o zamanlar dedemin çalıştığı odun-kömür satan dükkan dahil olmak üzere tüm dükkanlara banka demek.
çocukluğum bankada geçti benim. annem de babam da bankada çalışıyorlardı. anaokuluna başladığımda çıkışında servisle annemin bankasına gelirdim. 4 sene böyle devam etti bu ilkokul 2. sınıfa kadar. ödevim varsa ödevlerimi yapar, sandalyeleri birleştirip üzerinde uyur, bilgisayarla işleri olmadığı zaman paintte resim çizer, saat 6yı geçip bankaya girişler kapatıldığında şubedeki güvenlik görevlisiyle beraber kağıttan yaptığımız top ile maç yapardık. bir nevi maskotuydum yani bankanın. o ara da kriz tarzında bir şey vardı, tam bilmiyorum ama hep geç çıkardı bizimkiler bankadan. eve en erken 9:30-10'da girerdik.
neyse, bi ara bizimkilerin yönetmenlik sınavları vardı. o ara beni gönderdiler babaannemlerin yanına bozüyük'e. bir iki ay onların yanında kaldım. dedem de o zamanlar benim için melek gibi bir şey, dilek ağacım derdim hatta. ne istersem yapardı. o işe giderken de onunla gidiyordum evde mal mal oturmamak için. dediğim gibi o da kömürcü gibi bir yerde çalışıyordu, göt kadar bi dükkan.
uzun süre orada kalınca o bölgenin de maskotu olmuşum tabi, mahallenin tüm esnafı tanıyordu. orada insanlar ile konuşurken falan da dedemin dükkan için herkese dedemin bankası dermişim.
sabah sabah nereden aklıma geldi bilmiyorum ama gülümseten bi anı oldu şimdi.
dükkanın yerinde artık yeller esiyor, babaannemin kanser tedavisi nedeniyle yanımıza gelmeleri sonucu bozüyük ile de bir bağımız kalmadı. pamukbank zaten halkbank'a geçti, hatta babam da artık bankacı değil. tabi o 4-5 yaşlarındaki bacak kadar çocuk da oldu 22 yaşında. yıllar gerçekten çabuk geçiyor :)