çocukluğa dair gülümseten detaylar

akşam ezanına az kalmıştır, bunu biliyorsunuzdur ve maçta skor çok yakındır hıh işte ordaki atan bitirir olayı

tüm ailenin aynı evde yaşaması be. şuan herkes ayrı şehirde

şey vardı, ufak fotoğraf makineleri. deklanşöre her bastığında mekke ve medineden resimler görürdük. heh ben o makineyle herkesi çekmeye çalışırdım. ve gidip baaaak çok güzel oldun derdim.

ablam küçükken anneme beni sinirlendirme yoksa halıya işerim demişti o da işe bakıyım nasıl işiyosun buda ciddiye aldı yazık işedi bi güzel haliya. annem ablami soğuk suyun altında döve döve yikamisti sksjjs

3 arkadaş evin karşısındaki araziyi eğitim alanımız ilan edip oyuncak tabancalarla teröristlerden korurduk orayı

dansa davet diye bir oyun vardı. herkes o yaşlarda hoşlandığı kişiyi falan seçiyordu onunla dans falan ediyordu.

yeni bi televizyon almıştık ama daha televizyon ünitesi gibi bir şeyimiz yok o da alınacak o yüzden geçiçi olarak sehpa gibi bir şeye emaneten koyduk.ben de önünde bağdaş kurmuş televizyon izliyorum.ne akla hizmetse sehpaya elimi falan koydum herhalde olay nasıl gelişti tam hatırlamıyorum.neyse televizyon kafama düştü daha doğrusu kafamdan sekti.kafamın ağrısını falan siktir et ölüyorum korkudan televizyona bir şey olcak diye.kaldırdım yerine koydum o an seyit onbaşı kuvvetiyle.baktım çalışıyor sıkıntı yok kimseye söylemedim.allahtan beyin kanaması falan geçirmemişim asdasasd

o zamanlar dedemin çalıştığı odun-kömür satan dükkan dahil olmak üzere tüm dükkanlara banka demek. çocukluğum bankada geçti benim. annem de babam da bankada çalışıyorlardı. anaokuluna başladığımda çıkışında servisle annemin bankasına gelirdim. 4 sene böyle devam etti bu ilkokul 2. sınıfa kadar. ödevim varsa ödevlerimi yapar, sandalyeleri birleştirip üzerinde uyur, bilgisayarla işleri olmadığı zaman paintte resim çizer, saat 6yı geçip bankaya girişler kapatıldığında şubedeki güvenlik görevlisiyle beraber kağıttan yaptığımız top ile maç yapardık. bir nevi maskotuydum yani bankanın. o ara da kriz tarzında bir şey vardı, tam bilmiyorum ama hep geç çıkardı bizimkiler bankadan. eve en erken 9:30-10'da girerdik. neyse, bi ara bizimkilerin yönetmenlik sınavları vardı. o ara beni gönderdiler babaannemlerin yanına bozüyük'e. bir iki ay onların yanında kaldım. dedem de o zamanlar benim için melek gibi bir şey, dilek ağacım derdim hatta. ne istersem yapardı. o işe giderken de onunla gidiyordum evde mal mal oturmamak için. dediğim gibi o da kömürcü gibi bir yerde çalışıyordu, göt kadar bi dükkan. uzun süre orada kalınca o bölgenin de maskotu olmuşum tabi, mahallenin tüm esnafı tanıyordu. orada insanlar ile konuşurken falan da dedemin dükkan için herkese dedemin bankası dermişim. sabah sabah nereden aklıma geldi bilmiyorum ama gülümseten bi anı oldu şimdi. dükkanın yerinde artık yeller esiyor, babaannemin kanser tedavisi nedeniyle yanımıza gelmeleri sonucu bozüyük ile de bir bağımız kalmadı. pamukbank zaten halkbank'a geçti, hatta babam da artık bankacı değil. tabi o 4-5 yaşlarındaki bacak kadar çocuk da oldu 22 yaşında. yıllar gerçekten çabuk geçiyor :)

benim dedemin 400-500 metrekare civarı bir bahçesi var. bu bahçenin etrafı şu uzun ağaçlarla kapılıydı. çok yaşlananları kestirdi, kökünü söktü. yeni fidanlar ekti hepsine. üşenmeden. bi gün ziyarete gittik. mangal kurulucak felan. dediler ki git ağaç dalları topla biraz. e bende baktım bunlar incecik bişi, hepsini teker teker kırıp el arabasına doldurup götürdüm. hayatta sinirlenmeyi bırak, bağırmamış adam. gözlerinden ateş püskürüyordu. anlıma bi tokat koymuştu. ouuuuv, ouuuv. elinin izi çıktı amk. ama hala çok severim. bakkala gittiğimizde ne istersen al dediğinde elimi salçaya atmıştım. onu bile almıştı siz hesap edin ne kadar ponçik bir adam.

