ailenin seni aslında hiç tanımaması

Trajikomik bi durumdur. Annem duygularımın olduğunu geçen sene öğrendi. Arkadaşlarım uzaktan umursamaz görünüyosun der mesela. Annem beni yıllarca uzaktan izlemiş canım anam. Yaş yirmi iki. Hala bi şeylere üzüldüğümü gördüğünde şaşırır. Antidepresan kullanan da benim aslında. Bazı şeyler gerçekten anlaşılmaz.

aynı evin içinde, onlardan habersiz ne travmalar atlattım haberleri bile yok

ergenus zamanlarımda ben de böyle düşünüyordum. atlattım o dönemi. artık büyüdüm. ve öyle düşünmüyorum. kişiyi hayatta en iyi ailesi tanır. en azından benim için öyle. gözümün içine baktıkları anda çakozlarlar mevzuyu. noldu, neyin var, neden suratın asık vs. sorularıyla darlarlar bile. canını yediklerim. ciğerini bilirler len ciğerini. bu sebeple broskiler başlıktaki görüşe katılmıyorum.

Derdimi kimseye anlatamayıp içim3 kapalı olarak sadece ailemin değil kimsenin beni tanımadığını düşünüyorum (kişisel bir düşünce) duygusalsanız ve içinize kapanıksanız hayat çok zor;)

Ben de gerçekten ailemin beni tanımadığını düşünürdüm, taki arkadaşlarımı bizimkilerle tanıştırana kadar. Yıllık izindeyim aile evinde arkadaşlarla akşam dışarı çıkacaktık gündüz plan yapmışız her şey hazır arkadaşların aramasını bekliyorum babamda normalde hiç sormaz arkadaşların kim falan diye o gün ne olduysa babam sordu kim arkadaşların nereye gideceksiniz falan diye normal bi şekilde sordu bende gelecekler birazdan dediğim sırada aradılar babamda gelsinler çay için öyle çıkın dedi bende o şekilde çağırdım geldiler sohbet muhabbet falan dışarı çıkacaktık güya hikaye oldu ama doğruyu söylemek gerekirse yaptığımız plandan daha keyifliydi. Babam arkadaşlarıma sormaya başladı siz ilerde ne iş yapmak istiyorsunuz falan diye benim de o sırada telefonum çaldı iş yerinden arıyorlar neyse muhabbet bozulmasın diye darala balkona çıktım telefonla konuştum bir de sigara içtim haliyle bi 10/15 dakika oyalandım yeniden yanlarına geldiğimde konu değişmişti tabi ben arkadaşlarımı tanıyorum ne iş ile uğraşmak istediklerini vs biliyorum biz kalktık sonra dışarı çıktık arkadaşlarım konusunu açtı sizinkiler çok iyiler çok sevdik vs falan diye benim arka balkona çıktığımda babam benden bahsetmiş *herhangi biri* hep ileriyi düşünür önünü görmeden bi işe karar vermez, diğerlerinden farklı, benim için 5 parmağın 5’ide bir ama düşünce yapısı olarak ayrı falanlar filanlar işte. Kendimi hiçbir zaman abim ve kardeşimden ayrı olarak görmedim kendimi hatırlamaya başladığım günden itibaren yeri geldi babamı örnek aldım, yeri geldi abimi, yeri geldi annemi ama gerçekten de hep ileriyi düşünerek hareket ettim yanlış yaptığım olmadı mı oldu tabi ki ama hiçbir zaman da pişmanlık duygusu içerisine girmedim ilerde keşke yapsaydım diyeceğime pişman olurum daha iyi dedim ve ben bunların hiçbirini anneme veya babama anlatmadım abim ile hep konuşurum ona sorarım o bana sorar ve konuştuklarımızın ondan başkasına gitmeyeceğini de bilirim.Haliyle ben ailemin beni böyle düşündüğünü o güne kadar bilmiyordum ne onlar bana farkettirdi ne ben farkettim. Her şey göründüğü gibi değil aileniz sizi sizden daha iyi tanıyor da olabilir.

Keşke benimkiler de beni bu kadar iyi tanımasa… bazen yalandan bir şey anlatıyorum hepsi inanıyor. “Baba inandın mı! Yok artık! Ben yapar mıyım öyle şeyler” diyorum “senin yapmayacağın şey yok” diyorlar. Düşününce, evet ben yaparım

güncel beni tanımadıkları için benim hakkımda biriyle konuşurken beni çocukken sergilediğim davranışlarım ve hobilerimle anlatırlar

Doğum günümde yakın arkadaşım bana peluş bir kutup ayısı almıştı kargo bana ulaşınca çok sevinmiştim. Annem bu kadar sevinmeme şaşırıp "biz de peluş oyuncak almayı düşündük ama sen o tarz çocukça şeyleri sevmiyorsun diye vazgeçtik" demişti. Hiç çocuk olamadığım için dolayısıyla hiç bu tarz şeyleri de sevememiştim, lisede tanıştığım biri yakın arkadaşım olmuş ve fark etmişti. Sanırım ölüp giderken bile beni hiç tanımayacaklar.

