en saçma çocukluk anıları

para üstü probleminde bi anlık dalgınlıkla parayı beşe böleriz demiştim :/

Çarşaflı kadınları ninja sanardım :S (halam da öyleydi lan bizim ailede de var vay be derdim)

geç yürümeye başlamışım tabi bu esnada ne türbeler ne hocalar ziyaret edilmiş. en sonunda lütfedip doktora götürmüşler. doktor iğne batırıp bir iki deneme yapmış ve "üşengeçlikten" yürümediğimi anlamış...

annem komşuya gidince bi kaç kez gizlice sabun yediğimi hatırlıyorum aq

bu programa katilmak

yürümeyi öğrendiğim zamanlarda koltuğun üstüne güç bela çıkar, konuşmayı bilmediğim için anlamsız sözler haykırarak kendimi kafa üstü aşağı bırakırmışım. ütünün termostatının çıkardığı o "çıt" sesine sinirlenmişim, elimin tersiyle ütüye bir tane geçirmişim. o gün elimin tamamını yakmışım ama şimdi o yanık izi orta parmağımın bir kısmını kapsıyor. yaş üç... kurban bayramında babaanneye özenmek, mutfakta kimseler yokken bıçak bilemeye kalkmak ve ortaya çıkan çok derin kesik... sol işaret parmağımı önce peçeteyle silmişim, sonra "o ne olduğu belirsiz" sıvı gelmeye devam edince salona -misafirlerin yanına- halıya kan damlata damlata koşmuşum. hem de "anne bak bana ne oldu" diyerek. yaş dört... salıncaktan atlama yarışmasında fırlama açısını tam ayarlayamadığım için fazla yükseliyorum, düşerken gergin ve açık bir kolun üstüne düşüyorum. sonuçta iki yerden kırılmış bir sol kolum var, dirseğim yukarı kayıyor. açık kırık dediğimiz olaydan kıl payı kurtuluyorum. fakat ilçede böyle bir kırığa müdahale edebilecek bir doktor bulunmadığı için istanbul'a sevk ediliyorum. yaş dokuz...

boncuklu tabancamla namaz kılan babamın koluna ateş etmek. çok küçük de değildim amk 13 yaşında falanım. neyse babam namazı bozup üstüme yürüdü niye yaptın oğlum dedi. ben de acıyor mu diye merak ettim dedim. sonrası malum işte. okkalı bir tokat. ben olsam beni evlatlıktan red ederdim

5 yaşımdayken iveco kamyonun içinde tek başımaydım,babam birşeyler almaya gitmişti. orayla burayla oynarken el frenini indirip arkadaki doktorun arabasına çarpıştım. buda ilk kazamdır

komşunun kızı ile evcilik oynuyorduk, annesi bütün barbie bebekleri dolaba kaldırmış ikimizin yaşı 7 ama ben boy olarak daha uzundum dedim "alalım mı?" o da "yetişebilirsen al" dedi uzandım dolabı açacağım kilitli, sinirden dolabı sallandırmaya başladım (küçük vitrin can dolaplarından olan) o ara cam dolap üzerime düştü ben tabii altında çığlık çığlığa "anneğğğ" diye bağırıp ağlıyorum arkadaşımın annesi allah affetsin çok mal bir kadındı, beni kurtaracağına odaya girip "bekle hayatım hemen anneni çağırıyorum" yahu gerizekalı gelip kaldırsana?!!! neyse işte 10 dakika falan dolap üzerimde bekledim... (bkz: trajikomik)

hatırladığım ilk anım şu.. daha yeni yeni yürümeye koşmaya başladığım yaşlar, haftasonu havayı da güzel görünce bizimkiler hadi seni botanik parka götürelim dediler. bursa'da hayvanat bahçesinin yanında bilenler bilir neyse, gittik yürüyoruz falan yanda daha uzun patika gibi bi yol var. hadi siz burdan gidin ben o yoldan koşup sizden önce geleceğim diye bağırarak koşmaya başladım. yolda hani şu ufak kare kare taşlar olur arası boş falan ya onlar ile kaplı. yolun yarısındayken amına koyduğumun yolunda iki tane sivri taş varmış, birisine ayağım takıldı uçarak yere inerken öbürüne de kafayı vurdum. gözlerimi açtığımda arabadaydık annem kafama selpak bastırıyor, babam da millete küfrede küfrede hastaneye sürüyordu. 8-9 dikiş atılmış, hala saçların başlangıç noktasında ufak bir oyuk var.

