huzursuzluk

merhamet zulmün merhemi olamaz! (bkz: zülfü livaneli) istanbul’un kargaşası içinde sıradan bir yaşam süren ibrahim, çocukluk arkadaşı hüseyin’in ölüm haberi üzerine doğduğu kadim kent mardin’e gider. onun, önce sevdaya sonra ölüme yazılmış, mardin’de başlayıp amerika’da sona ermiş hayatını araştırmaya koyulur. böylece âdeta bir girdabın içine çekilir, tutkuyla ve hırsla gizemli bir kadının peşine düşer. harese nedir, bilir misin? develerin çölde çok sevdiği bir diken var. deve dikeni yedikçe ağzı kanar. tuzlu kanın tadı dikeninkiyle karışınca bu, devenin daha çok hoşuna gider. kanadıkça yer, bir türlü kendi kanına doyamaz… ortadoğu’nun âdeti budur, tarih boyunca birbirini öldürür ama aslında kendini öldürdüğünü anlamaz. kendi kanının tadından sarhoş olur. mardinli hüseyin ile işid zulmünü misliyle yaşamış ezidi kızı meleknaz’ın ve kelamın çocuklarının hikâyesi... livaneli okuru, sevda ile acının iç içe geçtiği bir ortadoğu gerçeğiyle buluşturuyor. (tanıtım bülteninden) (bkz: doğan kitap) ilk baskı yılı : 2017 sayfa sayısı : 160

zülfü livaneli'nin bu yıl çıkan yeni kitabı. "merhamet zulmün merhemi olamaz!" ifadesiyle karşımıza çıkan kitap, istanbul'da gazeteci olan ibrahim'in çocukluk arkadaşı olan hüseyin'in ölüm haberi üzerine mardin'e gitmesini ve orada karşılaştıklarını anlatmaktadır. kitapta ezidilik hakkında, ışid zulmü hakkında, ortadoğu hakkında, mülteci sorunu hakkında, islamofobilik hakkında bilgiler veriyor. kitabı dün almıştım. en çok satılanlar listesinde birinci sıradaydı. bugün bitirdim, bir solukta okunabilecek bir kitap. zülfü livaneli'nin kitap hakkında bir programdaki konuşması. link --- spoiler --- "harese nedir, bilir misin oğlum? arapça eski bir kelimedir. bildiğin o hırs, haris, ihtiras, muhteris sözleri buradan türemiştir. harese şudur evladım: develere çöl gemileri derler bilirsin, bu mübarek hayvan üç hafta yemeden içmeden, aç susuz çölde yürür de yürür: o kadar dayanıklıdır yani. ama bunların çölde çok sevdikleri bir diken vardır. gördükleri yerde o dikeni koparır çiğnemeye başlarlar. keskin diken devenin ağzında yaralar açar, o yaralardan kan akmaya başlar. tuzlu kanın tadı dikeninkiyle karışınca bu, devenin daha çok hoşuna gider. böylece yedikçe kanar, kanadıkça yer, bir türlü kendi kanına doyamaz ve engel olunmazsa kan kaybından ölür deve. bunun adı haresedir. demin de söyledim, hırs, ihtiras, haris gibi kelimeler buradan gelir. bütün ortadoğu'nun adeti budur, tarih boyunca birbirini öldürür ama aslında kendini öldürdüğünü anlamaz. kendi kanının tadından sarhoş olur." -kitabın girişinden, ve kitabın özeti olabilecek tek şey- "beni alıp tekrar karnına soksan bile koruyamazsın artık anne!" "ben bir insandım." --- spoiler ---

(bkz: livaneli ) nin bir çırpıda bitirdiğim kitabı. içinizdeki koca boşluğa düşüyorsunuz. ee yani oluyor insan. bu koşuşturma, trend marka, plazalarda iyi konumlarda iş, pazar günü gittiğin kahvaltıdaki fotoğrafın like sayısı. koca bir hiç! insana insan olduğu için değer verilmediğini farkediyorsun. hani kendini koyduğunun dünyanın merkezinde sen olmadığını anlıyorsun o sahte egon yerleyeksan oluyor. toplumsal olarak damgalayıp, ayrıştırdığımız üçüncü sınıf insan muamelesi çektiğimiz savaştan kaçan insanların yaşadıklarını görünce kuvvetli empati yapıyorsun. toplumumuzun anlamaya ihtiyacı var. lütfen merhamet etmeyiniz!

şuan içimde.

hayall etmek ve gerçekleşme ihtimaliyle orantılı. hayalin gerçekleşme ihtimali ne kadar yüksekse o kadar az huzursuz oluyor insan. huzursuluğun fazlası insanı kanser eder. allah muhafaza.

livaneli'nin ilk okuduğum kitabı. güzel. eksik bulduğum -daha iyi olabilirdi dediğim - yönleri olsa da beğendim.

"gözlerinde karanlık bir nefret okunuyordu, bana bile öyle bakıyordu. i̇nsan umudunun bir kısmını kaybederse üzgün görünür ama tamamen umutsuz kalınca böyle olur."