benimkiler genelde kahkaha attırıyor o küçücük aklimla neler neler düşünmüş neler hissetmisim ya biraz da safmisim bi kere su baloncugu yapan oyuncaklar varya komşunun kızı ondan almış tutturdum bende istiyorum bende istiyorum annem artık bıkmış olacak ki gel ben sana yaparım dedi deterjanli su yaptı bi de küçük kalın pipetlerden verdi suda bissuru baloncuk yaptı bende yapıcam diyip aldım elinden tüm nefesimle içime çektim boğazım yandı tabi ne bileyim uflenecekmis 😂

geçen 3,5 yaşındaki yeğenimle parktan geldik annesi banyo yaptırdı çıkınca gelmiş bana diyor ki; bu duş bana çok iyi geldi bütün yorgunluğumu aldı gelde bu nesile hayran kalma biz o zamanlar agucuk gugucuk hey gidi

6 7 yaşındayım bizimkiler benim ceneme dayanamayip bana bir köpek aldılar tabi ben havalara ucuyorum her yere onuda götürüyorum bu arada ramazan ayindayiz ama iftar falan bilmiyorum ben neyse ben bigün köpeği aldım okula gittim okulda 3 sokak ilerde arkadaslarla nasil oynuyoruz köpekle hava falan karardı sonunda eve gitmeye karar verdim tam evin sokagini döndüm bir yokus vardi babam kollarini acmis ban dogru kosuyor bende saniyorum ki ay beni özlemiş iste sarilmaya geliyor. bana bi tokat kopege tekme tabi sonra bana döndü olay baya dayak yedim. sebebide saatler olmus ben farkinda degilim iftar olmus ben yok saat 9 olmus ben yok en sonunda bütün mahalleyi aramislar mahalleli olarak tam umudu kesip polisi arayacakken adam beni görünce öfke patlaması yasamis 😂😂

kuzenim 3 ben 7 yaşındayım coxuga seni pazardan marulculardan aldık diye kandirmistim garibim 2 gün ağlamıştı😂😂 eger buralardaysan koca kafalim sana gercegi söylemenin zamani geldi seni gerçekten marulculardan aldik 😂😂

mahallede maç yapardık. bir gün diğer mahallenin çocuklarıyla maç yapıyorduk beni kaleye geçirdiler. ama arkadaş o maç bir türlü bitmedi benim çişim geliyor sıkıştım dayanamıyorum. arkadaşa dedim "ben eve gidecem çişim geldi "arkadaşta "ya gitme gol atarlar" dedi bende maçı bırakamadım kalede kendimi sıkmak için çömeldim o an altımda bir sıcaklık hissettim meğer altına kaçırmışım. mahallenin karizmasını çizdirmeyelim derken kendi karizmamı çizdirmiştim. herkes alay etti benle ama o maç alındı. bizim takım çok mutluydu. ben o zaman üzülmüştüm ama şimdi hatırlayınca mutlu oldum gülümsedim.. çocukluk güzel şey ya..

arkadaşım sokakta beslediğimiz küçük köpeklerin üzerine işedi diye bende ayakkabısının içine işemiştim

5-6 yaşlarında altın gününde akranim bir kızla evcilik oyununu abartıp yorganın altında opusmus ve üstüne üstlük namaz kılmaya gelen bir hanım teyze tarafından basılmıştık :))

küçükken her sabah kalkar kalmaz balkona giderdim çünkü balkonda bozuk paralar olurdu. babama sorardim kim koyuyor bunları diye.babam allah seni sevdiği için yukarıdan bulutlarin arasindan sen uyurken atiyor derdi. suan 17 yaşındayım ve gerçeği 14 yasında öğrenim meğersem parayı babam ile amcam balkonun oradaki camdan atıyormuşlar.

