bir sabah uyandığımda nergis'i yanımda göremedim, bir tepenin başındaydık, araya araya aşağıdaki uçurumda olduğunu gördüm. kendini atmıştı, yuvarlanarak aşağı indim, kayalar, dikenler her yanımı yırttı, sürüne sürüne yanına gittim, hala yaşıyordu ama kolları ve bacakları kırıktı, kucağıma koyduğum başı da kandan sırılsıklam olmuştu. gözlerini açtı, onu gördüğümden beri ilk kez konuştu. "
ben bir insandım abla" dedi, son sözleri bu oldu zaten, başka bir şey demedi.
(bkz: huzursuzluk) (bkz: zülfü livaneli)