19 Kasım 2019 Denizli’de.
1 yıl boyunca “yaşadığımız şey ne?” diye zorlayarak yürüttüğüm ilişki denemeyecek bir şeyi bitirmeye gitmiştim evine. İlk kez kendim olmaktan çıkıp müsait olmadığını söylesede kapısına dayanmıştım. Beni istemiyorsa söylemesini, gerçek bir şeye dönüştürmeyeceksek bir daha rahatsız etmeyeceğimi söyledim. 1 yıl boyunca bana gel demedi ama gittim. Sadece canından çok sevdiği yeğenine seslendiği şekilde “çiçeğim” diye seslenince özel olduğumu sandım. Yazdığı şiirlerde kendimden bir parça aradım. Sevme dedi sevdim. Saatlerce süren tartışmanın sonunda aramızdaki her ne ise bitirecektim sözde. Döktüğü göz yaşlarını benim için sanıp yine yumuşadım. Zamana bırakalım dedi. Bıraktım. Öperek çıktığım kapıdan bir daha girmedim. Sonrasında yaşatacağı şeye rağmen son kez gördüğümü bilseydim daha sıkı sarılırdım. Daha çok öper, daha çok koklardım. Hatta yanından ayrılmazdım. Belki olacaklara engel olurum umuduyla. Ona hediye ettiğim Goya’nın tablosunda “Aklın uykusu canavarları yaratır.” sözünün onun hayatında gerçekleştiğini görmek zorunda kalmazdım. Çünkü ölümde bir canavar sayılmaz mı?
so long. 🐬