anlaşılma isteği

köpekler gibi istiyor insan bazen anlaşılmayı, anlatmadan da anlaşılmayı, gözlerine bakınca sözcüklere ihtiyaç duymadan anlayan birilerini. --------- kendini anlat(ama)mak ve anlaşılamamak, bir çok insan için tüm sorunların sebebi bu. neden garipseriz; müzik olmadan dans edenleri, durup dururken gülenleri, & bir çift söze ömrünü adayanları, bir çift göze hayatını hiçe sayanları, bir güzel an için gençliğini yakanları, bir tek insan uğruna herkesi yok sayanları, bir şarkının peşinden gidip yitenleri, bir şiirin dizesine kendini gizleyenleri, bir filmden etkilenip ölenleri, bir hayal uğruna tüm gerçekleri silenleri, bir insan ölünce ardından ölmek isteyenleri, & her gece yeniden doğan insanları, yeni bir güne başlayamayanları, sevdiği her şeyi kaybetmiş zavallıları, gidenleri hala uğurlayamayan geride kalanları, karanlık bir sokağın kuytu köşelerine saklananları, hayatla kavgaya tutuşup mağlup olanları... anlamları sadece kelimelerde ve hayatın olağan akışı içinde aramak ne kadar doğru?bence hiç doğru değil.birileri beni anlasın artık lütfen.

"coğrafya kitaplarında geçmez belki ama kimseye söyleyemediklerinde bir dağdır. " ekmek, su gibi bir şey bu bu anlaşılma isteği. insan bir başkasının görmesini istiyor, içinde etle damarla örtülü sisli sıkıntıyı.

ben kitap değilim yaşarken anlaşılmaya mecburum ne olur anla beni.. demiş (bkz: oğuz cum atay)

"i̇nsanın kendini anlatmak zorunda kalması çok yorucu, anlaşılmak isterdim kendiliğimden." mert şer

anladığı halde can yakanları ne yapicaz peki?

ben kendimi anlamıyorum mk kaldı ki beni anlayacaklar

aradaki onca kilometreye rağmen sesimin tonundan nefes alışveriş süreme kadar beni tanıyan beni anlayan birine teşekkür ediyorum..

dinlemiyo bile amk bişey söylüyosun izitmi yitir diyo gerzek herif

konuşmadan anlatmadan anlasınlar abi bence olmalı böyle bişey

"anlaşılmak gibi bir talebim hiç bir zaman olmadı ama insan bazen empati kurabilen insanlara ihtiyaç duyuyor."

bak mesela şöyle bir cümle girdim akşam: (#1969008) ben orada o cümle ile aslında şunları anlatmak istemiştim: 1-) günümüz güzellik algısının ciddi şekilde kaydığını güzellikten anladığımızın tamamen dışsal görünüm ile sınırlandırılmaya başladığını söylemiştim. 2-) dış görünümümüzün yaşanılan toplum tarafından dayatılan çeşitli dogmatik sınırları olduğunu ve ancak o sınırlara girdiğimiz zaman güzel olarak anılacağımızı ve o sınırların çoğunluk algılarınca bilinebilirleştiğini söylemiştim. biliniyor ki para ile bir güzellik hedefi kurgulayabiliyorum. yani insanların çoğu tarafından güzel olarak anılabileceğim bir şema tahayyül edebiliyorum. güzellik subjetiflikten çıkıp dogmatik kuralları olan bir olguya evrilmiş durumda. 3-) para biriktiriyorum dedim çünkü sınırları olan güzellik algımızın artık hem maddesel bir karşılığı var hem de bu karşılık doğallıktan çok uzak bir durumda. güzel olabilmek artık hem dıştan ibaret hem de kolay elde edilebilir, manipüle edilebilir bir kavram durumunda. gerekli para karşılığında makyaj ve estetik müdahaleler ile toplumsal anlamda bir güzelliğe ulaşılabiliyor artık. hatta buna cinsiyetin bile engel olmadığını görebiliyoruz. toplumun bir güzellik anlayışı var, bir güzellik sınırları/kuralları var. toplumun bu anlayışı maddenin ötesine geçememiş durumda ve toplumun güzellik anlayışına doğalın dışına çıkarak müdahaleler ile ulaşılabiliyor çoğu bu durumu yadırgamıyor. entrynin etkileşimi yok gerçi ama velevki ciddi bir kitleye ulaşabilen bir entry olsaydı. kaç kişi bu maksadımı anlayabilirdi? anladım diyen insan için bile nihai maksadı anladığından hiçbir zaman emin olamıyorsun. bir de anlamamış olanları düşünemiyorum bile. bu yüzden yalnızım amına koyim. bu yüzden insanlara güvenmiyorum amk. ayrıca bu hayatın her alanında var. i̇letişime girdiğin her insan için her cümle için geçerli. bu muammalık beni bir gün öldürecek. i̇nsan anladığından bile hiçbir şekilde emin olmadığı insanlara neden bir şeyler anlatmaya çalışıyor ki? bence diyalog boşa geçen bir süreç olmasına karşın bencil bir arzu kabulü, bir inanç sistemi. yoksa yaşayamazdık. şüphe bazen öldürür, genellikle süründürür.

