kilise

bir katolik bir de ortodoks kilsesine gitmiş, ikisinin de ayinlerine katılmıştım. katoliklerin kilisesini daha modern ve renkli buldum. her yerde allah yazması ise ilginç gelmişti bana. e napalım tanrımmm diyen dublajlı filmlerle büyüdük meğersem adamlar da bizim gibi allah diyormuş. hatta papaz, maşallah, elhamdülillah falan diyordu. katoliklerin ayini türkçe dualar ve ilahilerden oluşuyordu. hepsinden sonra ayinin bitmesine yakın papaz önce incil'den bir sayfa okumuş en son da latince dua etmişti. papaza ayine katılabilir miyiz diye sorduğumuzda elbette, bizim kapımız herkese açık diyerek elimize birer ilahi kitabı vermişti. bir tek, kutsal meryem, allah'ın annesi demeleri bana saçma geldi. tamam belki mecazi anlamda söylüyorlar ama yoktan var olmuş ve yoktan var eden bir varlığa inanıyorsan, mecazi de olsa bir anne figürü bana saçma geldi. bir de papazın yardımcısı küçük bir çocuk vardı. kırmızı kafalı, çilli, yakışıklı bir çocuktu. bize kiliseyi gezdirmişti. süryanilermiş. adı da emanuel'di. okula gitmeyi çok istiyorum ama gidemiyorum, almıyorlar, bir takım problemler var, hristiyan olduğum için istemeyenler oldu demişti. üzülmüştük. bir tek komünyon ayinine katılma iznimiz yoktu. işte o zaman anlamıştı cemaat bizim hristiyan olmadığımızı. müslüman olduğumuzu ve merak ettiğimiz için ayine katıldığımızı söylediğimizde çok şaşırmışlardı. hatta bir tane de çocuk vardı orada, yirmili yaşlarında. bize sümüğünü bile sürmek istemezmiş gibi bakıyordu. hristiyan olmaya çalışıyormuş. bizde beş yıl sonra hristiyan olunur, o her beş yıl kiliseye gelmeli ve görevlerini yerine getirmeli demişlerdi. sürekli kutsal meryem, allah'ın annesi diye tespih çekiyordu. sonra ortodoks ayinine katıldık. kimse yoktu. sadece yaşlı bir kadın ve kocası vardı. zaten adam da papazdı ve galiba rumcaydı okudukları dualar. şarkı söyler gibi, hızlı hızlı okudular. sonra bizi görünce şaşırdılar. kimse gelmiyormuş. küçük bir kiliseydi ve katoliklere göre resim falan pek yoktu. birbirimizle konuşmaya çalıştık ama ne ingilizce ne de türkçe konuşabiliyordı, sadece rumca biliyorlardı. el kol hareketleri ile kör körüne konuşmaya çalıştık. yine de kelimeler olmadan ilk defa birileriyle anlaşmıştık. bizim müslüman olduğumuzu ve meraktan geldiğimizi anlayıp gülmüşlerdi ve elimizi sıkmışlardı, sevecen bir tavırla. sonra küçük küçük adımlarla yavaşça yollarına gitmişlerdi. en sevdiğim şeyse mum yakmak oldu. daha önce de meryem ana'nın evinde yakmıştım. gerçi benim mum yakma ritüelim biraz tuhaftır. önce bir fatiha okur sonra dua ederim. hristiyan ve islam'ın kendimce bir sentezi. seviyorum böyle birleştirmeleri. kendi kendime aslında bir arada da yaşayabiliriz demek ister gibiyim. çünkü önemli olan insanın kalbidir, neye inandığı değil.