küçükken çok fena bisiklet kullanırdım yaşım 5 yada 6 olmasi gerekiyor mavi bir bisikletim vardı ama mahallede en güzeliydi,en hızlısıydı yani tam çocuklar için yarışmalık bir bisikletti. çocuklar yarısmak için sıraya girerlerdi yarışlar düzenlerdik bütün yarıslarımı kazanmıstım ama kardesimle hic yarıs yapmadım gel seninle yarış yapalim falan derken yarışı yaptık ve ben kaybettim işte herkes başladı kardesine kaybetti falan diye bende durmadım tabi tekrar yarış yaptık kardeşimi bisikletten düşürüp kolunu kırmıştım ,yüzüne 12 dikiş falan atıldı tabi o zamanlar pişman değildim ama şimdi çocuğun yüzü 15 leşi olan katil gibi amk allah affetsin sakın kardeşlerinizle yarış yapmayın.....

sürekli anneme kalbin nerde diye sorardım

annem benle eğlenmek için senin annen baban başka biz seni karşıdaki dağın arkasından aldık derdi.en son dayanamadım üstümde atletle evden çıktım dağa doğru annemi aramaya gidiyorum dedim.kadında hiç engel olmadı gittim aramaya bir bok bulamayınca geri döndüm

tuvaletimi okuldan evin önüne kadar tutup. evin önünde "neyse artik kimse görmez " diyip salıp. boklu boklu eve girmek

tum vucuduma kola surup balkonda guneslenirdim. kola nereden aklima gelmis hala bilmiyorum.

deprem zamanı evde kalamıyoruz evin bahçesi var çadırları falan kurduk tüm aile orda yatıyoruz.gece ışık falan da yok ben de çok küçüğüm.ateş yaktık ateşin etrafında oturuluyor.babaannem de kalktı geçti karanlık bi köşeye çöğdürüyor orda.ben de koştum aldım el fenerini tuttum babaanneme.babaannemin arkası dönük feneri tuttum ama hiç görmemiş alsmlxmf.ateşin etrafındaki herkes babaanneme bakıyor kimse de söndürtmedi bana feneri aq.babaannem yaptı tuvaletini tam arkasını döncek söndürdüm feneri.geldi oturdu yine ateşin oraya.ben de oturdum hiç bişey olmamış gibi muhabbete devam ettik

küçükken boncuklu tabancalara ilgim çoktu sürekli belimde gezerdim. cüneyt arkına hayranlıkta var tabi küçüklük bir kahraman olma çabaları var her neyse bir gün babamdan pastel boya almasını istemiştin git kendin kırtasiyeci fevzi abine selamımı söyle al demişti gittim kalabalık kimse ilgilenmiyor benimle. gelen geçen eziyordu tabi bende de sivaslı olamanın verdiği gaz ve atarda var dayanamadım çıkardım silahı fevz,ye abiye tuttum fevzi abi bana pastel boyaları ver cabuk vururum yoksa seni dedim geldi yanıma fevzi abi dediğime bakmayın 60 yaşlarında sinirli bir adamdı elini verdi babamın selamı var dedim tam çıkıyordum gel bakıyım dedi gittim ver silahı dedi yok dedim sıktım bacağına elini kaldırdı bana şakasına indir o eli abi sinirlendirme beni dedim indirdi indirmesinede yüzüme indird okkalı bir tokat yemiştim o günden beridir fevzi abiden çekinirim