t: içimizdekileri anlattıkça azalan; anlatacaklarımızı sustukça ihtiraslaşan bir garip durumdur. anlatamadıklarımıza ağladığımızdır. çözemediğimdir. 'ah biri beni anlasa da artık kelimeleri rafa kaldırsam'dır. hayatım boyunca kendimi anlatmaya çalıştım. ben ne kadar anlaşılmak istediysem insanlar o kadar anlamak istemedi. uyuşamadım, insanlara bir türlü alışamadım. ayak uyduramadım bir türlü bu anlaşılmaz düzenlerine. yıllarca vazgeçmedim anlaşılamamaktan. ben ne kadar ısrar ettiysem anlatmakta; onlar da o kadar diretti anlamamakta. mağlubu da ben oldum sonra bu yersiz savaşın. insanlarla aramdaki bu sözsüz silahsız savaşın en fiyakalı kaybedeni olarak çıktım her tartışmamdan. her tartışmamın sonunda bir suskun yutkunuş bastırdı anlatamadıklarımı. anlatamadıklarıma ağladım. insanlar, o kadar güzel anlamıyorlardı ki beni, anlayanlarsa o kadar güzel yanlış anlıyorlardı ki.. hep yanlış yerlere takılmaları, hep anlatmak istediğim şeylerden farklı şeyleri sorgulamaları o kadar kusursuzdu ki.. bozamadım bu oyunlarını; hoş onlar da almadılar beni oyunlarına. ben de vazgeçtim sonra anlatmaktan. anlaşılmamayı seçtim. anlaşılmamanın ağırlığın bindirdim adem elmama. gülüp geçmelerim ve anlıyormuş gibi yapmalarım sardı dört tarafımı. anlaşılamadıklarımı anlattım, o da nafile. sonra karar verdim bu tökez düzene ayak uydurmaya; çabuk alıştım onlar gibi olmaya. karşımda biri bir şeyler anlatırken hep farklı yerlere takılmaktan ve hep anlatmak istediği şeyleri anlamamaktan ben de zevk almaya başladım. sonra sonra fark ettim ki her anlamadığım insan zamanla bırakıyordu anlatmayı. tanışıktım bu yenilgiye. böyle böyle vazgeçiyordu tüm insanlık anlatmaktan. ne garip ; herkes anlaşılmamaktan şikayetçiydi lakin kimse anlatmaktan yana değildi. ben, insanlardan gayrı yaralı; kendimden öte dermanlıyım. benim derdim kimseyi germezken; benim derdim kimsenin kimsesindendir. beni bir o anlıyor; o da yanlış anlıyor. bir sır vereyim: insan, en çok yanında rahatça susabildiğinindir. bir sır daha: insan, en çok yanında rahatça susabildiğinden yaralıdır. bırakın anlatayım...