köye anneannemlere kalmaya giderdik ama kuzenler falan fındık zamanı bi toplandıkmı en az 10 çocuk olurduk . sabahtan akşama kadar köyde envayi çeşit oyun çeşitleriyle geçtikten sonra hava alacalandı mı herkezin annesi ellerini yüzünü ve ayaklarını yıkar sofraya oturur. sofra dediğimde bilirmisiniz bilmem bizde sini derler. ortada koca tencere tarhana çorbasına ekmek doğranmış. on tane kaşık birbiriyle yarışıyor allah ım nasıl bir keyifmiş meğer. sonra bütün çocuklar evin bir kenarında yorgunluktan ağzından salyalar aka aka bu günlerde bence en çok eksikliğini duyduğumuz tam bir saflık , sadelik ve masumluk la dalınan o uyku. çok özlüyorum o günleri. şairin dediği gibi galiba biz ' büyüyerek çocukluk etmişiz '

ilkokul 3.-4.sinfita felan ödev olarak bizden en sevdiğimiz müzisyenin hayatı istendi erkekler ismail yk kızlar hepsi grubunu felan yazmışlardı ben de bülent serttaşla latif doğan'ı yazmıştım

burnuma boncukla peçeteleri yuvarlak yapıp sokarmışım her gece acile gidermişiz e tabi ta o zamanlardan başlıyo ilgiye açlık

leğen de yıkanılan anlar çok utanç vericiydi ama şimdi düşündükçe komik oluyo :-) bi de su tasıyla kafaya vurma olayı vardı :-)

1. sınıfta ödevi yapmadım diye ağlamıştım ama boşa gitti dersi beden dersi olarak işledi hoca

çoğu kız bilir safinaz bebekler vardı. kesinlikle gülümsetiyor. i̇lk çıktığı zamanlar herkesin elinde safinaz bebekler vardı. huyumdur herkeste olan şeyi pek sevmem ben ama nedense bu bebeği inceden istemiş fakat belli etmemiştim. bir gün ablam elinde bir bebekle geldi ve bu bebek yeşil elbiseli bir safinazdı. söylediği şarkı da "küt küt atıyor kalbim, bitmedi gitti şu harbim. liseli kızlar gibi pır pır, uykusuz gecelere talim." diye bir gülben ergen şarkısı. tabi ben safinazla pek oynamadım çünkü herkeste vardı ve safinaz olduğu gibi kaldı. benim çocukluğumu komple içine alan belli oyuncaklarım vardır ve o oyuncaklarımı herkes bilir. safinazı da o oyuncaklar arasına koydum istemsiz olarak çünkü farklı bir mutluluk vermişti ablamla bana doğru gelirken. az önce oyuncaklarımın olduğu yeri sileyim dedim ve oyuncaklarımı indirirken safinaz'ı aldım elime, baktım hala şarkı söylüyor zilli bitmemiş pili. önce bir güldüm, sonra çocuk gibi sarıldım. mutlu oldum, ablamın getirdiği ilk gün gibi.

