(#4152854) nin devamı olarak..hislerimi söylesem mi söylemesem mi diye günlerdir düşünürken bu gece 2 buçuk sularında gelen ve 20 dakika boyunca vücudumu saran "açıkla" alevlenmesi sonunda, tüm her şeyi anlattım kendisine. daha fazla ne arkadaşlığımıza zarar vermek istedim ne de kendime.10 dakika oldu telefonu kapatalı, yaklaşık 2 saat boyunca uzun uzun her şeyi konuştuk, daha şunu yapacaktık bunu yapacaktık diyerek ortak hayallerimizden bahsettik. ben "seninle her gün konuşamam" diye diretirken o bana çok değer verdiğini söyleyerek bir orta yol bulmaya çalıştı sürekli. ilk başta baygınlık geçirecek kadar şaşırsa da şoku geçince öyle olgunca ve sakince karşıladı ki dediğim her şeyi. "şimdi ne olacak, ne yapacağız? böyle mi bitecek arkadaşlığımız?" diye sitem etti sürekli. inan ben de istemezdim. keşke ikimizden birinin hisleri farklı olsaydı dedim defalarca. 2 saat boyunca ne konuştuk hatırlamak bile istemiyorum ama tek bir kelimesi bile kötü hissettirmedi, şok olmasına rağmen kötü bir şey demedi hatta beni teselli etti neredeyse. ikimizde kapatmak istemedik uzatıp uzatıp durduk konuşmayı, çünkü kapattıktan sonra dünyanın nasıl olacağını ikimizde bilmiyorduk. ben şimdi hayatımın ilk sakinleştirici ilacını aldım sanki bu olanlar yıllar önce olmuş gibi anlatıyorum sakin bir şekilde asıl yarın vuracak yüzüme gerçekler, asıl bir post görüp ona atamadığımda ağlamaya başlayacağım. umarım her şey yoluna girer arkadaşlar, herkese iyi geceler.