telefonda konuşmayı sevmemek

t: telefonda konuşmaktan çekinme,kendini rahat hissetmeme durumu. kendimi bildiğimden beri sevemedim ben telefon görüşmelerini. arada arkadaşlarım arar açmam mesela,bu onları sevmediğim için değil sadece telefonda bir ileri bi geri yürüyüp konuşmayı sevmiyorum. açıcam şimdi "naber,nasıl gidiyo" gibi boş muhabbetlere maruz kalıcam ki en sevmediğim muhabbetlerdir. bu yüzden kontör almazdım lisede.6 aydan 6 aya alırdım. o da "hattınızı kapatırız para yükle lan"dedikleri içindi. şimdi ise sözlük için internet paketine para veriyorum sadece.

konuşacak konu bulamadığımdan sevgisizliğim. birşey anlatacak olayım kulağıma yapıştırırım ama yoksa "ee" demekten ciğerim solsun istemiyorum

normalde nefret ederim en fazla 1 dakika konuşur kapatırım ama sevdiğim kızla konuşurken 1800 dakika yetmiyordu..

mesajlaşırken kendimi daha rahat ifade edebiliyorum bence konuşurken hep hebele hübeleyim.

"beni aramadan önce kendine şunu sor 'bunu bir mesajla da halledebilir miyim ?'"

aşırı nefret ediyorum ya, bu yüzden çevremdekiler genelde aramaz mesaj atar. arayan olursa da "ne var?!" veya "söyle!" diye açarım telefonu. yüz yüzeyken saatlerce konuşabilirim ama telefonda konuşamıyorum çünkü sevmiyorum, sevgilim olduğu dönemlerde de pek konuşmazdık sırf o istiyor diye arada konuşurduk daha doğrusu o konuşur ben dinlerdim hatta anlattıklarının yarısını dinlemezdim bile he hü der geçerdim sevmiyorum arkadaş ya sevmediğim bir şeyi de zorla yapınca pek odaklanıp dinleyemiyordum.

yahu arıyor arkadaşım, konuşuyoruz iyi hoş. yarım saat konuşuyoruz diyelim, 15 dakikası nefes alıp vermelerimizi oluyor. yürümüyor işte telefondan konuşmak, aramasana.

sırf interneti için para verip çöpe giden dakikalar..

evet var boyle bir sey. kimseye de anlatamiyorsun. surekli niye aramiyorsun niye aramiyorsun,unuttun bizi gibi tacizlere maruz kaliyorsun ama anlatamiyorsun. insanlar degeri telefondan aranmak olarak algiliyor.

Anlayamadığım durumdur; özellikle arada duygusal bir bağ varsa. Arayan kişi sevgili, arkadaş,dost ve ya aile üyesi ise.. Yüzyüze iken susmayan insanlar, telefona gelince kendini sessize alıyor. Kişi aynı kişi, duygular zaten baki, e değişen şey nedir tam olarak çözemediğim aynı zamanda aşamadığım durumdur, buradan erkek arkadaşıma selamlar(!) .. Not:Az biraz sitem içerir.

Bu kişiler arasındayım. Yüzyüze gerçekten saatlerce konuşabilirim çenem biraz düşüktür. Ama telefonla konuşmaktan nefret ediyorum.

benim o.başka bir şeyle ilgilenemediğim hiçbir işi sevmediğim gibi bunu da sevmiyorum.eskiden elini kolunu kısıtlıyordu şimdi kulaklık var ama yine de sıkıcı. ama iki hafta önce bir cumartesiyi pazara bağlayan geceydi 4 saat konuştum.kırdığım en güzel rekordu benim için.hafif gırtlaktan gelen o kürt aksanlı ses 6 saat daha konuşalım dese tamam derdim. yazışmak en güzeli.müsait olunca bakıyorum cevap veriyorum.mis.

sevmiyorum, çoğu zaman gelen çağrının bitmesini bekleyip bir süre sonra işi mesajla hallederim, hallederdim “3-5 dakika sesini duymak için arayayım” diyen biriyle bir saatten fazla konuşuyoruz. vedalaşmayı beceremediğimiz için o fasıl uzadıkça uzuyor. onunla konuşurken evdeysem tüm odaları üçer beşer turluyorum, aynadaki sırıtışıma bakıyorum. dışardaysa durum daha farklı. biri beni izliyor mu diye bakıyorum çünkü arada bir ağaca kediye kuşa odaklanıp dalıp gitmelerim oluyor. bazen saçmalıyorum, boş şeyler anlatıyorum, konunun başını unutuyorum, dil sürçmesi zaten Allah’ın emri ama alışıyorum bir şekilde. yüz yüze gelince dilim tutulduğu için telefonda konuşabildiğim kadar konuşuyorum. başlıkla pek alakalı değil ama anı kalsın diye bugünümü yazayım. öğlene kadar hiç sıkıntı yok, öğle vakti sınıftan arkadaşlarım aynı anda üstüme gelip kalbimi kırdılar. çok saçma ve bir o kadar küçük bir mevzuydu ama tavırları beni kırdı. zaten hassas dönemdeyim bacılar diyemedim, attım içime ve modum düştü baya. sonra yukarıda bahsettiğim kişi müsaitsen arayayım dedi, kabul edemedim çünkü iki de bir boşluğa bakıp gözlerim doluyordu onun da modunu düşürmek istemedim. yarın konuşuruz dedim. bir saat ders çalıştım sonra bir enerji geldi bana. fırsattan istifade aradım konuştuk uzun uzun. o anlatsın ben dinliyim. isterse Kolombiya’daki kabilelerin salata zevklerini anlatsın isterse haccın farzlarını hiç fark etmez ben durayım öyle dinliyim. dinleneyim.

