(bkz: pişmanlık)
tıp okumayı gerçekten isteyenler için daha kolay olsa da istemeyenler için büyük bir zulüm olan durum.
ben çok isteyerek tıp yazdım, en büyük hayalimdi hekim olup birilerine yardım edebilmek. fakat içeri girince durum çok farklıymış. yazarken sanıyordum ki hocalarımız anlayışlı olacak, bizi zor durumda bırakmayacak, tabii ki konular, sorular vs. zor olacak ama en azından bize iyi birer hekim olmayı öğretecekler. fakat şu karantina döneminde birçok bölüme kolaylık sağlanırken, rektörler açıklama yaptıktan sonra “acaba biz de dahil miyiz” sorusunu sormak ve ardından “tıp ve diş hekimliği fakülteleri hariç” yazısını görmek psikolojik olarak çok yordu. değer görmediğimizi hissettim. zaten hekime şiddet bu kadar yaygınken bu yetmiyormuş gibi bir de hocalarımızdan “psikolojik şiddet” gördük. onların da ilk defa karşılaştığı bir durumdu belki ne yapacaklarını bilemediler ama tüm taleplerimiz reddedildi.
zaten bir kere sınıfta kalmış biri olarak “acaba bu bölüme gelerek hata mı ettim” diye düşünürken bu olaylar beni iyice soğuttu tıp okumaktan.
kendimi biliyorum, tanıyorum, bu zamanlar geçip de hekim olduğum zaman bu günleri asla hatırlamayacağım, kötü anıları silerim çünkü. ama öğrencilerine karşı çok anlayışlı bir hoca olacağıma da %100 eminim artık. bu davranışlar belki bizi çok yıprattı ama bizim başkalarını yıpratmamızı engelleyecek.
çok konuştum fakat psikolojik olarak kendimizi toplayamayıp bir yerlere yazmak istiyoruz birçok şeyi. anonim olduğu için de en rahatı burasıydı. iyi geceler sözlük.