arkadaşlığın bitmesi

şu hayatta sadece bir kişiyle arkadaşlığımın bitmesine üzüldüm. diğer biten arkadaşlıklar çok da sikimde değil.

i̇nsanların zorunlu bir şekilde sana katlanmasındansa bahane bulup artık orayı terk etmek. (bkz: apandist operasyonu gibidir)

popülariteye çok düşkündü defalarca uyardım takmadı hoşlanmazdım öyle arkadaş mubabbetinden yüzüne karşı her zaman ondan daha değer verdiğim bir arkadaşım olduğunu söylerdim ama ona da değer verirdim hem de fazlasıyla o popülerlikten vazgeçemedi ben de kendi huyumda böylece bitti gitti. ve hiç pişman olmadım suratına ondan daha değerli arkadaşım olduğunu söylediğime şimdi ise çok değerli arkadaşım yanımda o değil.

bu çok kötü ya.yakın diyebilecegim bir arkadasimla görüşmeyi kestim aylar önce.ara sıra stalklarim hala,kendine yeni bir bestfriend bulmus mu?onu kimler almis,kimler öpuyormus onu?alp er tunşaka şaka.eski mesajlari okuyorum falan sevgiliden ayrılmak gibi bir nevi.eski fotograflara denk gelince icim bi tuhaf oluyor da bazen gercekten bitmesi gerekiyor ya pek takili kalmamak lazim falan

bana çok büyük kötülük yapan arkadaşlarımdan bile kopamadım evet görüşmüyoruz ama işi düşse yardım ederim benim işim düştüğünde onun yardım etmeyeceğini bilsem bile

zaten işe yarıcak bişiy olsa bitmezxi

bazen devam etmesinden bin kat daha hayırlı bir durum haline gelebiliyor. biz çok üzülsek bile..

çok yakın bi arkadaşım var. 3 yıldır arkadaşız en kötü günümde de en iyi günümde de hep vardı yanımda ki bende aynı şekilde hiç onu yalnız bırakmadım. i̇lk yılımızda üniversitedeydik 7/24 birlikteydik.. yeri geldi son kalan 50 kuruş paramızla aldığımız yarım ekmeği bölüşüp kuru ekmekle su içtik, yeri geldi en kral restorantta en kral yemeği yedik, yeri geldi aynı şeylere güldük, yeri geldi aynı şeyler için ağladık ama hep birlikteydik.. nerdeyse aynı yatağı bile paylaşacaktık. hatta paylaştığımız bir çok anımızda oldu. mesela sabah 8 de sınavım olduğu zamanlarda ben uyanma sorunu yaşıyorum diye benim odamda benim yatağımda yanıma kıvrılıp beni sınava kaldırdı, yeri geldi sırf sınavını verebilmesi için hiç anlamadığım derse onunla birlikte çalıştım. ben okulu bitirdim o uzattıkca uzattı. 2 yıldır da neredeyse konuşmadığımız gün yoktu.. ta ki ben kendimden uzaklaşana kadar. şu an ondan kopmak üzereyim az kaldı. beni en son aradığında bundan 10 gün önceydi hic bir suçu olmamasına ragmen:"bi daha beni arama konuşmak istemiyorum seninle" deyip telefonu suratına kapatım.. bunu neden yapıyorum nasıl yapıyorum bilmiyorum ama varlığım insanlara yükmüş gibi geliyor.. en iyisi yalnız olmak galiba..

Bi arkadaşım vardı lise 2 de tanışıp, lise sonun ara tatiline kadar yakındık. Sıra arkadaşıydık aynı zamanda. Onu kıskandığım kadar sevdiğim beyi kıskanmıyorum. Başkasıyla konuşmasına tahammül edemezdim öyle çok severdim. Bi sevdiği vardı haliyle hep bana anlatırdı, 15 tatilde oturup düşünüp onu hayatından çıkarma kararı almış. Bende ona, onu hatırlatıyormuşum beni de çıkardı hayatından. Ama tek kelime etmeden. Tatilden sonraki ilk gün ilk ders konuşuyorum yüzüme bakmıyor, cevap vermiyor. Sanki yokmuşum gibi. Anladım haliyle çektim gittim. Sınavdan önce yalnız kaldım. Sınav rezalet geçti mezuna kaldım. Okulda devamsızlık arttı, geçen anlattığım dedikodu bulan Ahmet hoca devamsızlığıma kılıf uydurmuş son 2 ay okula selam vermedim. Hasılı yıkıldım. Şu ana kadar onunla olduğumun yarı kadar arkadaşım olmadı. Şöyle bir düşündüm de 5 çocukla 25 yaşında ortada kalmış gibi hissetmiştim ajajsshxajzka

Asla kimseden aniden kopamam. Sayılıdır yani. Zamanla olur. O kişi beni yıpratır, yıpratır... Sonra bir gün gelir, ben o arkadaşlık ilişkisini tek başına taşıdığımı fark eder, vazgeçerim. O kişi de istediği kadar özür dilesin, genellikle eskisi gibi olmaz bazı şeyler. Üzücü. Lakin hayatın gerçeği.