23 nisan çocuk bayramında okullar arasında , folklor grubundaydım . 23 nisana hazırlık yapıyorduk . bizim okul 2 gruba ayrıldı bi grubun başında ben vardım , elimizde pankartlar vardı bende 2 numara vardı .neyse yarışma geldi çattı ben grubun başı olarak yürümeye başladım arkamdanda benim grubum geliyordu . normalde öbür grubta benimle aynı hizzada ilerlememiz gerekiyordu (sonradan ögrendim). ben ters tarafa gidince benim ordumda arkadan geliyordu . dağa çıksam gelirlerdi a..q neyse stadın dışına çıktık 10 kişiyle birlikte . bi baktım ulan öbür grup yok kimsede demiyorki aynı hizada geliceksiniz diye öbür grub çoktan hocanın etrafında dönüyordu , biz hala kendi etrafımızda dönüyoruz a...q bi tane arkadaş dediki - yanlış yere gidiyorsun dedi , bende +" grub başı benim benden iyimi bileceksin." dedim stada tekrar griş yaptığımızda gösteri bitmişti ...neyse katılan 4 okul arasında 3 üncü olmuştuk . ogün bugündür 23 nisan denince aklıma bu geliyor

3 - 4 yaşında bir cazgırken apartmanda heryere giriyordum. şu daire senin bu daire benim, nerenin kapısı açıksa. bir gün bizden misafirler giderken aradan sıvışıp üst kattaki güne gitmişim. orda beni kadınlardan birinin çocuğu sanıp birşey dememişler. ordaki başka çocuklarla oynamışım, pasta yemişim. akşama kadar ordayım. annemler aramış aramış en sonunda apartmandakilere sormak akıllarına gelmiş. o arada kadınlar kalkmış, bakmışlar ben ortada kel başta tek tel şaç gibi kalmışım. sen kimsin, kimim çocuğusun filan. annemler gelmiş almış bu sayede de yeni bir komşuyla tanışmış olmuş.

beyler ben sokakta büyüdüm küçükken hayatım tamamen sokakta geçti ve bir mahalle kültürü görmüş birisiyim çok şükür. neyse abi 3-4 yaşlarında falanım birazda çapkınlık var suzan diye bi kız sevmişim her gece süte vuruyorum yanında meze olarak meyve falan bigün oldu da mahallede oyun oynamaya başladık allah affetsin ben evcilik oynadım hani o da suzanı diğer erkeklerden kıskandım. başladık evcilik oynamaya suzan anne oldu bende baba ben lafta işe gidiyorum falan neyse işten geldik bu suzanında oyuncak tencereleri falan vardı ben işten gelince yerim diye bu yemek yapıyor bana abi eve bi gidiyorum bu ağaçlardan yaprak koparmış falan karıştırmış tencereye koymuş bende erkekliğe bok sürdürmicem ya gerçekten yedim amına koyim. sonuç olarak zehirlendim hastaneye gittik iğne falan yedim ama biz sevdiğimizin elinden gerçektende zehir olsa yeriz.

4-5 yaşında falanım tüplü ortalama boyutta bir televizyon, televizyon dolabının arkasında da oynadıktan sonra toplamadan bırakıp gittiğim için annemin sakladığı lego kutum var. annemin ortalıkta olmadığı bi anı kollayıp legoları almak için dolabı ittirirmemle beraber televizyon üstüme düştü. sesi duyunca koşarak geldi tabi korku dolu gözlerle anlamaya çalışıyor ben televizyonu üstümden ittirmeye çalışıyorum... ölüm gibi bir şey olup kimsenin ölmediği tek anımdır.

yaş 7-8 falan. 4 kişilik büyük bir salıncak vardı. o kadar hızlı sallayacaktık ki takla attıracaktık. arkadaşın birisi salıncakta bi tanesi salıncağı sallıyor karşısından da ben sallıyorum. en sonunda olan oldu ve salıncak benim gözüme çarptı, kaşım patladı. hala sol kaşım biraz seyrektir.

