyse eve gittim biraz ağladım sonra geçti tabi. Son olarak o köpekle bayağı arkadaş olduk herhangi bir köpek fobim olmadı ama o an çok korkmuştum.

Babayı çıplak görmek Aradan neredeyse 15 yıl geçti ama hala hatırladıkça midem bulanır.

5-6 yaşındayken arkadaşımla binanın arkasında oyun oynuyorduk, binanın etrafı komple boş, ve bir anda hayvan gibi bir ses geldi o an korkudan altıma işedim daha sonra öğrendim ki alt komşu sıçıyormuş. Sıçma sesinden korkarak altına işeyen ilk çocuk olarak tarihe geçmem lazım acilen.

5-6 yaşlarındaydım sanırım, dışarı çıkmak için botlarımı giydim ve ayağımın altında bi kıpırtı hissettim. Çığlık ata ata geri çıkartmıştım ve içinden iki tane hamam böceği çıkmıştı.

Küçükken aileme karşı yada büyüklerle konuştuğumda hep susturuldum bu yüzden yaşı büyük yada ailemden biriyle konuşunca heyecanlanıyorum bunu içimden atamıyorum ne yapsam da geçmiyor ve hep içimde kalacak. Keşke susturmasalardı da konuşsaydım...

kaç yaşındayım o zamanlar bilmiyorum. zaten bunu da hayal meyal hatırlıyorum. bilincimin derinliklerinde saklı, suya yansıyan bi görüntü gibi. çocukken bi kusurum vardı. hani ömer çok güvendiği için sevdikleri tarafından öldürüldü ya ben de sanırdım ki çocukken beni herkes seviyor. küçüğüm, tatlıyım falan diye. ama sonra anladım ki, bunu çok küçük bi yaşta öğrendim, kimsenin beni sevdiği falan yok. çocukken hep kapı arkasına ya da koltuğun arkasına saklandığımı hatırlıyorum. sanıyordum ki ben kimseyi görmeyince onlar da beni göremiyor. ama her seferinde bulurlardı beni. ben de çığlık atardım. o sıralar çok küçüktüm işte ve oyun oynadığımızı sanıyordum. üstümde birisi vardı. kapının arkasındayık. ve bu kişi boğazımı sıkıyordu o sıra. nedenini falan bilmiyorum. benden büyüktü onu biliyorum. boğazımı sıkarken nefesim kesildi, gözlerimin yuvalarından döndüğünü hissettim. ve hep aynı ses, öl, öl artık, öl diyordu. ölmek ne demekti bilmiyordum ama morardığımı hissediyordum. bahsettiği şeye yakındım galiba. sonra annem seslendi. beni arıyordu. üstümdeki kişi kalktı ve kaçıp gitti. ben öksürdüm, boğazım açıldı nefes aldım. ayağa kalktım mı bilmiyorum. sonrasını hatırlamıyorum. herhalde ölüme en yakın olduğum zamandı. annemlere hiç anlatmadım bunu. dayak yerim diye korktum herhalde. ama o öl sesi benim zihnimden hiç çıkmadı. ölüm saplantım ve ölmem lazım fikri beynime ilk orada saplandı. benim ölmem lazımdı. ama ölmedim. fakat içimde bi yer o gün boğuldu.

Babam ben çocukken hep beni arabada bırakırdı, saatlerce gelmezdi bi kez çok zaman geçti. Ağlamıştım orda tanıyan bir esnaf görüp aradı babamı. Ondan bile sonra geldi ve bunu yapmaya devam etti. Kimi zaman kendiyle de götürürdü ama yine de beklerdim sonuçta. Bekletilmekten hiç hoşlanmam ve başkasını bekletince de çok mahcup olurum..

benim küçük bir köpeğim vardı. ben ağladığım zaman annem onu üzerime atıp beni korkuturdu. susmam için yapardı. tabii ki daha çok ağlardım. sonra büyüdüm kardeşlerimin hayvanlara dokunabildiğini gördükçe kendime çok üzülüyordum.