"harese nedir, bilir misin? develerin çölde çok sevdiği bir diken var. deve dikeni yedikçe ağzı kanar. tuzlu kanın tadı dikeninkiyle karışınca bu, devenin daha çok hoşuna gider. kanadıkça yer, bir türlü kendi kanına doyamaz… ortadoğu’nun âdeti budur, tarih boyunca birbirini öldürür ama aslında kendini öldürdüğünü anlamaz. kendi kanının tadından sarhoş olur." zülfü livaneli/huzursuzluk

başlarda karakterin oryantalist yaklaşımı beni rahatsız etmişti. bu tür yaklaşımlara sıcak bakamıyorum. neyse bir okuyayım bakalım ne çıkacak deyip devam ettiğim, birkaç saat içinde de bitirdiğim kitap tanesi. sevdim, samimi geldi merak uyandırdı ve bir solukta bitirtti kendini. ezidilikle ilgili çok ilginç şeyler de okumuş oldum. kitap bana şunu düşündürttü: kendi sütünü içerek hayatta kalan bir kadın kime muhtaç kalabilir?

10 gündür devam ediyordu bitti sonunda. meğer bütün dünyam o olmuş. o gülünce gözünün yeşili ışıyınca ben de mutlu oluyormuşum.

şuan tam yüreğimin orta yerinde sanki uyusam geçmeyecek, konuşsam gecmeyecek. neye ihtiyacım var bilmiyorum, ne yapmam gerekli bilmiyorum. sadece korkuyorum. düşünceler beynimi kemiriyor, ruhumu emiyor sanki. yorgunum ama fiziksel değil...

yine aldı başını gidiyor. yerim sıcak içim soğuk, sorular soruyorum cevaplar yok...

ömer zülfü livaneli'nin bir kitabı

''belki de her şeyini yitiren bir insanın son sığınağı insan onurudur, elinde kalan tek şey budur, diye düşünüyorum.''

şu an hissettiğim tek şey. ölümden başka her şeye çare var diyorduk da yokmuş. çözemedikçe huzursuzluğa bürünüp kalıyorum öylece.

i̇çimde bir huzursuzluk var ki sormayın. nefes alamıyorum saçma sapan bir sürü fikir dönüyor kafamda. ama hiç birinin sebebi yok. boş boş dert ediniyorum resmen.

biriniz de dememiş ne saçmalıyorsun diye. neyse sildim ve görüntü kirliliğine son verdim.

zülfü livaneli' nin bir kitabıdır. yazar bu kitabında göçmenleri,yaşadıkları sorunları ve en önemlisi önyargıları anlatır. kitapta birçok temayı görebilirsiniz. (bkz: ezidiler) --- spoiler --- bir şeyler yapıyorum, yürüyorum, konuşuyorum, yemek yiyorum yani her zaman yaptığım işleri sürdürüyorum ama nasıl anlatsam, bir boşluk duygusu içinde. sanki içimde derin bir hiçlik var. --- spoiler ---

dünyada baş etmesi zor tek konu şahsımca. hepinizden uzak olsun

seni öldürmeyen şey güçlendirir felsefesiyle yola çıkamayacağınız nadir şeyler listesinin en başındaki durum.

öyle bir hale geldim ki taksici ramazan beyin karagümrüğü cidden ve kasten yaktığı gibi yakasım var memleketi. i̇çime çektim.

Aslında her huzursuzluk bir sancıdır. İzin verilse güzel şeyler doğurur ama insanlar genelde bu konuda kürtajcıdır.

göbek adım. siktimin kafası bazen o kadar hızlı çalışıyor ki, önünü alamıyorum. anneme ya da sevdiğim kişiye sarıldığımda geçiyor ama. sistemde böyle yumuşak bir açık var.

can sıkan bir durum içimde bir huzursuzluk var sebebini bilmiyorum ve bu beni rahatsız ediyor.

Huzursuz hissettiğim an midem bulanır ve kesin bir şey olur bıktım böyle hissetmekten

zülfü livaneli'nin bir eseri. kısa ve tekrar tekrar okunabilir, ezidi'lere yapılan, işid'in zulmünü işleyen bir dram kitabı. livaneli'nin, en az serenad kitabı kadar etkileyici bir hikayesi var. daha fazla yazmadan, tanıtımı ve birkaç alıntısını aşağıya bırakıyorum: harese nedir, bilir misin? develerin çölde çok sevdiği bir diken var. deve, dikeni yedikçe ağzı kanar. tuzlu kanın tadı dikeninkiyle karışınca bu, devenin daha çok hoşuna gider. kanadıkça yer, bir türlü kendi kanına doyamaz.. ortadoğu’nun adeti budur, tarih boyunca birbirini öldürür ama aslında kendini öldürdüğünü anlamaz. kendi kanının tadından sarhoş olur. merhamet istemiyorum, hiç kimsenin acımasına ihtiyacım yok. merhamet de zulmün bir parçası. ki bazı acıları ölüm bile unutturamıyor. bazı davranışlar, ölümden sonra bile bağışlanmıyor. puan: 8.5/10

İlk sayfadaki entrylerin çoğunu okuyup “güzeldir muhtemelen, alayım” dediğim kitap. Açıkçası herkes gibi güzel şeyler yazamayacağım. Kitaba başladım 10 sayfa okumaya tahammül edebildim. Edebî bir kitap değil. Sokak jargonu desem...o da çok değil. Belki hikaye çok güzeldir ama bu kalem ile ziyan olmuştur, bilemiyorum...