bi akşam ailece ananemlerde toplanmıştık. tatlı falan yedikten sonra su içmek için mutfağa geçtim. bardak çıkarıp doldurup içmeye üşendiğim için sürahiyi kafama dikip içtim. tam içerken teyzem geldi mutfağa. ayıp öyle içilir mi hepimiz onu kullanıyoruz dedi. utandım tabi o sıra ama bozuntuya vermeden çok susamıştım bu sürahiyi bitirip yıkıcaktım o yüzden diktim dedim. sürahininde nerdeyse tamamı doluymuş. zorladım kendimi bi içtim bütün akşam yerimden kalkamadım. hareket ettikçe karnımdan su sesi gelip durdu.

(bkz: gözüme parfüm sıkmam) (bkz: çarkıfelek izleyerek okuma yazma öğrenmem) (bkz: renklerini sevdiğim için fenerbahçe'li olmam) -> iyi ki olmuşum.

yaş 9 falan komşumuzun kızıyla doktorculuk oynuyoduk madem doktorsun ilk önce abimin balığını ameliyat et demişti tabi kız dedi yapmam gerekiyo attim elimi akvaryuma balığın birini tuttum bulduğum bi bıçakla karnını yardmıştım baktım balikta hareket yok suyuna atıp kacmistim sonra abisi görünce biraz ağlamış sonra beni bulup döverek aglatmıştı buda böyle bi tanımdır;)

3 yaşındayken annemle biberon almaya ve emzik almaya eczaneye girdiğimde bütün memeler benim diye bağrınırdım.

7-8 yaşlarındayım kuzenlerle halamda oturuyoruz işte salak salak oyunlar falan bi yandan meyve suyu kek vs yiyoruz. nasıl bir salaklıktır bilinmez meyve suyu içtiğim ufak çay bardağını ağzımda tutuyorum. kuzenler de "ehueuhe kıramadi ki ehueheu" diyerek gaz veriyor(ailede bir tane akıllı yok aq) . bir süre sonra çatırt diye bi ses ve ufaktan bi acı hissettim ağzımda içeri koştum herkes bana bakıyor bişey anlayan yok. sonra ağzımdan camları tükürünce dedemden tokadı yemiştim ne mal çocuksun diye allahtan ağzımda kesik falan olmadı. sonra dedem de çok korkmuş herhalde rahmetli aldı kucağına beni severek ağladı. şaka bi yana ne mal çocukmuşum aq

kucukken a4 kagitlarini fotokopi cektirip zengin olmayi dusunuyodum kafami sikeyim

mahalleden bi çocuğun sünneti öncesi saklambaç gibi bi şey oynuyorduk. bende yaşlı bi teyze vardı onun bahcesine saklanayım dedim kümesi açık bırakmış. horozlar kovalamaya başladı ebe olmayım diye kapıdan da çıkamadım. sonuç iki hafta oturamadım totomun üstüne.

bir ara annem teyzemler falan oturmuş sarma sarıyorlar birlikte. annem o gün takım olalım diye ikimizin de aynı olan beyaz gömleği giydirmiş bir de bana. o sarmaları çiğ iken yemeye bayılırım, annem kollarımı katlayıp sakın ellerini üzerine silme demiş. ben de yedikten sonra kalkıp etrafıma bakınmış silecek bir şey bulamamışım, o salçalı ellerle de gidip musluğu açamam. gidip elimi, ağzımı annemin bembeyaz gömleğinin koluna sürmüş çıkmışım. annem şok tabi. ama üzerine silme demiş, üzerime silme dememiş ki neticede..

anneme "anne, kuşlar ölünce manyas kuş cenneti'ne mi gidiyor?" diye sormuşluğum var.

pek anı sayılmaz ama toprak yerdim küçükken. tadı çok iyiydi :)