(bkz: friends finish) tecrübeli olduğum bir konu galiba. Şöyle bir geriye bakınca 1 tane çocukluk arkadaşım yok hayatımda, aynı şekil lise arkadaşlarımda yok denebilir.

hayat akışında olağandır. fikirler değişir/çatışır, yeterli olgunluğa ulaşılamamışsa bu çatışmalar tartışmaya götürür. o olmaz, çıkarlar çatışır ki bu en kötülerinden. yahut çevreler değişir, iletişim seyrekleşir ve doğal ölüm gibi... sorun bu bitiş değil. sorun bu bitiş sonrası, yaşanan güzel anlara saygısını yitirmiş eski arkadaştır. vaktiyle paylaştıklarınızı amiyane tabirle dam düdük eden arkadaştır. ismi, birileriyle sohbetinize mide bulantısı eşliğinde dahil edilendir, şayet ortak arkadaşlıklar mevcutsa. kötü yahu. olağan faka kötü.

Bazı kişilerle bitince çok acı verici oluyor. Lise arkadaşımla liseden sonra da 2 yıl kadar devam etti dostluğumuz. Gerçekten dostluktu o zamanlar. İstisnasız her gün sürekli konuşurduk. Birbirimizi en iyi biz anlardık. Hiçbir şey saklamazdık. Birbirimizi hiç yadırgamaz, ne olursa olsun destek olurduk. Sonra biri girdi aramıza. O akşam bana arkadaşlığımızın bittiğini söylediğinde nasıl hissettiğimi hatırlıyorum. Asla kolay kolay ağlamayacak olan ben, o tek cümleyi bitiremeden gözümden akan yaşı hatırlıyorum. Hâlâ acı veriyor zaman zaman, onunla arkadaşlığımızı özlüyorum. Ama böyle saçma bir kişi yüzünden beni sildigi için onu özel artık. Bu dostluk ilelebet sürebilirdi, ilelebet acı verici anılar olarak kalacak.

Eskiden çok üzüldüğüm, kendimi harap ettiğim durum. 1 aylık arkadaşlığımda bitti ,10 yıllık arkadaşlığımda ve çok saçma sebeplerden dolayı. Ben bi insanın bana yaptığı on hatası varken geçirdiğim tek bir güzel günü düşünüp ama o zamanında bana şunu yaptı diyebiliyorken baktım ki insanlar istedikleri gibi olmadığınızda sizi silip kalbinizi hiçbir şey paylaşmamış gibi kırabiliyorlar. Kahvenin, sohbetin, beraber ağlamanın hiçbir önemi kalmıyor hal böyle olunca bende s*ktir ettim. Kim nerede mutluysa orada olsun ben böyle çok mutluyum.

biriyle arkadaşlığım bittiğinde o insanla yediğimi içtiğimi, aynı sofraya oturduğumu, zor zamanlarimizi beraber geçirdiğimizi hep kendime hatırlatır ona göre davranırım küslük sürecinde. pandemi başında bi kaç yakın arkadaşımla arkadaşlığımı bitirdim, daha doğrusu onlar benimle olan arkadaşlıklarını bitirdiler ve o bitisten sonraki davranışları arkamdan konuşmaları, sırlarımı yaymaya çalışmaları vs hareketleri bana gösterdi ki çoğu insan için arkadaşlık içi boş bi şeye dönüşmüş, beraberken vakit geçirirken gülüp eğlenirken her şey güzel ama ufaktan bi uzaklaşınca kalanlar diğerinin dedikodusunu çok güzel yapıyor

Zordur. Üzücüdür. Bazen insanın kendi için iyidir bitmesi, bazen de hayatınızdaki en büyük eksikliktir. Olur böyle şeyler. Senelerin arkadaşlıkları dostlukları biter. Geçirdiğimiz bu süreç içinde benim de bazı arkadaşlıklarım bitti. Başta insan kabullenemiyor. İlk başta ''haklı olmak'' her şeyden önemliymiş gibi hareket edip davranıyoruz, herkes kendi kırgınlığının peşine düşüp ona göre hareket ediyor. Oysaki haklı çıkmak mı daha önemliydi yoksa arkadaşlığı korumak mı? Çok sordum bunu kendime ama olmuşla ölmüşe de çare olmuyor bazen. Diyebileceğim tek şey, arkadaşlığınız gerçekten arkadaşlık dostluksa gururu bir kenara bırakıp atmanız gereken adımları atın. Ha eğer attığınızdan da eminseniz ama buna rağmen hâlâ bir şeyler olmadıysa ve düzelmediyseniz o halde bırakın. Sizi ve arkadaşlığınızı istenmiyor demektir. Keza bana olan tam olarak buydu. Üzülüyor muyum? Evet. Özlüyor muyum? Çok. Üniversite anılarımın, fotoğraflarımın hepsinde olan insanlardı çünkü. Pandemiden önceki hayatıma dair andığım güzel ne varsa içinde onlar da vardı. Kız kardeşim gibi gördüğüm kişilerdi öyle diyeyim. Bu hale gelebileceğimizi ve bu kadar kolay silinebileceğimi ben de düşünmezdim ama hayat işte, asla olmaz dediğimiz her şey oluyor.

