ilkokuldayken okumuştum. dokuz ya da on yaşlarındaydım. en çok ağladığım kitap olmuştu. baya baya, kitabı yüzüme gömüp hıçkıra hıçkıra ağladım. ben de çok dayak yerdim zeze gibi, bu yüzden kendimi, onun o yaralı yüreğini çok özdeşleştirmiştim kendimle, ben de kendimce sevmiştim portuga'yı.
ah be zeze, senin kısa süreli de olsa sevdiğin bir portuga ve dost bellediğin bir şeker portakalın vardı. benim kendimce acımı paylaşacağım birileri hiç olmadı. yalnız ve sevgisiz büyüyen bir çocuktum ben. belki de bunun bilincinde olduğum için o kadar çok ağladım. işte bu nedenle yüreğimin bir köşesini bu kitaba bıraktım.