o meu pe de laranja lima

türkçeye "şeker portakalı" olarak çevrilen, jose mauro de vasconcelos adlı brezilyalı yazarın zeze adlı bir çocuğun başından geçenleri anlattığı tatlı kitap. her çocuğun okuması lazım muhteşem bir hayal gücü anlatılıyor kitapta hatta her büyüğün bile.

https://www.youtube.com/watch?v=fz4b-8J8WGE 1970 de çekilen filmi. zamanında yasaklı kitaplar arasına sokan zihniyet şimdi okunması gerekenler arasına almıştır. https://www.youtube.com/watch?v=Eyy4UAH59jM buda 2014 versiyonu

efsane bir romandır bu. okuyun. okutun.

güneşi uyandıralım adlı devamı niteliğinde bir kitap daha mevcuttur.

bir çocuk hem aşırı yaramaz hemde büyük bir olgunluğu nasıl içinde barındırır, bunu okumadan ölmeyin, direk duygulara enjekte ediliyor.

küçük bir çocuğun başından geçenleri anlatan hüzünlü bir kitaptır kendileri. (bkz: gerçeksevgibarındırır)

güneşi uyandıralım'dan sonra delifişek adlı bir devam kitabı daha vardır

--- spoiler --- “daha çok anlat” dedim. “hoşuna gidiyor mu?” “çok. elimden gelse seninle sekiz yüz elli iki bin kilometre hiç durmadan konuşurdum.” ... “bu kadar yola nasıl benzin yetiştiririz?” “gider gibi yaparız.” --- spoiler ---

ilkokuldayken okumuştum hala ara ara okurum. her okumada yeni bir güzelliği fark ettirecek bir kitap çünkü. --- spoiler --- ilk okuduğumda kitap bittikten sonra inanamamıştım bir hafta boyunca sürekli portuganın ölmediğini ikinci kitapta geri geleceği umuduyla yaşadım. ikinci kitabı hemen alıp okudum. portuga yok diye çok üzülmüştüm. beni çok etkilemişti. --- spoiler --- kitabını kesinlikle her çocuk okumalı. zezenin masumiyeti sevgiyi aşılar çünkü minik kalplere. içimi en acıtan kısım

çocukların okumasını çok doğru bulmadığım kitap. ben bunu okuduğumda 18 yaşındaydım hüngür hüngür ağladım. ne biliyim insanlar ilkokulda okuduklarından bahsediyor o yaştaki çocuk için ne kadar sağlıklı bilemiyorum.

şeker portakalı diye yazmayayım adını da beni bir şey biliyor sansınlar içerikli başlık

her çocuk okumalı demişsiniz de oğlum benim hala arada aklıma geliyor üzülüyorum lan. bence belirli bir yaştan sonra okunulmalı bu kitap. geçen gün okumayan kuzenime zorla okuttum bunu-20 yaşında hala okumamış ayıptır- okurken o bile ağladı.

ulan bu kitapla ilgili bir hayal kırıklığı anım var ki hala içimde uktedir. 8-9 yaşlarımda falanım memlekette kitapçı komşumuz vardı ceren abla olması lazım ben her gün onun yanındaydım hep kitap okurduk beraber sonra benim bursa'ya dönme vaktim gelmişti bana şeker portakalı kitabını güzelce içine yazı yazarak anı olarak saklamış anneme vericek bana sürpriz yapıcak. ben otobüste öğrendim anneme verdiğini annemde çantasına koymamış otobüste yukarıda hani mont falan koymak için bir yer vardır ya oraya koymuş çantasını da oraya koymuş bana okutturmadı o yazıyı eve gidince dedi bende bekledim 6 saat en sonunda yolculuk bitti annem onu unutmuş orada ceren ablanın bana yazdığı yazıyı da okumamış hiç o kitap orada kaldı alamadık başka birisine nasip oldu her neyse bunu geçtim sonraki tatilde memlekete gittiğimde ceren abla taşımış oradan dükkanını nereye gitti ne yaptı bilmiyorum hala içim acır o yazıyı keşke okusaydım annemi dinleneyip diye 😔😔

çocuk büyük farketmez herkesin okuması gereken bi kitap bence

''hayata uzaktan bakarak ilgisizliğimde yitip gitmiş gibiydim.''

öldürmek, buck jones’un tabancasını alıp güm diye patlatmak değil! hayır. onu yüreğimde öldüreceğim, artık sevmeyerek… ve bir gün büsbütün ölecek.

