sevmekten vazgeçilen an

kötüdür. (bkz: sevmekten kim usanır)

yalnızlığa aşık olduğum an.

çok sevip elime bi şey geçmediğimi gördüğümde

geçemedim

(bkz: frida kahlo) tarzı soru kalıbı.

asla vazgeçmedim

hala öyle bir durum yok hatta daha yeni başlıyorum

ben seni sevmekten; bir sabah uyandığımda o mesajı gördüğümde, benden bir mesajla ayrılmayı layık gördüğünde, o mesajın üstüne konuşmak istediğimde, beni sırf seninle konuşabilmek adına araya ortak arkadaş sokmak zorunda bıraktığında, o konuşma esnasında ben senden bir senedir ayrılmak istiyordum ama cesaret edemedim dediğinde, beni son bir senedir yaşanan her şeyin yalan olduğunu düşündürdüğünde, ben senin için onca şeye katlandım sen o saydığın basit şeylere mi katlanamıyorsun dedikten sonra bana "seven katlanır" dediğinde, beni zor dönemlerini atlatmak için bir araç gibi kullandığını düşündürdüğünde, son dönemde seni öperken bile tiksiniyordum dediğinde, eşyalarını vermeye geldiğimde bazı şeyleri canını acıtmak için söyledim dediğinde vazgeçtim. ama ne biliyor musun? 3,5 senemi verdiğim kadından, gerçekten sevdiğim kadından bunları duydum diye sevmekten vazgeçmeyeceğim. inanıyorum ki bir gün gerçekten her şeye değecek bir kadın çıkacak karşıma ve işte ben o gün sevmekten, insanlara güvenmekten vazgeçmediğim için şükredeceğim..

çocukluğumla ilgili unutmak istediğim ama unutamadığım o an... ilkokul 3tüm hoşlandığım bir bey vardı o benim saçımı çekerdi sonra kovalamaca oynardık ben de montumu onunkinin üstüne asardım hayatımın en masum flört dönemiydi tekrar masum bi flört istedim lakin aynısını tekrar yaşamaktan korktum hep... hoşlandığım beye para vermiştim kantinden bana çikolatalı gofret alması için tenefüs bitti bitecek geldi sınıfa yanında en sinir olduğum kız cansu vardı elinde de benim istediğim çikolatadan o an sadece cansunun yanında olduğu için kızmıştım ona sonra öğrendimki cansunun elindeki çikolata benim çikolatammış yarın sana alırım söz demişti ama iş işten geçti kalbim kırılmıştı küsmüştüm işte o günden sonra sevmekten vazgeçtim aşka inancım kalmadı... sevdiğim beyi elimden aldın sende aynısını yaşayasın cansu allah belanızı vermesin daha çocuktum yaşadığım travmaya bak aq

vazgeçtiysen hiç sevmemişsin demektir.

vazgeçmedim. kimse de vazgeçemez zannımca. çünkü insanın her daim ufakta olsa biraz sevgi vardır içinde. sadece belli olaylar neticesinde bu sevginin üzerini örteriz. sadece bir anı bekleriz içimizde kalan o küçük sevgiyi alevlendirmek için. bir gülüş, bir bakış sebeptir buna. belki de biraz yalnızlık... kim bilebilir bunu. sevgisinin yittiğini sanan insanlar için temennimdir o sevgiyi açığa çıkaracak küçük bir kıvılcım.

bir anda olabilecek bir şey değil bu sanırım. bir anda kimse vazgeçemiyor ama yavaş yavaş alışıyor. yüreğinde ki boşlukla kalıyor yavaş yavaş tükeniyor. bende vazgeçtim bu gece ama sevmekten değil açılmaktan ve kaybetmekten bütün çıkış kapılarımı kapattı arkadaş kalalım demek istedi bende vazgeçtim sözlük öyle işte. (bkz: gece gelen efkarlanma isteği)

onun seninle mutlu olmadığını anladığın andır, en çaresiz vazgeçiştir.

ben onunla mutluyum sana karşı hiçbir şey hissetmiyorum hissetmeyeceğim dediği andır

karşıdaki insanı üzmeye başladıysan vazgeçmenin zamanı gelmiştir. kısa ve net.