çok normal. aile ilişkileri zorunluluktan doğan ilişkiler. yani zaten x gibi hiçliğin ortasında kalamıyorsun hayata zaten onlarla başlıyorsun. genelde uzun uzun uzun süren arkadaşlık ilişkilerinde de böyledir, ayrıntılara takılmazlar genelde. yani seni sen olarak tanıdığı için özele inme gereksinimi duymazlar. konfor sağlıyor işte bi yerde her iki taraf için. bi şey diyemiyorum o yüzden ben de onlarla ilgili fazla bir şey bilmiyorum. konuşulmuyor çünkü bunlar çok fazla. çevremdekilere de böyle ilişkiler yadırgamıyorum sanırım.

Sürekli farklı davrandığımız ve kendimizi açıkça ifade edemediğimiz için olabilir mi? bence bizimkiler de asıl beni tanımıyor ama tanısınlar çok isterdim neyse ilerideki çocuğumla bana kısmet artık ahshshsh

Ben normal olduğum gibi davransam yanlarında babam beni recm eder annem kalp krizinden ölür. Birazını yansıttığım halde tepki alıyorum kusura bakmayın sevgili ailem. Ömür boyu bu iğrenç tiyatro devam edecek.

Benim kendi ailem için yazdığım efsane sözle özetleyebileceğim durum.. Aynı evden bakıyoruz dünyaya ama aynı kalbin penceresinde değiliz hiç birimiz...

Kötü bir dönemden geçtiğimi antidepresanlar aldığımı bile yıllar sonra öğrendi bi iki kardeşim. Anlatınca dayanamayıp ağlaya ağlaya biz seni çok yalnız bırakmışız, kimsesiz gibi orda öyle tek diyip ağlamaya devam ederken bize karşı olan nefretin bu yüzden, bizden kaçman bu yüzden şimdi anlıyorum seni demişti. Hayır dedim kimsesiz gibi değil, kimsesiz ve çaresizdim o sırada ben. Kimsenin varlığını hissetmedim, kimsenin de ciğeri sızlamadı beni hissetmedi. Sizden nefret etmiyorum, kaçmıyorum da benim savaşım kendimle inanın buna dediğimde hala ağlıyor ve şok oluyordu sen nasıl ağlamıyorsun bunları derken, neler yaşadın da nasıl böyle hissediyorsun diyordu. Derin bir nefesten sonra uzun zamandır ağlamıyor ve bir şey hissetmiyorum. Biz seni hiç böyle bilmiyorduk diyip özür diliyordu. Sorun şu ki onlar beni hiç bilmiyordu ve bilmeye de niyetleri yok gibi.

ama senin aileni çok iyi tanıman..

Daha 12 13 yaşlarımda bir kız çocuğuyken anlatılsa haberlere konu olacak olayları nasıl tek başıma aşmaya çalıştığımdan.. o yaşlarda tek başıma korkunç şeylerle savaşmanın bende ne gibi travmalar oluşturduğundan, kontrolsüzce ne gibi şeyler deneyimlediğimden, deneyimlerimden nasıl zararlar gördüğümden.. hiç birinden haberiniz yok sevgili ailem.. Hani diyorsunuz ya bana "sen inanılmaz mutlu, el bebek gül bebek büyütülmüş sevgiyle ilgiyle yetiştirilmiş bir çocuktun hep gülerdin, nasıl bu hale geldin nasıl bu kadar sinirli mutsuz bir insan oldun anlayamıyoruz" diye.. İşte o şikayet ettiğiniz sinirin, mutsuzluğun kaynağı bilmedikleriniz. Keşke bilseniz, keşke konuşabilsek, keşke daha iyi tanısanız beni. Keşke bilseniz nelerle savaştığımı neler atlattığımı, sandığınız kadar çocuksu, sandığınız kadar dertsiz ve korkusuz yaşayamadığımı.. 10 senedir yalnız başıma çok yoruldum annecim, babacım.. Başımı omuzunuza yaslamak isterdim.

Aynı evin içinde yabancılar gibiyiz kısaca

saçmalamayın arkadaşlar, aile dediğin tabii ki birbirini tanımayan bir topluluk olacak. birbirini tanıyan bir aile olabilir mi? amerikalı mısınız? kendinize gelin yav. finlandiya mı burası kardeşim?

Türk gençliğinin içinde bulunduğu elim hadise. Her nesilde var olan bir durum üstelik, sadece bize vergi değil.

Bir cok genc gibi onlarca travmalari kendi basima atlattim. Sunu yaparim bunu yaparim dediğim zaman yapamazsin biz senin herseyini biliyoruz attigin adimi biliyoruz diye çıkışan anne babam burdan size seslenmek isterdim beni anlayin isterdim ama bu gune kadar anlamamissiniz taniyamamissiniz 25 yaşımdan sonrada en azından rahat bırakın isterdim. Sigara iciyorum desem sevgilim var desem inanmazlar çünkü beni iyi tanıdıklarini iddia ederler . Ama en sevdigim rengi yada en cok istediğim hayalimi bile bilmezler. Onlar beni benim anlattığım yansıttığım kadar tanıyorlar.