4-5 yaşlarındayken banyoda babam traş olurken her saniye su istiyomuşum babam da hep bekle bekle diyomuş sonra artık dayanamamış mıyım nedir banyodaki klozet fırçasının suyunu alıp kafaya dikmişim. of klozet fırçasının suyu ne be klozete direk kafayı soksaymışım daha iyiymiş

bi keresinde de gece uykumdan uyanıp bu beyaz tahtalar varya ev için bez alıp gidip onu silmeye başlamışım

yaş 5-6.mahallede erkek çocukları çok fazla olduğu için,ben de onlarla oynardım.taş savaşı yapıyoruz,taş toplayıp kendi takımımdan olan çocuğa vericem o da rakip takıma atacak.akla bak başka oyun yok,taş savaşı yapıyoruz ahajajkdl neyse ben kocaman bi' taş buldum verdim arkadaşıma.ortalarda taş aramaya devam ediyorum.sonra bi' ışık..o verdiğim koca taş,gözüme atıldı.bu da arkadaştan yediğim ilk darbe oldu lol:dd küçükken,çatısı yapılmamış bi yer vardı.dümdüz üstü.ben orayı uçak pisti sanır,uçakların gelmesini beklerdim.(hala çatısı yok) 4 yaşında ingilizce sayıları saymayı öğrenmişim.parktaki çocuklara öğretip,onlar yanlış söyleyince dövermişim.

şuan yazıyorum ama hala hatırladıkça utanıyorum küçükken lanet bi dizi vardı sihirli annem işte orda da bi kız vardı şırfıntı çilek. neyse bi akşam oturmuşum yeni bölümünü izliyorum bu çilek te orda esmer olan teyzesinin sevgilisine aşık işte o bölümde teyzesi geliyo o adamla çilek te o adam için kadınsı kadınsı giyiniyo falan sonra bende ne kadar etkilendiysem ertesi sabah okula göğüslerime yeşil elma koyup gitmiştim amk okuldaki hocayı etkiliycem diye sonra o elmalar ben yürürken falan düşüyodu amk çilek tabi sonra o elmaları karnım aç diye çıkarıp yemiştim orası ayrı 2.sınıftaydım bu arada .d slflmsflalf

galiba altı yaşındaydım. ankara'da eski evimizin olduğu mahalleye komşularımızı ziyaret etmeye, hal hatır sormaya gitmiştik. bilen bilir, yenimahalle'nin üst tarafları eskiden gecekondudan hallice evlerden oluşurdu. ankara'nın dört bir yanı öyleydi ya, şimdi adım başında toki konutlarından, sitelerden falan geçilmiyor. neyse evimiz tepede olduğu için balkondan lunapark gözükürdü. dönme dolaba yetişmeyeceğini bildiğim halde boncuklu tabancayla nişan alarak az ateş etmedim. neyse uzatmayayım: bizim evle bir alt sokağa gidiş-geliş solda arabaların çıkamayacağı dikçe bir yokuştan olurdu. o yokuşun hemen dibindeki evde de bir kadın yaşardı. o kadını hiç unutmam, adını şimdi anımsayamıyorum ama yaşlıca bir kadındı ve de hastaydı. o gün onu da ziyaret ettiğimizde annem sıkı sıkı tembihlemişti, "gereksiz lakırdı etme, etlerini koparırım bak eve gidince" diye tehdit etmişti hatta. ama yine o çocuk haşereliğim tutmuştu da, "bu kadın gidici" diye bir laf etmiştim. kadının da gözleri dolmuştu. işin tuhafı o kadın üç ay sonra öldü, kanser hastasıymış gariban. çocukluğun bu patavatsızlığından bugüne kadar hiç pişmanlık duymadım. zaten huzurun esas kaynağı ölümü kabullenmektir. annem her ne kadar çocukluğuma dair bu anıyı "saçma ve kötü" diye arada sırada yad etse de, yapacak bir şey yok. sıra kendisine gelene kadar herkes birilerinin ölümüne tanıklık edecek ve tanıklık ettiği ölümlere değil, insanın ölüm karşısındaki acizliğine gözyaşı dökecek.