onun nankörlüğünü ve bencilliğini tokat gibi yüzünde hissettiğin o an

senin sevgini hak etmediğini anladığın an

anlık bir şey olsaydı zaten seviyorum demezdik

sesinden bakışından anlarsın

sevdiğinizin gerizekalı olduğunu anladığınız an

şu an tam da vazgeçtim zaten sevgi yoktu üç beş kırıntı vardı gördüğüm fotoğrafla onuda süpürdüm çok şükür

şu an olsun istiyorum 2 yılı geçti. yeter artık

dilde vazgeçtim de gel bi de gönlüme sor

bir an oluyor bee kardeşim sevdiğim kız vardı iki yıl peşinden koştum o iki yılda hata yapmadım mı yaptım iki sevgilim oldu 19 haziran kavga ettik daha hiç konuşmadık okul açıldı öğrendim ki sevgili yapmış iki ay konuşmuş bir ay çıkmışlar sonra yine öğrendim 19 eylülde kendinden 7 yaş biriyle sevgili olmuş hâlâ çıkıyorlar ilk duydum beynim kalbim durdu o an içime bir nefret dolmuş sevmekten işte o an vazgeçtim

öyle bir an yok. vazgeçmişsen zaten sevmemişsindir

t: bir kabullenişin zirvesi, bir inkarın en suskun olduğu zamandır. sevmekten vazgeçmek süreç fakat yıkımı bir an meselesidir. çekilen acının etkisiyle 'vazgeçtim' demek en kolayı, vazgeçtiğini sandıktan sonra kendini başka bir zamanda başka bir insana heveslenirken görmek de yıkılışın en zorudur. kabullenmek lazım hayatı. birileriyle sürekli olarak kesişecek hayatımız. kimse kendi başına değil. derseniz ki şu günden beri şu sebepten dolayı kimseyi hayatıma almadım, eyvallah. sen kimseyi hayatına almadın ama gönlün kimsesiz kaldı mı? kaç sevdanı dile alamayacak kadar vazgeçtin, ondan konuşmak lazım.

Sevmekten vazgeçilmez canlarım. Yıllar geçer, insanlar gider. Yeni yerler, yeni işler... Bir sürü şey değişir hayatımızda. Sevgi baki kalır. Unutulmaz. Zaten insan bir gün unutmak için de sevmez.

sürekli karı kız takip ettiğini gördüğün o an...

Öyle bir an yok sanırım ya. Ne zaman "Bak bu sefer unuttum, artık onunla ilgili hiçbir şey ilgimi çekmiyor." desem, bir süre sonra -nasıl oluyor bilmiyorum- kendimi geçmişimi hatırlatan bir şeye bakarken buluyorum. Garip. Bence sevmenin bir kotası olmalı. İnternet gibi. Yeterince üzülünce ya da acı çekince, yeterince sevdiğimize dair bir uyarı çıkmalı. Bağlantı kesilmeli yani. Olmuyor. Sanırım bir başkası kanırta kanırta sökene kadar bu paslı çiviyi aynı yerde kalmaya devam edecek. Üzücü. Edit: 17 beğeni ne olum, instakramda falan paylaşırlar başımı yakmayın benim. Edit 2: 18 oldu. Tüh. Gerçi sevgilim yahut konuştuğum yok. Neden başım yanacaksa. Heheheheh.

Senden vazgeçildiğini anladığın an vazgeçmeye başlıyorsun. Tek taraflı çabayla bir yere varılmıyor, kabullenmeye başlıyorsun.

Frida Kahlo geldi aklıma (bkz: frida kahlo'nun vazgeçisi )

Ne nefret ne de sevgi hissedemediğin an bir şeylerin bitmiş olduğunu anlıyorsun.

Benim sevdiğim şeylere saygı duymadığını anladığım an.

Pavyona gittiği an. Bu kadar da vizyonsuz olunmaz be adam!

Seni üzen şeyleri yapıp üzdüğünü anladığında küçümsediği ya da umursamadığı an.

Bi değerin, önemin olmadığını anldığın an.

bir gram umudun kalmadığı ve değmeyecek diye düşünülen ilk an. ben ki bir insandan nasıl vazgeçilir diye sayfa sayfa yazı okumuştum vazgeçebilmek için ama öyle olmuyormuş. çıt diye bir yer kırıldı içimde ve umudum bitti. canımı istese vereceğim insan kapımda sekiz gece uyusa dönüp bakmayacak hale geldim. boş yere umut ve beklenti zararlı şeyler.

o an gelmeyecek gibi ya la bekliyoruz bakalım