i̇nsanlar beni anlasın diye gösterdiğim çabayı, beni anlamayan insanlardan kurtulmak için göstersem çok daha mutlu olurdum.

hiç öyle isteklerim yok. beni anlayan anlar, anlamayan yanlış anlar. o da onun problemi zaten. ben niye anlaşılmamış espri muamelesi yapayım kendime de kendimi anlatayım? (bkz: kendini mustafa topaloğlu gibi hissetmek) (bkz: hepimizin uzaylı olduğu gerçeği)

her zaman olan bir istek, anlaşılmadan da o olayı kapatamıyorum anlaşılan kadar anlatmak istiyorum, ama aslında karşıda ki anlamak istemiyor. beni anlamayan insanların yanında yok gibiyim sevgi bile anlaşılmadıktan sonra anlam ifade etmiyor.

2.5 yıldır en çok aradığım şey

dpsismdn död dldlslcl sd aövl’sld slfşgls, dldlbsl fldlsl söo cl ?

'belki de insan sevilmekten çok anlaşılmak istiyordu.'

ben bile kendimi anlamlandıramıyorum bazen başkası asla anlamaz. ayrıca bir yazar demiş ki kimse kimseyi gerçekten anlayamaz seni anlıyorum" demek büyük bir yalandır. kocaman bir yalan. kimse kimseyi anlayamaz ve tanıyamaz dünyada... var olan en sağlam zırh insan vücududur. i̇çindekileri en iyi saklayan kasa odur.

günümüzün en büyük sorunu. anlaşılmak emek ister sevgi ister, sabır ister onu ister bunu ister ve günümüz insanının birini anlamaya takati yok denecek kadar az, sabırsızız fazlasıyla.

günümüz şartlarında arzulanması oldukça gülünç olabilecek bir istek. en azından kişisel olarak yüzlerimle beraber bu şekilde düşünüyoruz. daha çok “beni anlayabilecek olanlar zaten anlar, anlamayacak olanların da amına koyayım”a evrildi bu düşünce artık. yani kimse kendini gerçekten anlatmaya çalışmıyor, kimse de kimseyi gerçekten anlamaya çalışmıyor. bu boşvermişlik keşmekeşi içinde de zaten ne gerçekten anlatılan bir şey oluyor haliyle ne de anlaşılabilecek bir şey. yaz kızım kısır döngüye girdim çıkamıyorum.

birine kırgınlığını anlattığında, benzer durumu yaşamamışsa eğer, seni bir yere kadar anlayabiliyor. oysa aynı yerden yara almış insan aynı mı, sadece anlamıyor, hissediyor seni. biliyorum ben de oradaydım der gibi bakıyor. o bakış insanın sırtını yasladığı en güvenli yer işte.

zirve yapmış durumda bünyemde. duygu ve düşüncelerimin başından birkaç kelime hissettirmek suretiyle beni anlama sinyalleri verecek insanlar arıyorum. fakat aramam biraz uzun süreceğe benzer.

şu sıralar en çok istediğim şey anlaşılmak. fakat dermansızım anlatmaya

böyle bir istekte bulunabilirsiniz ama öyle bir gerçek yok.

