en yakın arkadaşın ölmesi

insanı üzer. eksik bırakır.

eksik kalırsın..üzülürsün..yıkılırsın.

kolay bi şey değil.ne yaparsan yap aklıma gelir.gözlerinde ki hüznü mutluluğu bildiğin bi insanı kaybetmek çok zor be aq

(bkz: allah rahmet eylesin)

2.sınıftayken bir gün en yakın arkadaşımla beraber boktan bir durum için kavga etmiştik o da akşamüstü okuldan sonra denize gidecekti. ben sonra pişman oldum ve akşamüstü babasını aradım özür dilemek için babası onun denizde boğulduğunu hastaneye gittiklerini söyledi ve kurtulamadı.. ertesi gün onun cenazesinde hakkımızı helal ederken çok kötü olmuştum adamla bildiğin küs ayrıldık, o gün bu gündür kimseyi üzemiyorum, hep ölüm geliyor aklıma. ölüm var gençler hayattaki tek gerçek...

bir kolunun kopmasindan daha aci veren bir olaydir

ölüm dayanılmaz bir şeyken ölenin en yakınından birinin olması katlanılması en zor şeylerden biridir.

senin olmenden farksiz

balığın bile göz doldurması anlamına gelir

biri gitti gelmeyecek biri bitti gelmeyecek

allah basa vermesin, zaten bi elin parmaklari kadarlar falan

yakın arkadaşlarıma ben ölürsem ne yaparsınız demiştim çok ağlayıp üzüleceklerini söylemişlerdi, kazık attılar

aileden sonra insanı en çok yıkan ölümlerden biri. ulan eğlenirken bile o olsa oda gülerdi diyip mal gibi kalıyosun annesini sokakta görsen ağlamamak için yol değiştiriyorsun çok zor ulan çok zor

bazen düşünüyorum çok yakın arkadaşımın ölümünü, ne yaparım ben diye. düşünsenize her gün heyecanınızı paylaştığınız arkadaşınız, her gün derdinizi anlattığınız, her gün saçma sapan şakalar yaptığınız, her gün eleştirdiğiniz, omuzunda ağladığınız, beraber gezip tozduğunuz, yemeğini suyunu içtiğiniz, kıyafetini giydiğiniz, anne/baba olduğunuz, kardeş olduğunuz, ömrünüzün her dakikasında bulunan insanın bir anda yok olması... o saatlerce mesajlaştığınız konuşmada, bir okunmamış mesaj olarak cenazenin kaldırış saati gelmesi. acı hocam, çok fazla acı. suyunu içtiğinizin, toprağını sular olmuş olursunuz. toprağa anlatırsınız derdinizi. toprağa onu anlatırsınız, eksikliğini. saçma salak bir şekilde kaydettiğiniz numara, artık bir toprak olacak. o çok güldüğü videoya mesela siz ağlayacaksınız. allah onları başımızdan eksik etmesin, ne olursa olsun onlar iyi ki var.

benim aklıma geldikçe gözlerim doluyor.

Allah korusun. İnsanın içinde her zaman yara olarak kalır.

Sessizliği bölen bir "Evladıııım!" feryadı vardır. Anneye mi, yoksa musalla taşındaki meftaya mı üzüleceğinizi şaşırırsınız. O dağ gibi baba, ufacık kalır. Allah sevdiklerimizin acısını göstermesin.

Artık yarım bir insansındır seni tamamlayacak o insan artık yanında yoktur.

Her kavgada sırtımı kollayan, ilkokul birinci sınıftan liseye kadar neredeyse ayrı gayrımız olmayan, okul numaralarımızın bile art arda olduğu arkadaşımı bir motor kazasında kaybettim. Hala bile o yok diye, sırtımı kimseye verecek kadar güvenmem. Mekanın cennet olsun ÖZGÜR’üm.

ara ara rüyamda gördüğüm ve uzun süre psikolojimi siken bir konu. allah korusun böyle bir şey olsa ruh ve fiziksel sağlığımı koruyabileceğimi düşünmüyorum. onu üzen erkekleri bile öldüresiye dövme isterken ölümü çok ağır gelir. hayatımın her alanında gördüğüm insan umarım ömürlerimiz aynı yıllar içerisinde son bulur. ne ben senden önce ne sen benden sonra. yaşayamayız çünkü.

Sesini unutmaktan korkuyorum... 3 sene oldu. Her anımızı detayına kadar hatırlamaya çalışıyorum. Kezzap içtim sanki. Nasıl acıdır ki o kadar süre geçti içim yanıyor hala.

Bedenen mi, ruhen mi?

2014 yılında, bu hayatta belki de karşıma çıkabilecek en güzel arkadaşı toprağa vermiştim. Ve bu his, inanın hayatta ailenin gidişinden sonra en ama en yıkıcı his olabilir. Aradan geçen dokuz yılda yalnızca iki kere mezarına gittim. O da en başlarda. Sonra korktum hep gitmeye. Sanki gidersem ölümünü sonsuza dek kabul edecekmiş gibi hissediyorum ama kabul etmek istemiyorum. Araya ne kadar zaman girerse girsin hep en yakındık birbirimize. Şimdi mezarına gitmedikçe sanki başka bir yere gitmiş ve bir gün gelecekmiş gibi... Biliyorum, çocukça belki ama o mezara gidip bir kere daha onun o toprağın altında oluşunu hissetmek, o mezar taşında onun adını görmek beni onun ölüm haberini aldığım ilk ana götürecekmiş gibi. Şimdi belki yanımda değil ama onun kalbimdeki yeri o kadar sabit ki... Henüz onun yerine geçebilecek bir kişi tanımadım, hala "en" benim için o. En iyi arkadaş, dost, sırdaş, yoldaş, omuz... Kendini her kötü veya çok mutlu hissedişinde sadece beni bilmesi, çevremizdeki herkesi yok sayarak kollarını boynuma dolaması ve dakikalarca acısını da mutluluğunu da benimle yaşaması, bir gün başım sıkışsa, canımı sıkacak bir şey olsa bir yerlerde onun var oluşunu bilmek. Sanırım o mezara gitmeyerek bu hisleri daima var etmeye çalışıyorum. İnsanın en çaresiz hissettiği nadir anlardan biri. Son zamanlarda aşırı yanına gidesim de var aslında. Bir gün cesaretimi toplayıp artık yanına gitmem gerekiyor. Ve bundan sonra hep...