ana sınıfına başladığım ilk günümü hatırlıyorum. kendimi büyümüş hissediyordum kesinlikle okula kendi başıma gidecektim. bağıra çağıra evde tutmuştum bizimkileri. amına kodumun kırtasiyecisi belediye her yeri kazıyor kullanamazsın diye saçmalayarak tekerlekli çanta almama resmen izin vermemişti lan. boyum kadar çantayla ilk okul günüme kendim gidecektim. bunun haklı gururunu yaşayarak şevkle çıkmıştım yola ama o kadar da uzun sürmedi. okulla ev arası mesafe yürüyerek 1 dakikaydı. annem ev ekmeği yapardı. hamuru teknede yoğurma işi iş değil baya hamurla kavgaydı resmen. daha gün bile aymadan yattığım yerin karşısında annemin hamurla verdiği mücadeleden çıkan kırbaç misali yoğurma darbelerinin sesini hala tanıyabilirdim heralde. annem yapmıyor artık. marketten alıyorlar. okulu ilk birkaç sene çok sevdim. şu uyku meselesi problem olmasa hep de sevebilirdim aslında. sabahın köründe uyanmak benim hep psikolojime zarar veriyordu. yanılmıyorsam jim carrey ya da başka birinin filminden özendiğim bir hareket vardı. uyanınca yatağa oturur pozisyonda geçip "off" diyerek yatağa doğru yer çekimi etkisiyle geri düşme hareketi. benden en az 1 saat önce uyanıp saçını başını yapan ablamlara geri zekalı gözüyle bakardım. i̇lk zamanlar tamamen filmden özenti olan hareket lise sona kadar uyanma alışkanlığım olmuştu. o saniyelik hayatı sorgulama, isyan ve yatağa dönme hareketi yüzünden ilkokul 4. sınıftan lise sona kadar her yıl devamsızlık problemim oldu, 20 gün yetmez rapor mapor alırdım. 6 yaşında ameliyat olacağım zaman hastanede ameliyat öncesi yemek yememem gerekiyormuş. mercimek çorbası ve patlıcan yemeğini ben yiyememiş annem yemişti haliyle. ben ağlamıştım. i̇nsan o yaşta patlıcandan ötürü ağlayınca çok utanıyor bu arada. hastaneden çıkınca uzunca bir süre bu ikiliyi yaptılar bana. taze fasulye ve bu ikiliye dair şarkı uydurmuştum bir ara o derece seviyordum. patatesli ev ekmeğini sobada kızartıp margarin sürerek domates ve peynir eşliğinde yemek en sevdiğim kahvaltıydı lan. o lezzet hiçbir şeyde cidden yok. ablam sobanın başında 2 saat bekleyip kendininkini daha bir kızarmış yapardı sinir olurdum. sobada kestane patlatırdık. aşırı güzeldi. ayva kızartması olayı da çok güzeldi. bir oturuşta 22 tane mandalinayı soyup sobanın kenarına dizer bir seferde yerdim. sadkljalsd babam arada milka alırdı bize. ahahah bu çok eski anı ama hatırlıyorum. paylaştığımız milka bitmesin diye eme eme yiyorduk. şu "köyden indim şehire" filmindeki simit sahnesinin aynısıydı. bir de turuncu bir gofret vardı saman gibi böyle. bilen falan var mı bilmiyorum. onlar satılsa 8 koli alcam aşırı güzeldi o gofretler. bir gün annem beni ablamların ranzasının altına yuvarlandığımı gördükten sonra uzun süre oturma odasında yer yatağında yattım. ulan her uyandığımda anasının nikahı kadar olan odada kapıya kadar yuvarlanmış şekilde uyanırdım genellikle. uyurken sobanın çıtırtısı ve tavanda bıraktığı dalgalı izleri izlemek aşırı keyifli bir şeydi. bütün akşam annemin defalarca sormasına rağmen ödevim yok deyip televizyon izleyip saat 00:30 gibi "anaaa benim ödevim vardı şimdi hatırladım" diyerek ödev yapmaya başlardım çaktırmadan. tabii annem bir iki vurur azarlardı. ahahhaha sonra okuma yazma bilmeyen annem parmağıyla yazmam gereken kısımları gösterip/takip ettirip bana yardımcı olur ödev bitene kadar başımda beklerdi. 2 gibi falan uyurdum. sabah yine aynı isyanlar. giriş ziliyle uyanıp, öğretmen ziliyle evden çıkardım. uzun olan tenefüste duvardan atlayıp kahvaltı yapardım. gece gizli gizli televizyon izleyebilmek için tv fişine ip bağlamıştım. birisinin uyandığını duyarsam yattığım yerden fişi çekip uyuyor taklidi yapardım. ulan aslkdjalsd babam çakmıştı bu olayı. önce gelip ben uyuyor numarası yaparken kontrol eder sonra gitmiş gibi yapıp kapıda tekrar televizyonu açmamı bekler enselerdi. az değildi valla. ama sonraları blöfünü görüyordum yakalanmadan yine izleyebiliyordum televizyonumu. geceleri uyanınca korkudan değil de üşendiğimden tuvalete gitmek yerine balkona çıkıp su giderine işerdim. şimdi çok uzak geldi nedense bu zamanlar. hem de çok ama çok uzak. özel şeyler değil belki çoğu. herkesin benzer anılarından. ama işte çok güzel zamanlardı. aklı yerinde ama tasasız zamanlar. çift haneli yaşlara hiç bulaşmamak lazımmış meğer. ne bileyim amk babam telefon alıcam dediydi taktir alırsam. sonra epey erteledi. 4'e giderken telefon olmazmış. gerçi kimi arıcam amk ablamı mı? ulan... çok güzeldi amına koyim.

arkadaşlarınla birlikte boncuklardan kolye, bileklik, yüzük yapıp satmak. biz bir de ek olarak deniz kabuğu satardık "annelerimize". gerçekten gülümsetiyor. canım çocukluğum sen hep gözümün önünde kal, hiç gitme.

abi hani olurduya misafirliğe giderdik orda oyna yaramazlık yap yorul derken uyuya kaĺirdik babamız kıyamazdı uyandırmaya kucağına alıp taşırdı eve kadar sırf o duyguyu tatmak için uyumuş numarası yapardım ne günlerdi be .