Bir Zülfü Livaneli kitabı. Açıkçası Zülfü Livaneli diyorsak Serenad ve Kardeşimin Hikayesi kitaplarının üzerine tanımam. Ben de kesin okumalısın yorumlarıyla aldım ve beklentimi karşılamadı. Belki de hem önce okuduğum kitapları hem de çevredeki yorumlar beklentimi aşırı yükseltti o yüzden hayal kırıklığına uğradım, bilemiyorum.

--- spoiler --- bir sabah uyandığımda nergis'i yanımda göremedim, bir tepenin başındaydık, araya araya aşağıdaki uçurumda olduğunu gördüm. kendini atmıştı, yuvarlanarak aşağı indim, kayalar, dikenler her yanımı yırttı, sürüne sürüne yanına gittim, hala yaşıyordu ama kolları ve bacakları kırıktı, kucağıma koyduğum başı da kandan sırılsıklam olmuştu. gözlerini açtı, onu gördüğümden beri ilk kez konuştu. "ben bir insandım abla" dedi, son sözleri bu oldu zaten, başka bir şey demedi. --- spoiler ---

Zülfü Livaneli kitaplarından. Serenad'ı bayılarak okumuştum çok güzeldi her şeyiyle. Huzursuzluk kitabını da nette yorumlardan etkilenerek okudum ama kitap abartıldığı kadar etkileyici ve sürükleyici değildi bence. Büyük bir merakla olmasada okunuyor ama bitince vay be dedirtmiyor.

Geçenlerde okudum. Zülfü livaneli'nin okuduğum ilk kitabı oldu. Gayet akıcı ve merak uyandırıcıydı. Edebi tarafında yerilecek bir şey bulamadım ama övülecek bir şeyi de yoktu. Zaten kısa bir kitap bir çırpıda bitiyor. Konusu da güzeldi. Genel olarak beğendiğim bir kitap oldu.

geçtiğimiz gün boyunca içime çöreklenen his. şubat'ın 23'ü iyiydi, güzeldi, tek seferde çifte bayram yaşatırdı bir zamanlar. şimdi en fazla bir buruk bayram. vakti gelince her şey iki tam hüzne dönüşecek. şimdilik daha eksik olmayışımla yetinmeliyim. ben yarım olana şükür etmeyi bu tarihten öğrendim.

nefret ettiğim his. sanırım bu karşılıklı değil, kendisi bana bayılıyor. bi düşmüyor yakamdan. düştüğü oluyor aslında ama şu an o kadar yoğun ki düşmesini hayal bile edemiyorum. normalde bu kadar yoğun da değildi bu, o kadar yoğun ki midem bulanıyor huzursuzluktan, deli gibi uykum olmasına rağmen gözümü kapatmama izin vermiyor, hiçbir şeye konsantre olamıyorum. bir an önce bu huzursuzluğa sebep olan şeyi çözmek istiyorum ama yapamıyorum, sadece benim elimde değil. olsa bir saniye bile durmam, şu kısacık dünya için değmiyor çünkü. nefret ediyorum bu histen.

sebebini cok iyi biliyorum ama kabullenemediğim için hiçbir zaman geçmiyor. ya birlikte yaşamayı öğreneceğiz ya da elbet bir gün düzelecek işler

nedensiz huzursuzluk beladır. 5 yıldır yakamda. allah düşmanıma vermesin

Zülfü livaneli'in huzursuzluk kitabınından bir alıntı gelir aklıma hep... Bende insandım...

kalbimin her atışında vücudumda zonklayan hede. ağzımı bozacağım ama bu anasını avradını siktimin dünyasında neden ben hiçbir zaman huzurlu olamıyorum? 26 yıl oldu gece yatarım on kere uykum bölünür. sabah olur zombi gibi ofiste gezerim. akşam olur bu huzursuzlukla huzursuzluğuma keyif katarım. ben sıkıldım lan artık. vallahi de billahi de kötü insan değilim ben. neden böyle? neden amk neden? t: insani duygu. terazide ağır basarsa nevrin döner. gülemezsin. eğlenemezsin. mutlu olamazsın.

Huzursuzluk mu bilmiyorum ama bir haftadir falan ya bir sey bekliyormuş ya korkuyormuşum hissi var icimde uzun sureli olmuyor genelde ama bi nedene bağlayamiyorum(Ne zaman hayatımda hissettiklerimi bi nedene bağlama cesaretini gösterdim ki o ayrı)