evlendikten sonra eşten sıkılmaya başlamak

bu konuda hiçbir tecrübem yok ee doğal olarakta böyle bir ön yargım var. Ben bide karşımdakini kırmaktan korkan bir insanım, örneğin birinden soğudum bunu direkt kendisine söyleyip iletişimi kesmeyi isteyemem. Neyse oldu ki evlendim ve yapamayacağımı anladım ne yaparım yani böyle bir korkum var. Tabii ki evlilikten önce tanıma süreci olacak falan ama ne bileyim ya çok karışık mevzular inşallah hayatımızın sonuna kadar devam edeceğimiz birini bulmak nasip olur.

Her şeyin bir ömrü olduğu gibi aşkın da bir ömrü var. Bu ömür bittiğinde artık her şey alışkanlığa döndüğünde bu rutin hayatın tabiiki de bir getirisi olacak Tam olarak bunun sonucunda karşındakinden sıkılmaya başlaman çok normal, umarım hayatın boyunca aynı tutkuyla sevebileceğin ve aşkının ömrünün hiç bitmeyeceği birini bulursun. Ki ben, bu arayışı sonlandıralı uzun bir süre oldu :)

Geçenlerde bu cümleye denk geldim. Sorunlu evliliklerin çoğunda özellikle son cümleye dayanan davranışlar görünüyor

Evliliğimizin ikinci aydan sonra sadece sinir ve bıkkınlık gibi duygular barındırması herkesi çok şaşırtmıştı, beni de dahil. Sıkıldığı şey sürekli eve geldiğinde beni görmek miydi evliliğin sorumluluğu muydu bilmiyorum ama içindeki sevginin bitmesini ve benden sıkıldığını fark etmek çok acı vermişti ilk defa tüm iç organlarımın sıkıştığını hissetmiştim. Geride onca şeyi bıraktık, bekar hayatımızı bırakıp evlilik kararı aldık, hoşuna giden her neyse onlardan artık hoşlanmamaya hatta gözüne batmaya başlamıştı. Bu kadar erken zamanda bu durumun ortaya çıkması hiç iyi olmadı çünkü geçer, düzelir, tekrar sever umuduyla tam iki sene dişlerimi sıka sıka ağladım. Sevgisizlik çok zor inanın sevgisini hissetmek istediğiniz kişiden zerre sevgi hissedememek, sevgiliyken bu kadar ilgisizlik sevgisizlik sonucu bırakacağınız insanı sırf evlendik diye bu ilişkiye tahammül etmek zorunda kalmak çok zor. Her şey ders niteliğinde işte. Artık önce kendimi sevmeyi kendimden sevgi almayı öğrendim.

Çiçeği burnunda daha yeni gelinim. Bana böyle başlıklarla gelmeyin :(((. ‘İşte bu’ dediğimde tanışmamız üzerinden 1 saat geçmişti ve biz 1.5 sene sonra evlendik. Hiç bir zaman,şu ana kadar, pişmanlık yaşamadım ama bir insanı tanımak o kadar uzun bir süreç ki korkuyorum bazen. Ya heyecanımızı kaybedersek? Ya ilk günkü gibi birbirimize sevgi,saygı,hoşgörü ve sabrımızı kaybedersek. Bu tamamen Rus ruleti. Umarım evlenen hiç kimse mutsuz olmaz ve güzel bir evlilik sürdürür. Çünkü kimse yarım kalmış bir hikayeyi sevmez. Yarım kalmış bir hikayeden peri masalları çıkmaz. Gönül ister ki kimse mutsuz olmasın ama evlenen herkes de birbirinin ruh eşi olamaz.

Evlenmedim ama 2 yıllık ilişkimle 5 ay kadar aynı evde yaşamıştım, pek bi farkı olduğunu düşünmüyorum. Şuan ayrıyız.

Kendi gözlemlerime göre evliliğin ilk aylarında aradaki eş bağı çok güçlü olmuyor. Çünkü eş olmak ne demek daha bilmiyorsun anlayamıyorsun bilmediğin duyguda bocalıyorsun. Sonra yavaş yavaş güçleniyor o bağ, bi şeyler paylaştıkça. Sıkılsan da bunalsan da sizi bir tutuyor. Bağımlı değil bağlı olduğun sürece mutlu oluyorsun. Böylece onun her hareketinde canını sıkmamaya başlıyorsun. Sıkıldığın zamanlarda bunun geçici olacağını her çiftin bunu yaşayabileceğini düşünerek olayı büyütmüyorsun. Kısacası Ön yargıları bırakın ve “sıkılırsan güneşten, gece oluruz erkenden” mooduna geçin😊

ben sıkılınca arada evden kovuyorum, sonra yine çağırıyorum heyecan oluyor.

Ben kendimden de sıkılıyorum bazı zamanlar. Evli değilim ama eşten sıkılmak da normal geliyor bu yüzden

Eğer sadece evlenmek için evleniyorsanız olası bir durum fakat eşiniz aynı zamanda en iyi arkadaşınız ve oyun arkadaşınızsa sıkılacağınızı pek sanmıyorum.

Hep evde oturursak olabilir. Ama ben bol gezmeli, aktiviteli, festivali bir evlilik hayali kuruyorum o zaman sıkıcı gelmiyor.

Tecrübem de öyle diyor. (Bir cümle yazdım ya, aslında koca bir paragraf saklı içinde. Okurken öyle okuyun olur mu?)