kıymet bilmek

Ben her şeyin kıymetini bilerek yaşadım bu ilişkiyi. “Sevgilim” demesinin, elimi tutmasının, yaptığımız seyahatlerin, çektiğimiz streslerin, yanımda ağlamasının, ben ağlarken yanımda olmasının, birlikte yemek yemenin, beni aramasının, sokakta yürürken yol kenarındaki bir tane papatyayı bana vermesinin, birilerine iyilik yapmasının bile kıymetini ben bildim çünkü sevdiğim ve beni seven kişi birine iyilik yapıyordu iyi biriydi, 9 liraya yediğimiz hatay usulü tavuk dönerin, birlikte yaşayabilmenin, hastalandığında onu iyileştirmek için gösterdiğim çabanın, uyumadan önce sarılarak edilen sohbetlerin, bana bakmasının bile kıymetini bildim. Cidden sonradan dönüp baktığımda bile bir gün olsun nankörlük etmemişim, bir şeyi bile sıradan hale getirip kıymetini bilmekten vazgeçmemiştim. Dedim ya sevgilim demesinin bile kıymetini bildim çünkü sevgilim diyorsa yanımdaydı ve seviyordu demek ki, ben nasıl bunu sıradanlaştırıp her gün bunun kıymetini bilmekten vazgeçebilirdim ki? Tüm bunlar bana öyle bir his veriyordu ki bir kez olsun kıymetini bilmekten vazgeçmedim, bir kez bile sevgilim kelimesini öylesine duyuyormuş, bir seslenme kelimesiymiş gibi duymadım o bana her seslendiğinde mutlu oluyordum, birlikte yaşadığımız her saniye de buna dahil. Ama o, maalesef bir zaman sonra bu şeylerin kıymetini bilmemeye başlamıştı, halbuki benim, içeriğinden bağımsız sadece mesaj attığı için bile ne kadar mutlu olduğumu biliyordu. Bir zaman sonra benden duyduğu “seni seviyorum” cümleleri, yatağa girince telefonlara bakmamızın aklımıza bile gelmemesi sohbet ederek uyuyakalmamız, ona sarılmam tüm bunlar onun için sıradanlaşmıştı. Bunların kıymetini bilmediğini görebiliyordum. Her şeyi sıradanlaştırmayın, bazı şeyler mucize gibidir, sevilmek de buna dahil. Kıymet bilmek önemli.