Daha 12 13 yaşlarımda bir kız çocuğuyken anlatılsa haberlere konu olacak olayları nasıl tek başıma aşmaya çalıştığımdan.. o yaşlarda tek başıma korkunç şeylerle savaşmanın bende ne gibi travmalar oluşturduğundan, kontrolsüzce ne gibi şeyler deneyimlediğimden, deneyimlerimden nasıl zararlar gördüğümden.. hiç birinden haberiniz yok sevgili ailem..
Hani diyorsunuz ya bana "sen inanılmaz mutlu, el bebek gül bebek büyütülmüş sevgiyle ilgiyle yetiştirilmiş bir çocuktun hep gülerdin, nasıl bu hale geldin nasıl bu kadar sinirli mutsuz bir insan oldun anlayamıyoruz" diye.. İşte o şikayet ettiğiniz sinirin, mutsuzluğun kaynağı bilmedikleriniz. Keşke bilseniz, keşke konuşabilsek, keşke daha iyi tanısanız beni. Keşke bilseniz nelerle savaştığımı neler atlattığımı, sandığınız kadar çocuksu, sandığınız kadar dertsiz ve korkusuz yaşayamadığımı.. 10 senedir yalnız başıma çok yoruldum annecim, babacım.. Başımı omuzunuza yaslamak isterdim.