Babam evde, 4-5 gündür bir odada “karantina” adı altında duruyor. En son su bile içemeyecek duruma geldiğinden ambulans çağıralım da hastaneye gitsin dedik. Kalktı, giyindi. Üstünde benim ona aldığım gömlek (zaten babalara hep gömlek alınır) “iyiyim ben” dedi. Kendi ayağıyla bir güzel gitti ambulansa. Hep döneceğini düşünüyorduk, hep iyileşeceğini...
meğer son görüşümmüş onu. Bilsem sarılırdım. Ama pişmanlığım yok, ben bütün hayatım boyunca ona olan sevgimi maddi ve manevi hep gösterdim. Şimdi toprağına sarılmak düşüyor bana.
Bu yüzden sevdiklerinize sarılın. Ha bir de aşı olun. Babamın aşı olma şansı olsaydı belki de ben hâlâ ona sarılıyor olurdum.