kıymet bilmek

bir insan için önemli şeylerden bir tanesi bence. kıymet bilin efendim, bilin yani... (bkz: insanlığın gereklilikleri)

iyidir. insanlığın gereği. (bkz: kıymet bilmemek)

önemli olan ne kadar çok şeye sahip olduğunuz değil; ne kadar az şeye ihtiyaç duyduğunuzdur. der bir filozof. insanoğlu aciz bir varlık. elde olanın kıymetini yokluğuyla sınanınca anlayacak kadar aciz. bir mumun değerini zifiri karanlıkta anlamak garip midir bilinmez ama insanlar o karanlığın içinde bile onlara ışık olmaya çalışan çoğu şeyin kıymetini bilemiyor. harbiden öyle. misal sevgi. insanlar, varlığında onların tüm eksiklerini dolduran hatta kişinin hayatında o sevginin yokluğunda doldurulamıyacak bir yer edinen, merhametiyle sarıp sarmalayan, hoşgörüsüyle hep tatmini sağlayan kişilerin değerini ancak onların yokluğunda anlayıp; başka sevgilerde teselli bulacak kadar basitleşen bir yapıya bürünüyorlar. acınası. sadece acınası. bir ayet; "i̇nsan, sıkıntı veren bir zorluk yaşadığı zaman; yan yatarken, otururken, ayaktayken bizden yardım ister. ama sıkıntısını giderdiğimizde, sanki kendisine dokunan o zorluk yüzünden bizden yardım istememişcesine çeker gider..." (yunus 12) insanoğlunun mayasında var bu kıymet bilmezlik. ulan yaradanına bunu yapan kuluna hiç acır mı?

sadece ölünce bilinen şey sanırım.

birinin ya da bir şeyin kıymetini, kaybetmeden önce bilmek önemlidir. ama sizi kaybettikten sonra bile kıymetinizi bilmeyecek insanlardan uzak durun. onlar bencil insanlardır. kimseyi sevemezler.

Ben her şeyin kıymetini bilerek yaşadım bu ilişkiyi. “Sevgilim” demesinin, elimi tutmasının, yaptığımız seyahatlerin, çektiğimiz streslerin, yanımda ağlamasının, ben ağlarken yanımda olmasının, birlikte yemek yemenin, beni aramasının, sokakta yürürken yol kenarındaki bir tane papatyayı bana vermesinin, birilerine iyilik yapmasının bile kıymetini ben bildim çünkü sevdiğim ve beni seven kişi birine iyilik yapıyordu iyi biriydi, 9 liraya yediğimiz hatay usulü tavuk dönerin, birlikte yaşayabilmenin, hastalandığında onu iyileştirmek için gösterdiğim çabanın, uyumadan önce sarılarak edilen sohbetlerin, bana bakmasının bile kıymetini bildim. Cidden sonradan dönüp baktığımda bile bir gün olsun nankörlük etmemişim, bir şeyi bile sıradan hale getirip kıymetini bilmekten vazgeçmemiştim. Dedim ya sevgilim demesinin bile kıymetini bildim çünkü sevgilim diyorsa yanımdaydı ve seviyordu demek ki, ben nasıl bunu sıradanlaştırıp her gün bunun kıymetini bilmekten vazgeçebilirdim ki? Tüm bunlar bana öyle bir his veriyordu ki bir kez olsun kıymetini bilmekten vazgeçmedim, bir kez bile sevgilim kelimesini öylesine duyuyormuş, bir seslenme kelimesiymiş gibi duymadım o bana her seslendiğinde mutlu oluyordum, birlikte yaşadığımız her saniye de buna dahil. Ama o, maalesef bir zaman sonra bu şeylerin kıymetini bilmemeye başlamıştı, halbuki benim, içeriğinden bağımsız sadece mesaj attığı için bile ne kadar mutlu olduğumu biliyordu. Bir zaman sonra benden duyduğu “seni seviyorum” cümleleri, yatağa girince telefonlara bakmamızın aklımıza bile gelmemesi sohbet ederek uyuyakalmamız, ona sarılmam tüm bunlar onun için sıradanlaşmıştı. Bunların kıymetini bilmediğini görebiliyordum. Her şeyi sıradanlaştırmayın, bazı şeyler mucize gibidir, sevilmek de buna dahil. Kıymet bilmek önemli.

doğru zamanda kıymet bilmek daha önemli elden gidince ya da anlamını yitirdikten sonra kıymet bilmenin fazlada bir manası yoktur