ya ben küçükken jimnastiğe akrobasiyr meraklıymışım ama hiç kursa falan göndermemiş ailem beni. bi gün dayımlar falan var ben de masanın üstüne çıkıp koltuktan koltuğa atlıyorum kendimce şov yapıyorum. üçlü koltuğun birine atladım ama biraz fazla uçmuşum, koltuğun arkasındaki pencereye çarpıp yere düşmüştüm (bkz: fail army) gerizekalı gibi de kalkıp devam etmiştim.

herkesin olmuştur.aileden biri mutlaka "biz seni çöpten bulduk,evlatlık aldık" tarzında şeyler.ben bunları ciddiye almazdım ta ki 5 yaşında okuma yazmayı öğrenene kadar.ben küçükken kimliğim kaybolmuş,yeniden çıkarmışlar.veriliş nedeninde haliyle "kayıp" yazıyor.ben okuma yazmayı öğrenince bunu gördüm,artık bakıp bakıp ağlamaya başladım.bana ne zaman kızsalar,"bi gün gerçek anne babamı bulcam" diye ağlıyordum. :d

bu programa katilmak

televizyonun kumandasını ve mandalları balkondan aşağı fırlatmak, saksılardaki toprakla oynamak, trt at yarışlarını açıp atlar hipodromda koşarken dizlerimin üzerinde tüm evi emekleyerek dolaşmak, evcilik oynarken evin annesi değil kedisi olmak istemek ve sürekli miyavlamak. halamın oğlundan karetecilik oynama ayağına dayak yiyio durmak, düştüğümde dizlerim çok acısa ve kanasa da annem azarlayacak diye hiçbir şey olmamış gibi davranıp yaralarımı saklamak. zor ve saçma bir çocukluk geçirmişim, son maddeyi hala uyguluyorum. dizimdeki yaralar için değil ama.

evdekilere kızıp çamaşır suyu içmişliğim var tabi kafaya diker dikmez içimde bir hararet bir yanma ebemi gördüm hastane dönüşünde bide peder bey dövdü gerizekalımısın diye

ilkokuldan öncesi için hatırladığım tek olay atlattığım boğulma tehlikesi. olayın gelişimi baya saçmaydı

annem külotlu çorap giydirirdi. sonradan sordum neden böyle yaptın bana ben erkek çocuğuydum dedim. cevap süper tabi; siyah giydiriyordum ama.

babamla markete gittiğimizde alışveriş arabasını istemiştim ve inat edip aldırmıştım .

çok net hatırlıyorum ve utanç içerisinde anlatacağım. anasınıfındaydım servisle eve dönüyordum çok çişim gelmişti ve servisten güzergah gereği son iniyordum. servisci gördüğü markette durup benzinliğe girip benzin alıyordu. mustafa abi yapma etme diyorum yok. neyse evin önüne geldik. kapıyı açtı ama daha dayanacak takatim kalmamıştı ve oracıkta işeyiverdim. ben sana demiştim diyip usulca indim servisten

ablamla kavga etmiştik evden kaçmıştım sonra ablam arayıp "şu çarpıp duran kapıyı kapat çok ses çıkarıyor" demişti ve ben de kaçtığım eve kimse fark etmeden geri dönmüştüm. hayır bi de gidip o cereyan yapan kapıyı da kapattım. :ddd

babam uyurken başına elimde bıçakla dikilip uyanmasını beklemiştim. aklım sıra korkutacaktım. mallık diz boyu.

eve gelen misafirler çay içenlerdi tabi çaylar bitince bardaklar bir tepside toplanırdı ben de bardakların dibinde kalan çayları içerdim.

7 yaşındayken annem komsuya gitmişti bende arkasından gittim zile boyum yetmiyordu zıpladım zil elimde kaldı bi de elektrik çarptı yetmiyormuş gibi ayşe teyze tokat atmıştı