Kötü bir dönemden geçtiğimi antidepresanlar aldığımı bile yıllar sonra öğrendi bi iki kardeşim.
Anlatınca dayanamayıp ağlaya ağlaya biz seni çok yalnız bırakmışız, kimsesiz gibi orda öyle tek diyip ağlamaya devam ederken bize karşı olan nefretin bu yüzden, bizden kaçman bu yüzden şimdi anlıyorum seni demişti.
Hayır dedim kimsesiz gibi değil, kimsesiz ve çaresizdim o sırada ben. Kimsenin varlığını hissetmedim, kimsenin de ciğeri sızlamadı beni hissetmedi. Sizden nefret etmiyorum, kaçmıyorum da benim savaşım kendimle inanın buna dediğimde hala ağlıyor ve şok oluyordu sen nasıl ağlamıyorsun bunları derken, neler yaşadın da nasıl böyle hissediyorsun diyordu. Derin bir nefesten sonra uzun zamandır ağlamıyor ve bir şey hissetmiyorum.
Biz seni hiç böyle bilmiyorduk diyip özür diliyordu. Sorun şu ki onlar beni hiç bilmiyordu ve bilmeye de niyetleri yok gibi.