Olması gereken şeyin "gitmek" olduğunu fark ettim, canımı çok acıtacak ve kuvvetle muhtemel gidemeyeceğim. Ama olması gereken aslında bu ikimizden birinin gitmesi, birinin bunu göğüsleyip söylemesi lazım. Cesaretim yok onsuz nasıl olur hiç bilmiyorum ama sevgi herşeyi halletmiyormuş, arkadaşlığınızı yitirdiğinizde sevgi çözemiyormuş bunu. Sevgi denen şeyin rahatlatması, huzur vermesi gerekirken, artık strese sokan geren ve tahammül edilemeyen bir iletişimsizliğe dönüşmesini izledim, aman ağzımızın tadi kaçmasın diye ses çıkarmayıp yuttuğum herşeyi unuttum sanırken kursağımda kalmış, sırtıma yük olmuş. Zamanında konuşulmayan çakıl taşları dağ taş olmuş. Hissiz ve yorgun gibiyim. Gidemem yapamam, doğru olan bu ve ben aptal gibi elimde kalan son kırıntıları tüketiyorum, birimizden birinin gitmesi lazım, bu karanlık bizi yutmadan.