Lisede coğrafya hocamızın hiç sesi yükselmezdi. Dünyanın en naif ses tonuyla ders anlatırdı, sinir ettiğimizde bile gülümserdi. Bu nasıl hoca ya diye şikayetlenir kısık sesle dersleri anlamadığımızı savunurduk. Bir gün kendisine sesini yükseltmesini söyledik kendisi “ben burada bağırıp hepinizin dikkatini toplayabilirim ama siz kulak vermemeye devam edeceksiniz. Yaşım ilerledikçe sesimi yükseltmekten vazgeçtim görmek istediğinizde küçücük bir şeyi,duymak istediğinizde bir fısıltıyı dahi duyarsınız” demişti. Bütün sene can kulağıyla dinledik kendisini. Yaşım ilerledi sesimin çok yükseldiği zamanlar oldu baktım ki sesimin yükselmesi bana bir katkı sağlamıyor, seni dinlemek isteyen bir yolunu buluyormuş. O zaman gülüp geçtiğimiz sözlere artık hocam ne kadar haklıymış diyorum. Üzerinden 9 sene geçti sesi hala kulaklarımda, gülüşü hala gözlerimin önünde keşke daha çok konuşup daha çok hayattan bahsetmiş olsaydı.