--- spoiler --- çocuk yüreği unutur ama affetmez. --- spoiler ---

--- spoiler --- yıllar geçti sevgili manuel valaderes. şimdi kırk sekiz yaşındayım ve zaman zaman, özlemimde, hep bir çocuk olduğum izlenimine kapılıyorum. birden ortaya çıkıverecekmişsin, bana artist resimleri ve bilyeler getirecekmişsin gibi geliyor. hayatın sevilecek yanlarını bana sen öğrettin sevgili portuga'm. şimdi bilye ve artist resimleri dağıtma sırası bende, çünkü sevgisiz hayatın hiçbir anlamı yok. ara sıra sevgimle mutluyum, ara sıra da yanılıyorum; bu daha sık oluyor. o çağlarda, bizim çağımızda yani, yıllar önce bir budala prens'in mihrabın önünde diz çökmüş 'budala'nın, gözleri yaşlarla dolarak ikonlara şunu sorduğunu bilmiyordum: "olup bitenleri çocuklara niçin anlatmalı?" gerçek, sevgili portugam; bunları bana çok erken anlatmış olmalarıdır. hoşçakal! ubatuba, 1967 --- spoiler ---

hayatımın tam okumam gereken yerinde okuduğum kitap. bu yüzden çok şanslıyım baş ucu kitabım benim gibi duygusal biri için gerçekten unutulmaz bir kitap. kesinlikle küçük prens gibi sahte duygulara bürünmenize sebep olacak bir kitap değil.

hayatımda okuduğum en güzel kitaplardan biri

-daha çok anlat dedim -hoşuna gidiyor mu? -çok. elimden gelse seninle sekiz yüz elli iki bin kilometre hiç durmadan konuşurdum. -bu kadar yola nasıl benzin yetiştiririz? -gider gibi yaparız.

-daha çok anlat dedim -hoşuna gidiyor mu? -çok. elimden gelse seninle sekiz yüz elli iki bin kilometre hiç durmadan konuşurdum. -bu kadar yola nasıl benzin yetiştiririz? -gider gibi yaparız.

hayatımda okuduğum en güzel kitaplardan biri diğer serileri de aynı şekilde muhteşem bir kitap (bkz: mutlaka okuyun )

brezilya'nın minas gerais bölgesinde yaşayan fakir bir ailenin beş yaşındaki oğlu olan hayal gücü çok gelişmiş zeze adlı çocuğun başından geçenleri konu edinir. orijinali portekizce olan eser 16 dile çevrilmiştir

şeker portakalı: günün birinde acıyı keşfeden küçük bir çocuğun öyküsüdür.ayrıca jose mariano de vasconcelos'un çocukluğundan izler taşıyarak yazdığı kitabıdır.

şeker portakalı 5 yaşında ki zeze adlı çocuğun başından geçen olayları anlatır. 5 yaşında olmasına rağmen çok zekidir.yaramazlıklarıyla mahallesinde ismi çok anılmaktadır.zeze, yaramaz olmasının yanında hayal gücü geniş, okumayı tek başına sökecek kadar akıllı ve öğretmenini mutlu etmek için her gün ona bir çiçek götürecek kadar duygulu bir çocuktur. şeker portakalı'nın devamı olarak güneşi uyandıralım ve delifişek kitapları çıkıp bir seri oluşturulmuştur. herkesin okumasını şiddetle tavsiye ederim.

orijinal ismi: meu pé de laranja lima olan, brezilyalı yazar josé mauro de vasconcelos'un 1968 tarihli romanı.

geçtiğimiz ramazan okuyarak gerçekten çok geç kaldığım kitap. sahurdan sonraları balkonumda okumuştum. baya aglaya aglaya bithap düşerek bitirdim kitabı. hayret vallahi çünkü yılda bi kereden fazla ağlayamiyorum ama bu kitap için bu hakkımı kullanmak değer diye düşünmekteyim.

yazarın 12 günde yazmış olduğu harika bir kitaptır. soranlara "yazmam 12 gün sürdü ama yıllarca içimde taşıdım." demiştir.

okuyun okutun taş kalpli insanları bile ağlatacak bir kitap yeterki empati yapsın biraz. --- spoiler --- 6 yaşında bir çocuk sevilmiyor, dayak yiyor. bu durumdan bunalıp kendi ölümünü planlıyor. kendini bir trenin altına atmak istediğini tek dostuna anlatıyor. --- spoiler --- bu olayın anlatıldığı satırlarda boğazm düğümlendi sonra göz yaşları geldi.

