sevilen insanı son kez görmek

onun son olacağı bir yerden içime doğmuş demek ki arabada oturmuş çalan şarkıları dinleyerek sahili izliyoruz. i̇kimizin ağzını da bıçak açmıyor. o sırada gelevera deresi çalmaya başladı, öyle bir eşlik etmeye başladı ki sanki o suskunluğumuza bir şeyler anlatmaya çalışıyor, her namesi de beni dövüyordu. dayanamayıp çaktırmadan ses kaydına aldım. o gün terk etti beni. o günden sonra da hiç göremedim onu. ama aylardır o ses kaydından başka bir şey dinleyemedim.

bugün son günümdü resmen oturdum dua ettim son kez göreyim diye. ama görmek kısmet olmadı. daha sonra emre aydın dinledim. "son defa görsem seni, kaybolsam yüzünde son defa yenilsem sana,hiç anlamasan da."

geçenlerde dükkanlarının önünden geçtim. görmedim malesef. ulan dönüşte keşke görsem dedim. dönüşte karşı kaldırımdan yürürken kapıda olduğunu gördüm. bi koşmadığım kaldı o an. ulan böyle yapan tek salak ben miyim??

2015 ağustosta gördüm en son.başka ülkede olunca bir daha da göremedim.bir daha görüşümde muhtemelen kalbim yerinden fırlar.

Son olduğunu bilerek görmek ve bunu bilmeden görmek diye iki çelişkili durum var berbat şeyler, Bildiğin zaman, Yüzünü, kokusunu, halini, tavrını mıh gibi çakıyorsun kafana, aradan geçen zamanın hiçbir önemi yok ufacık bir şey yerle bir ediyor seni. Bilmediğin zaman devreye keşkeler, ahlar, vahlar giriyor, Berbat şeyler

Son kez olmak üzere, yoğun bakım önünde beklerken her an sonmuş gibi..

Babam evde, 4-5 gündür bir odada “karantina” adı altında duruyor. En son su bile içemeyecek duruma geldiğinden ambulans çağıralım da hastaneye gitsin dedik. Kalktı, giyindi. Üstünde benim ona aldığım gömlek (zaten babalara hep gömlek alınır) “iyiyim ben” dedi. Kendi ayağıyla bir güzel gitti ambulansa. Hep döneceğini düşünüyorduk, hep iyileşeceğini... meğer son görüşümmüş onu. Bilsem sarılırdım. Ama pişmanlığım yok, ben bütün hayatım boyunca ona olan sevgimi maddi ve manevi hep gösterdim. Şimdi toprağına sarılmak düşüyor bana. Bu yüzden sevdiklerinize sarılın. Ha bir de aşı olun. Babamın aşı olma şansı olsaydı belki de ben hâlâ ona sarılıyor olurdum.

aklıma emre aydın'ın son defa şarkısı geldi son defaaaa görsem seniiii kaybolsam yüzünde son defa yenilsem sana

son olduğunu bilerek görmek mi bilmeden görmek mi ¿

Son kez buluştuğumuzda, veda etmek için buluşmuştum aslında o bunu bilmiyordu tekrar başlıycaz zannetmişti ama ben daha önce yapamadığım vedayı yapmak için gitmiştim. Saatlerce muhabbet ettik uzun zamandır ikimizde de biriken çok şey vardı, her şeyi heyecanla anlattı bende son kez yüz yüze dinledim onu, son kez de doya doya baktım yüzüne. Vakit geç olunca ayrılma vakti geldi beni eve bırakmak için arabaya yönelince son kez sarılabilir miyim dediğimde durup öylece suratıma baktı konuşmadan, sonra anladı her şeyi. açtı kollarını bekledi gidip sarılmamı. Son kez sarıldım, hep derdim neden insan severken ayrılır ki diye saçma gelirdi birbirini seven insanların ayrılması. O gün anladım severken bırakmanın nasıl olduğunu bazen gurur sevginin önüne geçiyormuş benim de geçti işte. O na son söylediğim şey 'Allah'a emanet ol' oldu. Aylar geçti kaza geçirmiş haberini aldığımda öyle canım yandı ki bu acıyı size tarif bile edemem ama aramadım çünkü çok gururumu kırdı zamanında, ben onu Allah'a emanet ettim hem kalbimde hem de son sözümde.

20 Kasım 2015 Cuma. Saat 15.30-16.00 civarları. Okul çıkışı, zil çalmış. Merdivenlerden inip okulun bahçesine çıkıyorum. Servisler okulun giriş kapısının önünde dizilmiş. Plakalara bakıyorum, evet aradığım plaka orda. O servisin etrafına bakınıyorum, onu göremiyorum. Başımı eğip montumun fermuarını kapatıyorum, tam başımı kaldırırken servise yaslanmış arkadaşıyla konuşurken görüyorum onu. Kısa, çok kısa bir an göz göze geliyoruz. Güya sinirliyim ona ama görmesem daralıyorum. Seviniyorum gördüm diye. Servis şoförü ona sesleniyor, bin de gidelim diyor. Tamam diyor, yerden çantasını alıyor yürümeye başlıyor. Servisin yanında yürüyüp ön tarafına doğru giderken gözden kayboluyor. Araya hafta sonu giriyor diye canım sıkılıyor. Ve evet, ben tam 12 gün sonra araya haftasonunun değil bir ömrün girdiğini anlıyorum; o, onu son görüşüm. Keşke hayatta olsaydı.

19 Kasım 2019 Denizli’de. 1 yıl boyunca “yaşadığımız şey ne?” diye zorlayarak yürüttüğüm ilişki denemeyecek bir şeyi bitirmeye gitmiştim evine. İlk kez kendim olmaktan çıkıp müsait olmadığını söylesede kapısına dayanmıştım. Beni istemiyorsa söylemesini, gerçek bir şeye dönüştürmeyeceksek bir daha rahatsız etmeyeceğimi söyledim. 1 yıl boyunca bana gel demedi ama gittim. Sadece canından çok sevdiği yeğenine seslendiği şekilde “çiçeğim” diye seslenince özel olduğumu sandım. Yazdığı şiirlerde kendimden bir parça aradım. Sevme dedi sevdim. Saatlerce süren tartışmanın sonunda aramızdaki her ne ise bitirecektim sözde. Döktüğü göz yaşlarını benim için sanıp yine yumuşadım. Zamana bırakalım dedi. Bıraktım. Öperek çıktığım kapıdan bir daha girmedim. Sonrasında yaşatacağı şeye rağmen son kez gördüğümü bilseydim daha sıkı sarılırdım. Daha çok öper, daha çok koklardım. Hatta yanından ayrılmazdım. Belki olacaklara engel olurum umuduyla. Ona hediye ettiğim Goya’nın tablosunda “Aklın uykusu canavarları yaratır.” sözünün onun hayatında gerçekleştiğini görmek zorunda kalmazdım. Çünkü ölümde bir canavar sayılmaz mı? so long. 🐬