ne olur beni anla diyemediğimiz için çoğu zaman sonuçsuz kalan istek. karşı taraf anlamak için çaba göstermedikçe anlaşılmak mümkün olmuyor. bir de kişinin kendisini anlayamaması durumu var. o daha vahim. iki gündür kafamın içinde dönen bir anım var. buraya yazıp şu anki hislerimi kaydetmek istiyorum. 5 yıl önce anonim olarak bir mesaj aldım. yazılana göre tanıştığım ama birbirimizi tanımadığımız biri. mesaj da şuydu; "merak ettiğim bir şey var o da neden karamsar bir duruşunun olduğu. böyle görünmek hoşuna gidiyor da gerçekte böyle değil misin yoksa insanlarla arana ön yargı koymak net olmamak mı gerçek karakterin? ya da seni üzen genel bir durum mu seni böyle eğitti? yani genel manada hep puslu bir karaktersin izlenimi aldım. zamanla kazanılmış umutsuzluk modeli gibi canlanıyorsun gözümde. sanki uzun zamandır hiç gerçekten gülmüyorsun gibi hissediyorum, hissettiriyorsun ama ya yanılıyorsam. rica etsem anlatır mıydın karakterini?" anlaşılmaya en yakın hissettiğim andı. sarsıldım baya. çünkü hem duygularını dışında yaşayan hem de yansıtamayan biriyim. bu ikisini birlikte nasıl beceriyorum bilmesem de, unutamadığım bir kırgınlığım sonucu bu hale geldim. lise 2'de platonik aşkımın zirve dönemleriydi. çocuğu gördükçe ama o beni görmedikçe çok fazla ağlıyordum. bir gün okuldayken ablamın hastalığının nüksettiği haberini aldım. tedavisinin üzerinden bir yıl bile geçmediğinden çok riskli durumdaydı. yine ağladım haliyle. o an en yakın arkadaşlarım dediğim kişiler yanıma gelmediler. platoniğim için ağlıyorum sanmışlar. ağlamalarım yalancı çoban hikayesine döndüğü için onlara hak da veriyorum. yine de üzerinden 10 yıl geçmesine rağmen o zamanki yalnızlığımı aşamıyorum. zaten sonrasında belki de iki yıl hiç ağlamadım. kurduğum her yeni arkadaşlıkta da dertlerimle insanları sıkarım korkusu duyduğum için hislerimi paylaşamaz hale geldim. ben anlatmayınca da kendi halinde, sınırları olan, samimi ama soğuk biri olarak tanıdılar. onlar benimle bir şeylerini paylaştıkça ben sadece dinleyici konumunda kaldım. çok uzattım. iç dökme seansı başlığındakilere döndü. kısaca, o mesajları okuduğumda birinin benim talebim olmadan beni merak etmesi, bana dair çıkarımlarda bulunması, alışılmadık ama çok güzel bir histi. kısa sürdü tabii ki. bana yeni birileriyle tanışmaya açık ya da hazır olmadığımı söyledi. belki bir gün ama bugün değil diyip bir daha da yazmadı. son. sad story..

Çok uğraşmama rağmen asla ama asla anlaşılamıyorum, buna istinaden günlük konuşma dilim istemsizce resmiiileşti ve bu sefer yakın çevremden "olm kızlara basın açıklaması yapıyon gidiyolar yanımızdan mal" şeklinde cümleler duyuyorum. Eski güleç ve şakacı ruhumu patlattılar artık.

Öküze kendimi anlatan dünya kadar imdat içerikli mesajını yazdım.tek cümle “peki senin sabrın bitmiş” sana da sabrına da başlarım ulan. Okyanusa açılıp işaret fişeği mi patlatayım duygularımı gör diye !!

Son yıllarda daha çok aradığım olgudur.Her insanla veya her grupla bir arada olamadığım için daha çok uygun kafa yapısı tarzında insan aradığımdan sürekli aykırı biri olarak görüldüm halbuki öyle değilim öyle insanların yanında konuşacak bir şey bulamıyorum,hareketlerimi sürekli kontrol ediyorum ama yanında daha rahat hissettiğim kişilerle daha rahat hareket edebiliyorsun onun için anlaşılmak çok daha önemli bence.

Her insanın zaman zaman yaşadığı duygu durumudur. Kendilerinin anlaşıldığını gördüklerinde bir nebze de olsa rahatlayabilirler. Bazen en ufak bir hareket, yüz ifadesi/ mimik bile bu anlamda yeterli olabilir.