Ya 1 ya 2. sınıfım. Karne almışız. Okul müdürünün kızıyla da arkadaşız. Balkondan sesleniyoruz birbirimize “karnen nasıııll?” diye. Sonra niye bunu göstererek yapmıyoruz ki diyerek aşağı inip karnelerimizi birbirimize göstermeye karar verdik. Babam da çalışmaya Akçay’a gidecek, hazırlık yapıyor. Sen karneni göstereceksin diye koşa koşa merdivenlerden in. Kafanı beton merdiven kenarına geçir. Kaşın patlasın kanasın.. O anki sersemlik, acı ve şaşkınlıkla evin kapısını çaldım ve karşımda babam. Kapıyı açar açmaz dediğim tek şey “bir şey yok, bir şey yok” Korkmasınlar diye.. Adam şok. Kanlar süzülüyor böyle kaşımdan. Annem hemen aldı beni temizledi kanı falan. Babamı o halde yolcu etmek zorunda kaldık. Doktora gittik sonra. Az kalsın gözüme geliyormuş.. Ah ah. O anki beyin sarsıntısını anlatamam size. Aynaya bakmıştım bir de kaşım kanarken. Ne durumda diye. Hayır bu rahatlık nereden geliyor sana.

çocukken yemeğe gittiğimiz bir yerde yan masadaki abla yedirdiği yumurtayı kusan oğluna kusmuğunu yedirmişti. abla yaşıyorsan Allah cezanı versin senin yüzünden senelerce yumurta yiyemedim. protein ve kalsiyum eksiğim varsa senin yüzünden, allah cezanı versin. allah cezanı versin demiş miydim?

O kadar çok var ki hangisini anlatsam bilemiyorum. Zaten hepsinide tamamen hatırlamıyorum. Hepsi film gibi kesik kesik. En net hatırladığım bir iki tane var sadece. Ama o kesik kesik hatırladıklarımın yanında hiç kalırlar. Küçüklükten beri hep yalnız büyüdüm. Çünkü ailem hep çalışırdı eve geç gelirlerdi ve biz her zaman evde kalırdık. Baya sessiz bir çocuktum. Görenler dilsiz sanıyordu çünkü hep eziliyordum ve konuşmama izin vermiyorlardı. Sesim asla çıkmıyordu. Bizde şey vardır. Sen çocuksun konuşma sus. Bunu hep derlerdi. İlkokul zamanı geldi ve çok küçük bir yere taşındık. Sadece iki arkadaşım vardı onlarla da her zaman oynamazdik ama yinede bana iyi davranan tek o ikisi vardı. Okuma yazmayı kendim öğrenmiştim ama kimsenin yanında bunu gosteremiyordum. Çünkü çok utangactim. Okula başladık hoca her zaman beni tahtaya alır ve sorular sorardı yazıları okumamı isterdi. Olum çekingen olduğum her halimden belli beni sınıfın ortasina alınca daha çok içime kapanacagim. Ve ben daha konuşkan olayım diye beni sınıfın en yaramaz çocuğun yanına oturtturdu. Bu çocuk her zaman rahatsız ederdi ve dalga geçerdi. Daha çanta almak için paramız bile yokken hoca şunları bunları getirin diye liste yapardı. Her zaman sınıfta eksiği olan ve konuşmayan bendim. Bu aptal karı ve sıra arkadaşım yüzünden her gece kâbus görürdüm. Korkudan altıma iserdim. Geceleri hiç uyuyamazdim. Anneme söyledim hocayla konuştu ama pezevenk hoca 4 sene boyunca beni o çocuğun yanından kaldirmadi. Herneyse ailemde zaten benimle ilgilenmezdi çünkü zamanları bile yoktu. Bizim büyükler çocukları severseniz simarir mantığı olduğu için her zaman yalnız biraktilar. Yan komşumuz özel ders veriyordu ailemde beni oraya gönderirlerdi her akşam iki saat ders çalışayım diye. O kadar çok nefret ederdim ki bütün konular bitsin diye hızlı hızlı çalışır su içmek için ara bile vermezdim. Komşumuz bana bir soru verir ve çözmemi isterdi. Soruyu çözer ve ona gösterirdim asla konuşmazdim. Hayatım boyunca ilk defa kendime güvenip bir yarışmaya katılmıştım. Okulda etkinlik olacaktı. Dans edip şarkı söyleyecektik. Ama benim daha ona uygun kıyafetim bile yoktu. Yalvar yakar birilerinin eskilerini giyip okula gittim. Ama bizim büyükler öyle şey mi olur ne dansı diyip beni tam gösteri baslamasina bes dakika kala alıp eve getirmişlerdi. Okulum bitmesine birkaç gün kala pezevenk öğretmenim ise benim yerimi değiştirip başkasının yanına koydu. ve dediği şey ise bak istedin yerini değiştirdim. Senin ben amina koyayım ilk okul bitmiş taşınıyoruz amk yerimi şimdi değiştirsen ne olur. Ah işte ilk o zamanlar kekemeligim , cekingenligim başladı. Allah'tan kekemeligi yendim ama hala cekingenligi yenemedim. İnsanların ortasında asla konuşamam. Bu şeyler hala unutamadığım anılarım arasında

