her gün gözlerimi bir garaj kapısı gibi ağır ağır açıyorum karanlığa. ve her sabaha karşı, bir yıldızın gökten kaybolma süresine denk bir an diliminde, benzer bir karanlığa kapıyorum. aydınlık, hiç yok. burada ne arıyorum? içimdeki bu çatışmalar niye? kimim ben? neyim peki? bir mezarlık kedisi? belki. sıkıldım, kaybettiğim her şeyi ararken, bir mengene gibi döne döne içime kapanıp ruhumu sıkıştırmaktan.
demiş dedde. ne güzel demiş