Bittiği için canımı yakan tek bir arkadaşlığım var, üniversiteden. Üni 1de tanıştık arkadaş olduk. Çok iyi anlaşıyorduk, 2. Sınıfta o eve çıktı ben kyk'daydım ama hep eve çıkma hayali kurardım. Tek çocuk olduğundan mütevellit beni kardeşi gibi gördüğünü söylerdi. Kyk'da yiyemediğim yemekleri yapar beni evine davet ederdi. Derdimi paylaştım, cebimdeki son kuruşu paylaştım, ekmeğimi paylaştım. Neyse biz birlikte son sene eve çıktık. Başta her şey çok güzeldi. Dönem ortasına doğru bazı şeyleri bahane edip soğuk davrandı yaklaşık 1 ay beni yok saydı evin içinde. Sebebini dahi sormadım, o kadar yakın arkadaşsak problemini paylaşmalıydı. Ki ben ailemin kızacağını bilerek onun sevgilisiyle kalmasını sorun etmedim. Neyse bu sorununu söyledi alttan aldım, özür diledim haklı olmama rağmen. Zaman geçti pandemi ilan edildi, okullar 3 hafta tatil oldu. Ben memlekete döndüm. Bi miktar borcum vardı kendine 65 tl mi ne. Sevgilisinin hesabına atmamı istedi. İsim soyisim iban istedim. Gönderdi, bilgileri elli kere kontrol edip gönderdim parayı. Ama para gitmedi. 3 hafta belki daha fazla bekledim, sorunu anlamaya çalıştım. Yine çözemeyince mecbur bankaya gittim. Bankada para yatmış görünüyordu, ama bir gün önce konuştuğumuzda yatmadı dedi arkadaşım. Benimle ilgilenen bankacı hanıma tekrar kontrol eder misiniz falan dedim, etti kadın yok yatmış para diyor. Neyse kısaca olay şu imiş; arkadaşımın sevgilisi soyismini sevmediği için 4 soy ismi kullanıyormuş, arkadaş bana yanlıs olanı söyleyince para arada kalmış, sonra iban doğru olduğu için o isme yatmış. Arkadaşımda bunu bildiği halde söylememiş. Sebebi de öyle saçma ki; ben ne anlarım banka işlerinden, zaten aklım yerinde değil vs. Bi ton hakaret etti bana özür dileyeceği yerde. O günden beri konuşmuyoruz ve çok zoruma gidiyor.

Geçen sene çok saçma bir sebepten bozulmuştu aramız neyse zaman geçti barıştık ama eskisi gibi hissetmiyorum. O olmadığımız zamanda çok şey değişmiş ama bir birimize yetişememişiz.

Umurumda olmayacak olay. Adı üzerinde bir arkadaşlık ilişkisiyse eğer bitsin gitsin, beni mutlu edecek pek çok şey var. Bana ne yani? Kimseyle de arkadaşlık ilişkisi kurmuyorum. Her şey öyle ''öylesine'' ki aslında. Tek bir dostum var sadece, onun için de çok şeyi yakıp yıktım. Pişman değilim çünkü biteceğini bildiğim herhangi bir ilişkiye asla başlamadım.

Ortada hiçbir neden yokken, sırf yeni arkadaş olduğun biri beni sevmediği için benimle dostluğunu kesen sözde dostum hiç sevilmemekten yakındığın bir tweet atmışsın. Kusura bakma ama sen ömrün boyunca sevilmeyeceksin. Çünkü seni seven insanları seni kullanan insanlar için elinin tersiyle ittin her zaman. Hiçbir zaman kendi fikrin olmadı. Seninle arkadaşken bir arkadaşınla küs olduğum için sen de ona küsmüştün. O zaman da dedim sana, sana değer veriyor beni sevmek zorunda değil yanlış yapıyorsun. Sen hayır dedin. Ben o günden beri arkadaşlığımızın sonunun böyle olacağını biliyordum ve şaşırtmadı açıkçası. Ama yine de sana sevgiyle kucak açmış insanların kollarını boş bırakan senin sevilmemekten yakınma lüksün yok. Sevdiklerin tarafından sevilmemekten yakınabilirsin sadece, o da yeni bir arkadaş bulana kadar derttir senin için :d Bundan sonrası senin enayiliğin, sevilmemezliğin değil.