Akrabalarımız bizi çağırmıştı ve oturmaya gitmiştik bir sürü insan vardı. Ve bilin bakalım koca ailede ezilen kim? Tabikide benim ailem. Anneme her zaman iş yaptirirlardi. Evlerinde 50 kişi var ve tek hizmetçilik yapan annem. Akrabamız bunu görüp annene acımıyor musun kalk sende yardım et dedi. Amk burası senin evin. Misafirlere sen bakacaksin biz mi ilgilenicez. Daha 9 yaşında falanım. Tek tuvalete gitmeye bile korkan birisiyim bana verdiler elime koca tepsiyi. Git su misafirlere tabakları ver diye. Tepsi benden ağır. Ben zaten küçücük biseyim. Koridoru geçtim. Herkes ayaklarını uzatmış oturuyor bende cekingenim ayağınızi çekin diyemiyorum gözlerimle bakıyorum. Arkadan akrabamız gelip bana bir tokat attı ne bekliyorsun gotursene diye. Şılaaak diye. Herkes bize bakıyor ama kimsede beni savunmuyor. Hemen gidip ağladım ve bana dedikleri sus misafirleri rahatsız ediyorsun olmuştu. Amk eşek kadar insanlar var bana ağır şeyi tasitiyorsunuz kimse gelip bir şey taşımıyor sonra dayağı yiyen ben oluyorum. Ah o gün öyle utanmıştım ve çok üzülmüştüm ki kaç yıl geçti hala hafızamda.

Evet buraya on tane falan anlatırım herhalde ama neyse sonuncuyu anlatıyorum ve gidiyorum.d Küçüklükten beri hep zayıf birseydim ve kısaydim. Ve güzelde değildim. Bunu biliyordum ama kimse dememisti ve bende bunu çok takmıyordum. Çünkü daha çocuğum. Büyük kuzenim evlenicekti ve nişanlısı gelmişti bizde tanışmaya gitmiştik. bütün ev halkı öbür odada oturuyordu diğerleri ise mutfakta yemek hazırlıyordu. benide salona gönderdiler geç içerde otur ayak altında fazlalık yapma diye. salona gittim ve kuzenimin nişanlısı ordaydi. Tam koltuklar karşı karşıyaydi bana uzun uzun baktı bende çok utangaçim tabi kimseyle göz teması kurmuyorum bana seslendi bende baktım. sen neden bu kadar çirkinsin yhaa diyip güldü. Bunu şaka olarak yapmadı ciddi birsekilde söyledi. İşte o gün ciddi anlamda çirkin olduğumu ve bütün insanların onun gibi düşündüğünü anladım. O günden beri asla kendimi güzel bulmuyorum kim bana güzelsin dese o gün geliyor ve asla unutmuyorum. O zamanlar daha 9-10 yaşındayım bir çocuğa bu denilir mi ya. Bütün herkesin kalpsiz olduğunu anladım. Hala onu gördükçe aklıma geliyor nefret ediyorum. Şimdi kendi çocuğu oldu ve umarım bir başkası onun çocuğuna bunları demez. :(