--- spoiler --- "uyuyalım.insan uyudu mu her şeyi unutur." --- spoiler ---

sizi şöyle alalım >> (bkz: şeker portakalı)

bu kitabın yeri başka artık bende. abim bu kitabı kendine almış. hala şoklardayım. benim abim. bildiğin fuara gitmiş kendine baya baya okumalık bi kitap almış. i̇lkin inanamadim önce güzellikle sordum, hangi arkadaşın hediye etti falan dedim kızım ben aldım niye inanmıyosun falan diyor. niye acaba? küçükken kendisine kitap hediye etmiştim, onu bile okumamış insandır kendisi. her neyse, bu yemin billah ede ede inandırdı beni. meğer cidden kitap fuarına gidip kendine şeker portakalı almış, okumuş hatta biraz. hatta şu (#1729372) entrymde bahsettiği sürpriz de kitap ayracıymış:)) kitap ayraçlarından ev yapıcam yakında kendime. o değil de dünyada cidden güzel şeyler de oluyor, gelecek adına çokta umutsuz olmaya gerek yok. bakın abim bile kitap alıp okuyorsa, -ki inşallah bitirir o kitabı- demek ki hala umut var :)

''önemi yok onu öldüreceğim!'' ''ne diyorsun sen,küçük; babanı mı öldürceksin?'' ''evet yapcağım bunu. başladım bile. öldürmek buck jones'un tabancasını alıp güm diye patlatmak değil! hayır. onu yüreğimde öldüreceğim, artık sevmeyerek... ve bir gün büsbütün ölecek.''

okuduktan sonra insanın içini acıtan kitap. o ufacık çocuğun büsbüyük kalbi, yaramazlıklarından vazgeçmeyişi, dayak yediğinde ölmek isteyişi, portugaya ve xururucaya olan sevgisi, insana okurken her duyguyu yaşattırıyor. "kimseden hiçbir şey beklemiyorum. böylece hayal kırıklığına da uğramamış oluyorum." "...onu yüreğimde öldüreceğim, artık sevmeyerek... ve bir gün büsbütün ölecek."

az önce ağlayarak bitirdim. muhteşem bir kitap. (bkz: jose mauro de vasconcelos)

okurken ağladığım tek kitaptır. keşke çocukken okusaydım diyorum ama yetişkin gözüyle okumanın da tadı ayrı.

--- spoiler --- “hepimiz büyüktük. küçük küçük parçalarla, aynı üzüntüden payını alan büyük ve hüzünlü kişiler.'' --- spoiler ---

--- spoiler --- + babam beni dövdüğü için herkes beni dövüyor ama sorun değil. onu öldüreceğim! - ne! babanı mı öldüreceksin? + onu içimde öldüreceğim, birini sevmeyi bıraktığında içinde ölmeye başlar. --- spoiler ---

ilkokuldayken okumuştum. dokuz ya da on yaşlarındaydım. en çok ağladığım kitap olmuştu. baya baya, kitabı yüzüme gömüp hıçkıra hıçkıra ağladım. ben de çok dayak yerdim zeze gibi, bu yüzden kendimi, onun o yaralı yüreğini çok özdeşleştirmiştim kendimle, ben de kendimce sevmiştim portuga'yı. ah be zeze, senin kısa süreli de olsa sevdiğin bir portuga ve dost bellediğin bir şeker portakalın vardı. benim kendimce acımı paylaşacağım birileri hiç olmadı. yalnız ve sevgisiz büyüyen bir çocuktum ben. belki de bunun bilincinde olduğum için o kadar çok ağladım. işte bu nedenle yüreğimin bir köşesini bu kitaba bıraktım.

Hala gördükçe içim cız ediyor. İlk ağladığım defalarca okuduğum kitap. Çocukluğum.

+ nen var zeze? - hiç. şarkı söylüyordum. + şarkı mı söylüyordun? - evet. + öyleyse ben sağır olmalıyım. "insanın içinden de şarkı söyleyebildiğini bilmiyor muydu yoksa? bir şey demedim. bilmiyorsa bunu ona öğretmeyecektim."

- Neden hiç mutlu değilsin Zeze? + Neden mutlu olmalıyım? - Çünkü dünyaya bir kere geliyoruz. + İyi ki bir defa geliyoruz Portuga. - Neden? + İkinci bir hayatı kaldıramazdım. Şeker Portakalı

-Neden hiç mutlu değilsin Zeze? -Neden mutlu olmalıyım? -Çünkü dünyaya bir kez geliyoruz. -İyi ki bir kere geliyoruz Portuga... -Neden? -İkinci bir hayatı kaldıramazdım.

Zeze büyüyünce ya başından geçenleri anlatıp yazar olur ya da kafasına sıkıp mefta olur. Zeze oldukça zeki, yaratıcı bir çocuk ama dahilikle delilik arasındaki ince çizgi büyüdükçe ortadan kalkabilir. J.M. Vasconselos'ta kalkmamış belli ki ama bir başkasının sonu tımarhane olabilir.

Çocuk kitabı diye satılıyor ama hiç alakası yok. Yazarın hayat hikayesi olduğunu da bilince iyice efkarlanıyor insan. Diğer kitaplarını Şeker Portakalı kadar beğenmediğimi de belirtmek isterim. Belki çoğunluk benimle aynı görüşte olduğundan bu kitap hep çok satanlardadır.