6 yasimda su yerine tiner içtmiştim gerçekten iqm yokmuş

*sandalyelerin üzerine pike-battaniye örtüp çadır yapardık..

akrabamız demek yerine elalemimiz diyormuşum bu beni hep güldürür

annemin gelinlik masa takımının sırt kısmı kırılan sandalyelerinde kardeşimle arabacılık oynamalarımız... direksiyon: kırlent. pedallar: yoğurt kovaları. vites ve el freni: hayali...

budur yine içimi o heyecan kapladı.. keşke yeniden başlasa.

koltukta/arabada uyuyakalma numaramı babamın yemiş gibi yaparak beni yatağıma taşıması.. hiç de belli etmezdi bana anladığını, canımın içi.

yumurta yemeyi sevmediğim için annemin o yumurtalara kahvaltılarda surat çizip boyaması

6.kattaki anneme aşağıdan su ya da para atar mısın diye bağırmak... Eve gitsem geri göndermezdi biliyordum çünkü en iyisi azarımı aşağıda yiyip oyunuma devam etmekti.

Mahalle abisinin gelip topu havaya dikmesi. Ulan en büyük hayalimdi o zaman.

Mahalle maçından sonra salçalı ekmek yemek.

bilye ya da kart oynarken karşındaki kişiyi utmak.

Babaannemin ben annemden para istemeye kalmadan mahalleden geçen darıcıdan bana darı alması :’) Hep öyleydi annemin izin vermeyeceği her şeyi benim için alırdı, yapardı.

Semazenleri melek sanırdım küçükken

(#2101576) Şimdi gülüyorum ama o zamanlar pek gülmemiştim :/

Küçükken anneaneme kalmaya giderdik. Eve dönme zamanı geldiğinde dedem yanıma gelir 'gamzeni keseyim mi? Cebime koyarım, seni özledikçe öperim gamzenden' derdi. Bende çocukluk aklı 'dede lütfen kesme' derdim. Gülerdi dedem 'ben senin canını yakar mıyım dedem' diyip öperdi gamzemden... O zaman korkardım ama şimdi geriye dönüp baktığımda dedemle o kadar güzel anılarımız var ki...

Saklambaç oynarken ebenin sana doğru geldiği anda kalp atışının hızlanması

çok düşündüm ama yazacak üç beş cümle bile bulamadım ve düşündüm ki hatırlanmaya değer hiçbir şey olmamış çocukluğumda.

(bkz: ışıklı ayakkabılar) O zaman tek derdimin(!)bu ayakkabıya sahip olmak olduğunu düşünüyordum. (bkz: allah başka dert vermesin )

ben ilkokulda hoşlandığım çocuğa mektup yazmıştım. güya başkası adına. gizlice çantasına koymuştum. sekiz ya da dokuz yaşlarım. ahahaha, bi de şey yazdım ben thegodmother değilim diye not düşmüştüm offf. tc'mi de verseymişim ahsjfkgl. neyse ki küçük aşkım üşengecin teki olduğu için çantasını anası hazırlıyormuş, mektubu da anası bulmuş galiba. bi gün sınıfa geldiğinde thegodmother sen misin demişti. evet dedim, oğluşuyla aynı sırada oturuyorduk. pek manidar bakıp gülmüştü. bi şey demedi ama. oğluşu o sıra düşen kalemlerimi yerden alıp, sıranın üst tarafındaki uzun oyuklara yerleştiriyordu bi daha düşmesinler diye. yaa canımmm.

Patiklerim. Lacivert yıldızlı ve kahverengi yıldızlı. Ama ben en çok lacivert olanı seviyordum. Hala saklıyor annem. Çocuğum olunca eşime verecekmiş. Peh!

küçükken sevgilimle buluşmalarımız şöyleydi: bir parka giderdik. parkta o bir uçtaki banka ben de ona uzak başka bir banka otururdum. oradan oraya mesajlaşır, sonra birbirimize bakar gülümserdik. canım bi şeyler çektiğinde bakkaldan bi şeyler alır, oturduğum banka bırakıp sinsi bi gülümseme atar, kendi bankına otururdu. ne o bu durumdan yakınırdı ne de ben. işin ilginç tarafı ikimizin de ailesi bilirdi sevgili olduğumuzu ama utancımızdan yan yana oturamazdık.

okul eve uzak değildi annem çalıştığı için çoğu zaman tek giderdim. dedem bazen ‘gel götüreyim seni derdi’ birde döner alırdı beslenmeme. dünyanın en mutlu çocuğu olurdum