mahallenin çocukları tarafından sinirlendirilip, dalga geçilen delisi onca çocuğun arasında beni gözüne kestirmiş kendisiyle dalga geçmedigim ve onu sinirlendirmediğim halde beni kovalamıştı. tahmini 7 yaşlarında falandım. arkamda mahallenin delisi önde ben bir yandan koşuyorum, bir yandan bağırarak ağlıyorum. tam evin önüne geldim içeri girip dış kapıyı kapatacağım ama apartmanın kapısı kapalı. otomata basıyorum ama deli bana yetişti yetişecek, zile basmaya devam ediyorum ama açan da yok. olduğum yere çöktüm sonrası yok. meğersem korkudan bayılmışım beni kovalayan deli yere yığıldığımı görünce öldüm sanmış korkmuş. gözümü bir açtım tüm mahalle başımda. 25 yaşıma geldim ne zaman zihinsel engelli veya akli dengesi yerinde olmayan insan görsem çok korkarım ve korktuğumu da karşı tarafa çok belli ederim. ama elimde olan bir şey değildir.

Çocukken psikoloğa giderdim ilk okul öğretmenim hiparaktivite ve dikkat bozukluğu tespiti yapmış ve kendince teşhiş koymuştu halbuki ben ne aşırı enerjik nede odaklanma sorunu yaşayan biriydim. Hani halkın bir kesimine göre psikolog deli doktoru demektir ya hah o kesimin içinde ailem çevrem de vardı Sürekli ailenizin size deli dediğini küçücük bir çocuk olduğunuzu düşünün uzunca bir süre herkes deli muamelesi yaptı Hani bir insana kırk kere deli dersen delirir diye bir söz vardır ya hayatım bu travmayla maf oldu yıllar sonra da o psikolog sen depresyondaymışsın dedi alay eder gibi. Benim psikolojim sağlamdı çocukken ama bu şekilde bozuldu.

Travma olup olmadığını bilmiyorum ama bugün şöyle durdum,düşündüm.18 yaşımda babamı kaybettim ve 18 yıllık ilişkimizi kısaca özetleyecek olursam tam olarak şöyle "1 ile 49 arasında 10 tane sayı söyle bakalım"dır. Teşekkürler Baba lotoyu hiçbir zaman kazanamadığın gibi beni de kazanamadın.

Babam tavşanımı yemişti. Bana da istemediğim halde zorla yedirmeye çalışmıştı. İnsan arkadaşını nasıl yer ki?

babam annemin boğazına bıçak dayadığında annemin önüne atlamaya çalışmıştım. Sanki babamı durdurmaya gücüm yetermiş gibi. O zamanlar tabii abim ve ben anneme destek olmak için olaydan etkilenmemiş gibi yaptık. Ama şimdi düşününce 9 ve 14 yaşındaki iki çocuk için çok ağır bir travma. O gün babam annemi öldürseydi o sahne bizim hayatımız boyunca gözümüzün önünde olacaktı. Hala ne zaman mutfağa girip yemek yapmaya başlasam bıçakları görünce bir kaç saniye bocalıyorum. gördüğüm bütün bıçaklar annemin canını yakan o bıçakmış gibi geliyor.

6-7 yaşlarında ilaç içmiyorum diye "doktor" ilacı sütün içine karıştırıp verin demiş bizimkilere. o gün sütten bir tiksindim +22 senedir içmiyorum. hatta süt ve süt ürünlerinin kokusu dahi midemi bulandırır.

Bahsetme kimselere,yaramızda kalsın :)

eski evimizde kiler diye kullandığımız bir oda vardı. o odaya giden kapı da benim odamdaydı. gece yatarken hep o arka odadan korkardım. bir gün rüyamda kötülü bir rüya gördüm odayla ilgili. rüya öyle bir etkiledi ki o odaya sadece gündüzleri rahat girebildim. gece eğer girmem gerekiyorsa da ışığı kapatınca koşa koşa odama girer direkt kitlerdim. :d

(bkz: sırlar dünyası) (bkz: beşinci boyut) (bkz: samanyolu tv) Biz fetullahçı köpeklerden daha çocukken nefret ettik, bazıları gibi 17-25 Aralık'ı beklemedik. (bkz: itin yoldaşı it olur)

doktorlar dizisindeki betonun içinde kalan adam, en büyük travmamsın

(#4402738) şu olayı ilk kez ailemin önünde anlattım ve kontrolüm dışında ağlamaya başladım, annemle ablam çok üzüldü, babam ise kızdı bana..

