geceleri gelen mutsuzluk

çözümü yok. öyle mal gibi kalıyoruz.

hele bide esmiyorsa vayy haline

her gün gözlerimi bir garaj kapısı gibi ağır ağır açıyorum karanlığa. ve her sabaha karşı, bir yıldızın gökten kaybolma süresine denk bir an diliminde, benzer bir karanlığa kapıyorum. aydınlık, hiç yok. burada ne arıyorum? içimdeki bu çatışmalar niye? kimim ben? neyim peki? bir mezarlık kedisi? belki. sıkıldım, kaybettiğim her şeyi ararken, bir mengene gibi döne döne içime kapanıp ruhumu sıkıştırmaktan. demiş dedde. ne güzel demiş

youtube girip azer bülbül açtığında anlarsın aslında mutsuz görünüp mutlu olduğunu

çöp başlık.gece gelmesi için gündüz gitmesi lazım.biz 24 saat çekiyoruz.biz bu hayatın fiyakalı kaybedenleriyiz.

ben sevdim en çok seni sende biliyorsun ben sakındım seni gözümden bile arıyorsun beni, biliyorum ama sen geri dönemiyorsun bile gelsen şimdi alırım seni içeri ama birdaha salmamak niyetiyle ananelerime düşkün değilimdir ama ben sarıldım sana adettendir diye defterin olmak istedim senin hiç bitirmeden yazmak üzere kaç geceyi sabah ettik beraber kaç kere kırdın beni o gecelerdebenipeki? saymadın hiç, biliyorum çünkü anlamamıştın, mumla arayacaksın dediğimde gerçi saftın biraz öyle görmek istedim belki güzelsin diyordum ya istiyordum ki bana ol sadece mumla arayacaksın ama havalar baya rüzgarlı (bkz: bayağı amatör şiir)

Keşke sadece gece gelseydi ..

Geceleri gelmesi için gündüzleri de gitmesi gerek

dinlediğim müziğe göre değişen his

hiç gitmiyor ki

Düşünmek çok yordu artık

https://www.youtube.com/watch?v=mDlN99b0EBs&t=97s - bu şarkıyla taçlandırılabilir

"akşam oldu mu şehir bir kocaman kabristana dönüyor. yüreklere bir kasvettir çöküyor."

Aklımıza urgan geçirdiğimiz andır. Bunu yaşamak gerekir. Yaşamak güçlendirir aslında. Akşam karanlığı bi terapi gibi. Gün geçtikçe o urgana bir ilmik daha atılır ama büyütür insanı, olgunlaştırır.

Benim gibi sürekli gece çalışanları dumur eden olaydır. Psikoloji,biyoloji,antropoloji hatta astroloji bile kalmaz insanda. Hele bir de bir güzele abayı yakmışsanız eyvah eyvah. Ne sabah, ne de gece uyuyabilirsiniz. vah halimize ulan!

Yanlızlığından kaçmaya çalışan insanoğlunun kendi ile yüzleştiğinde ortaya çıkan mutsuzluk.Buna tek tavsiyem kendinize sıkı sıkı sarılmanız

Size sadece geceleri mi geliyor? Şanslıymışsınız

“Akşamlar çökünce bu sensiz şehre”

İnsanlar genellikle gündüzleri mantıklı düşünürler. Geceleri ise duygular daha baskın olur ve bu duyguların yükü altında bir mutsuzluk oluşur. Bu şu sebepten de olabilir gündüz sürekli bir koşuşturmaca halindeyiz kendimiz haricinde bütün her şeyi düşünüyoruz gece yastığa kafamızı koyduğumuz anda kendimizle başbaşa kalıp iç dünyamıza kısa bir göz atıyoruz ve sonra anlıyoruz aslında bizim koca bir günde kendimize kalan sadece yatmadan önceki zaman.

Şükrü ki kafayı yastığa koyduğum gibi uyuyorum. Hayattaki tüm şansımı kullanmışım sanırım.

Gündüzleri gelmeyen mutluluktan kaynaklı durumdur.

Gece gündüz demeden gündüzleri geyece çeviren cinsten bir mutsuzluk..

ne güzel misafir işte. benimki hiç gitmiyor ev sahibi

Yalnız kaldığım da aklımı toparlayabildiğimden gerçeklerin farkına varabiliyorum. Gündüzleri hep arkadaşlarla beraberken, geceleri ise yalnız bir kırlangıça dönüşüyorum. Bu da haliyle düşündürüyor... Düşüncelerim ise aklımı boğuyor. Yıllardır değişmeyen bu döngü yüzünden ne geceyi seviyorum ne de gündüzü...

Bu gece içini daha da sıkan gereksiz mutsuzluk yüzünden uyuyamıyorum. Evde döndüm dolaştım yetmedi yemek yedim, yatağımda uyuyamadım salona taşındım yine de uyutmadı.

Bazen düşündüğüm o kadar çok şey oluyor ki ne düşündüğümü, keyfimi neyin-hangi sorunun kaçırdığını bile anlayamıyorum. Böyle gecelerde çöküyor mutsuzluk. Bu gece o gece değil belki ama her gece biraz da böyle aslında