çok fena. çok ama çok. böyle insan kendinden tiksiniyor ama öyle böyle değil. kendi içinde olayı kabullendikten sonra ''acaba olur mu'' evresiyle başlıyorsun. o evreyi ne kadar kısa tuttun o kadar iyi. yok olmaz deyip vazgeçmeye çalışsan da biraz zor ya zaten, allahın her günü onlarca konudan konuşuyorsun, fikirlerinizi paylaşıyorsunuz. bir yerden sonra karşındakinin her hareketi flörtöz gelmeye başlıyor. e seni yakın görüyor da ondan konuşuyor bir şeyler. olmayacağını kesinleştirince zaten otomatik ''açılsam mı? yoksa vazgeçebilir miyim?'' evresine giriyorsun. tam olarak benim şu an bulunduğum yer, gerisini ben de bilmiyorum henüz. ah kumralım ama be olsaydı keşke de bu evreleri görmeseydim