İlkokul 1 sınıf. Tahtaya kaldıran öğretmen bozuntusu 3 ( yazıyla üç) rakamını okuyamadım diye, aynı okuldaki 5. sınıfa giden ablanı git sınıfına çağır dedi. Utana sıkıla sınıfından çağırdım. Ablama “bak kardeşin rakam okuyamıyor diye 11 yaşındaki çocuğa, 7 yaşındaki kardeşini şikayet etti ve ne zaman yanlış yapsam bu böyle devam etti. Sayısal bölüm mezunuyum ama matematikten nefret ederim, kafamdan yaptığım hesabı mutlaka hesap makinesinden kontrol ederim ve ablam beni bu yüzden yetersiz diye beynine kazıdı ve bu yerleşik düşüncesi hala derinlerde saklı kaybolmadı.

İlkokuldayken arkadaşım ablasının sihirli rujunu bizim kapımızda unutmuştu. Ben de yarın gösterim var diye hatırlatmayıp gösteri gününde perdenin arkasında sürmüştüm. Sahneye çıkıp "Neler oluyor hayatta?" şarkısını söylerken büyük sınıflar ıslık çaldığında keyfim gayet yerindeydi. Sonra İstiklâl Marşı için sıralara giderken elinde mikrofon olan hoca beni yanına çağırdı. Ben de ruj için kızacak sanıp görmemiş gibi yaptım. Sınıf öğretmenim kızım hocan seni çağırdı niye gitmiyorsun deyince utana sıkıla büstün önüne doğru yürüdüm. "Bu arkadaşınız niye burada biliyor musunuzz?" sorusuyla beraber bende ipler tamamen koptu. Ruj için ayıplanacağımı sanıyordu hâlâ çocuk aklım. Meğer şiir ödülü vereceklermiş.

Travma değilde benimki çocukluk anısı olarak kalan bir hikayem vardı. Çocukken (8-9 yaş) hafta sonu marangoz yanında odunları çuvallardım oda para verirdi top parası biriktirmek için yapardım hevesle o zamanlar kames toplar vardı neyse paramı biriktirdim bakkaldan aldım dikişli toptu hiç unutmam elinde 1 tane kalmışdı mahalleye getirdim top oynuyoruz top yola doğru çıktı mahallede oturan bir abi topu bizim oraya atayım derken topa bir vurdu tellere takılıp patlamıştı ulen hiç unutmuyorum öyle bir morelim bozulmuştu adam parasının fazlasını verse fayda etmedi ne zaman görsem o adamı aklıma o anım geliyor küfür ediyorum içimden

Küçükken korkutmuşlar bizimkiler beni, arka bahçemizde. Uzun bir zaman da korkularım devam etti, tek yatamıyordum, karanlıktan çok korkardım. Abimin gözünde de hiçtim bu yüzden. Belli etmemeye çalıştım büyüdükçe de nafile. Uyku düzenim sırf bu yüzden bozuldu çünkü gece tek ve karanlıkta yatamıyordum, strese giriyordum, kalbim her seferinden daha da hızlı çarpıyordu. Üniye geçince korkum bitti ama bozulan düzenim aynı kaldı. Koca yurtta tek kaldım sırf korkumun üstüne gitmek için. Lodostan hala ufak tırsarım çocukken lodosta çok elektrikler giderdi ordan kalma. En son başka şehirde tek yaşamaya başlayınca annem bi gün çocukken korkardın beni yanında isterdin ne oldu da şimdi koca evde tek yaşıyorsun artık korkmuyorum anne o çocuk öleli çok oldu diye cevap verdim. Yine bu korku muhabbeti açılınca ablam şey demişti en büyük pişmanlığımdır belki de seni korkutmam çünkü benim yüzümden psikolojin bozuldu, affet beni hakkını helal et tarzında bi konuşma yaşadık.