telefonum çalınca geriliyorum ben, aramayın beni ya mesaj atın bana

Bu biraz da kimle konuştuğumuza bağlı bence. İşi düşen biri veya akrabalardan biri ararsa tabi ki istemeyiz ama en yakın arkadaş ya da sevgili ararsa başka.

Telefonla yapmayı en sevmediğim, duruma göre nefret ettiğim eylem. Ortalama üç dakikadan sonra bunalıma giriyor, görüşmeden sonra yaklaşık yirmi dakika sürüyor bu bunalım hali. Hele ki saçma sapan bir konu üzerine konuşmak zorunda kalmışsam birkaç saat kimse yaklaşmasın yanıma. Yarım saat keyifle ne konuşulduğunu anlamıyorum. Kulağına dayadığın cihazdan gelen mekanik bir sesle vakit geçirmek ne kadar keyif verici olabilir ki? Ben onuncu dakikadan itibaren gökyüzüne bakıp beni değiştir işareti yapmaya başlıyorum. Mesajlaşmak candır vesselam. Onu da parça parça atmayın tabii, uzun da olsa tek seferde atın.

gorsel bu konuda iki yüzlüyüm maalesef. arkadaşlarımla tüm sohbeti mesajla hallederim. ailemle çok kısa aramalar yaparım ihtiyaç halinde. yalnız uzun uzun konuşmayı ve konuşmasak da telefonun ucunda olduğunu bilmenin huzur verdiği biriyle saatlerin nasıl geçtiğini anlamıyorum. şu sıralar zorlandığım çok şey var. bazıları direkt onunla ilgili bazıları benim problemlerim. hepsi için yanımda olması bana büyük güç veriyor. aşk neden bu kadar kırocasın (#4389377)

aşık olduğum kişiyle telefonda konuşsam saatlerce aralıksız dinlerim, ama onun dışındakileri sevmiyorum. eskiden yaşadığım güzel duygular geldi aklıma şimdi, daha güzeli yaşanır mı bilmem

İnsanlar nasıl 1 saat konuşuyor ben hala anlayamıyorum hem görüntülü hem sesli konuşamıyorum ben fobi gibi bir şey oldu sanırım.

gun icinde hem mesajlasip hem de saatlerce konusabilen insana gipta ile bakarim. Ilk telefonumu aldigim 2002 yilindan beri konusma surem (is harici) 5 dk'yi gecmedi, gecemedi. En sevdigim sey mesajlasmak. Bunu whatsapp'in skype'in olmadigi donemlerde TL karsiligi verilen 5000 sms ve 10.000 sms'lere borcluyum.

Benim. Ya yüzyüze konuşurum uzun bir konu varsa konuşulacak, ya da kısa şeyler için mesaj atarım. Nerdesin, kaçta buluşuyoruz? gibi saniyelik şeyler için aramam. Telefonda rahat konuşamam da zaten. Etraf dinler duyar diye. Telefonu alıp gitsen kimdi arayan diye sorarlar. Bir isim söylesen hayırdır bir şey mi olmuş o bu kadar sık aramazdı derler. Yalan söylesen şunla konuştum diye, detay soru sorarlar o ne olmuş bu ne olmuş ne anlatıyor? E ben özel konularımı anlatamam ulu orta. Yani bana uzun telefon görüşmeleri çok sıkıntı veriyor.

bi ara o kadar çok konuşuyordum ki, ikisi iş ve biri özel telefonum olmak üzere, her çekildiğim fotoğrafta telefon kulağımda biri elimdeydi. ( sanki bana ülke kurtarıyorum) böyle kulağımın arkasında bi beze oluştu, doktor aldı ve telefon ile konuşmamı yasakladı. hayatımın en güzel dönemine merhaba dedim, telefonumu sessize aldım ve hala sessizde. kabul ediyorum bir çok insanı yüzüstü bırakmış oldum lakin bir baktım ki herkesin her işini ben halledebiliyormuş, biraz çevreye de fırsat verip büyütmek ve sorumluluk vermek gerekiyormuş. noldu üç kurum kapandı, kızlar başka yerlere devredildi, projeler iptal oldu ama zerre sorumluluk hissetmiyorum. Toksik işlerde vardır…

aradığı sırada telefona bakmayıp, 5 dakka sonra whatsapptan aramışsın göremedim yazıyorum :D

gorsel Dayanamıyoruum.

Benim bu kişiden bağımsız kimseyle 2 dakikadan fazla konuşamıyorum aklıma bir şey gelmiyor. jest ve mimikler olmadan iletişim kurma olayına henüz adapte olamadım sanırım :)

mümkünse ya yüz yüze ya da müzik dinlerken yazışarak