bugün ilk defa bir şey hissettim, yıllardır arkadaşım olan biriyle arkadaşlığımızın vadesinin dolduğunu. aynı yerde çalışıyoruz ve uzun zaman geçirince birbirimizi yıpratan iki insana dönüştüğümü farkettim. içimde ona bir sürü şeyler biriktirdiğimi ve artık onunla arkadaşlığımızın bana huzur ve güven vermediğini.. hani şey olur ya küçükken arkadaş olduğunuz insanlar olur ve büyüyüp iki olgun insana dönüşünce aslında birbirinizle uyumlu değilmişsiniz gibi mesela şu an tanışmış olsanız belki hiç sohbet etmeyeceğinizi düşündüğünüz biri ya da birileri olur sanki biz öyleymişiz gibi hissediyorum. bilmiyorum şu an çok duygusal bir dönemde olduğum için mi böyle hissediyorum. bir yandan üzücü geliyor bir yandan da bunun farkındalığına varmış olmanın bir rahatlması çok garip bilmiyorum.

Çok değer verdiğim biri vardı. Sanaldan tanışmıştık ama doğum günlerimizde birbirimize hediye yollayacak kadar yakındık. Yaklaşık 3 yıl arkadaşlığımız sürdü. Belki onun için olmasa da benim en yakın arkadaşım oydu aslında. Bir insana kıyamazsınız ya tam olarak onu ifade ediyordu benim için. Daha sonra bir anda soğukluk girdi aramıza, arkadaşlığımız yürüsün diye benim çabaladığımı düşünmeye başladım. Sadece birkaç gün ilk kez ben yazmadım ve 2 yıldır konuşmuyoruz şimdi. Konuşmamak değil de hiçbir açıklama dahi yapmadan sosyal medya hesaplarımı çıkarması kırmıştı daha çok. Yine de bana karşı hiçbir kötülüğünü görmedim. Umarım hayatın istediğin şekilde ve mutlu devam ediyordur balcım. Belki yazdıklarım bir yerde denk gelir, hoş bir şey olmasını beklemiyorum ya.

🥲 bugün şöyle bi tweete rastlamıştım. hayatın bir yol olduğunu ve yolda devamlı insanlarla karşılaşacağımı, hatta ciddi bir mesafe yolu birlikte katedeceğim insanlar olduğunu biliyorum. bazılarına aşırı bağlansam da hepimizin yolunun bir yerde ayrılacağını da biliyorum. en sevdiğim insanla bile vademizin dolacağının farkındayım. bırakmak istemesem de ben bir hayat yolundayım ve istemesem de yürümeye devam etmek zorundayım.

benim için sindirmesi en zor şeylerden biriydi. yıllardır aşk acısı da çektim ama şu olay üzerine ağlamamı durduramadığım zaman gibisi olmadı. yıllarca süren bir paylaşım var sonuçta. birden yapayalnız kalınca sevincini de üzüntünü de gidip anlatabileceğin bir kapı bulamamak insanın çok ağrına gidiyor. anlatamayınca da yeni şeylere hevesin kalmıyor. kimseyi en yakın arkadaşım diyecek kadar hayatına dahil etmemek gerekiyormuş. sonuçta bir gün hepsi gidiyor. bittiğindeki acıyı çekmemek için sürekli bir yalnızlığı tercih etmek lazım.

En yakın arkadaşımla bir arkadaşımızı kaybettikten hemen sonra kesildi iletişimimiz. Hiçbir sorunumuz yoktu ve bence birbirimize en çok kenetlenmemiz gereken dönemdi. Ama kendisi istemedi ve bunu söyleme gereği bile duymadı kendisi, arkadaşlığımızın bitmesi bir kenara bu durum daha çok yakmıştı canımı.

Yeri geliyor otuz yıllık hayat arkadaşlıkları bile bitiyor. O yüzden çok da kendinizi paralamayın birini kaybetmemek için. Her şey biter, herkes gider. Sadece siktir edin ve hayatınıza devam edin.

ben bu olayı düşünmeyi çoktandır bıraktım. çok fazla arkadaş edindim, çok fazla dostum oldu ama artık çoğuyla da görüşmüyoruz. önemli olan ailenle aranı bozmamak. bazı dostluklar bir şekilde başlayıp bitiyor ama ailen çoğu zaman yanında olabiliyor. bu yüzden dostluklar önemlidir ama hiç bir şey aileniz ve sizden değerli değildir.