telefonda konuşmayı sevmemek

sevmiyorum, çoğu zaman gelen çağrının bitmesini bekleyip bir süre sonra işi mesajla hallederim, hallederdim “3-5 dakika sesini duymak için arayayım” diyen biriyle bir saatten fazla konuşuyoruz. vedalaşmayı beceremediğimiz için o fasıl uzadıkça uzuyor. onunla konuşurken evdeysem tüm odaları üçer beşer turluyorum, aynadaki sırıtışıma bakıyorum. dışardaysa durum daha farklı. biri beni izliyor mu diye bakıyorum çünkü arada bir ağaca kediye kuşa odaklanıp dalıp gitmelerim oluyor. bazen saçmalıyorum, boş şeyler anlatıyorum, konunun başını unutuyorum, dil sürçmesi zaten Allah’ın emri ama alışıyorum bir şekilde. yüz yüze gelince dilim tutulduğu için telefonda konuşabildiğim kadar konuşuyorum. başlıkla pek alakalı değil ama anı kalsın diye bugünümü yazayım. öğlene kadar hiç sıkıntı yok, öğle vakti sınıftan arkadaşlarım aynı anda üstüme gelip kalbimi kırdılar. çok saçma ve bir o kadar küçük bir mevzuydu ama tavırları beni kırdı. zaten hassas dönemdeyim bacılar diyemedim, attım içime ve modum düştü baya. sonra yukarıda bahsettiğim kişi müsaitsen arayayım dedi, kabul edemedim çünkü iki de bir boşluğa bakıp gözlerim doluyordu onun da modunu düşürmek istemedim. yarın konuşuruz dedim. bir saat ders çalıştım sonra bir enerji geldi bana. fırsattan istifade aradım konuştuk uzun uzun. o anlatsın ben dinliyim. isterse Kolombiya’daki kabilelerin salata zevklerini anlatsın isterse haccın farzlarını hiç fark etmez ben durayım öyle dinliyim. dinleneyim.