gitme isteği

galiba tüm insanların ortak özelliği... hepimiz bir yere gitmek istiyoruz, şehirdekiler köylere,köylerdekiler şehirlere. sahilde yaşayan insan dağlara gitmek istiyor, dağlarda yaşayan insan bir sahil kenarına gitsem diyor, istanbul'da yaşayan herkeste bir sıla hasreti, sılada yaşayan tüm akrabaların bi' istanbul'a gitmek istemesi. bitmiyor bu gitme isteği hadi bunlar mesafeyle katedilecek gidişler peki ya bir insandan gitmeyi istemek, tuhaf ve öyle köyden şehire gitmeye benzemiyor, bunun için şarkılar,şiirler yazılmış, nice yazarların gidişler hakkında uzun uzun sözler sözleri,cilt cilt kitapları var. insan bazen tükenince gitmek istiyor, bazen tüketip öyle gidiyor, kimileri giderken bir veda bile etmiyor, kimileri zaten gitmek için gelmiş, bir şarkı var ya hani önce ''git'' diyor lakin üç saniye geçtikten sonra ''gitme'' diye yalvarıyor bazı gidişler böyle oluyor. kimi gidişler, giden için de kalan için de iyi oluyor,önceleri acıtsa da sonradan iyi ki gitmiş ya da gitmişim diyor. severken gitmek zorunda kalanlar var bir de, severken yolcu edenler gibi, en beteri, gidenin sevdiğini geride bırakması,kalanın da sevdiğini uğurlaması, gidenin ayakları geri geliyor, kalanın kolları döndürmek için uzanıyor, tabi bunlar hep zihinde gerçekleşiyor, yoksa ne geri gelen var ne de döndürebilen, gitmek çok büyük bir şey,insan dizginleyemiyor bunu, charles baudelaire'in bir sözü var ''her nerede değilsem orada mutlu olacakmışım gibi gelir'' insan bunun için mi sürekli gitmek istiyor? bilmiyorum... ama gitmek kötü bir şey onu biliyorum, gitmek; terminallerin o hüzünlü halidir, yanına aldığın bavulun sana ''gitmeyelim'' der gibi bakmasıdır, terminalde ya da havaalanındaki anonsların insana, ''sıran geldi'' diyen azrail gibi gelmesidir.

heryerden gidesim var

gitmeeeee kaaaaaal yalan soyledim

gecen sene olsa bir dakika dusunmezdim ama simdi geride birakacagim o kadar cok sey var ki cesaret edemiyorum. boyle olmasi gerekiyormus demek ki bilmiyorum.

artık o an bulunduğun yerin sana ait olmadığını anladığın anda yapılması gerekilen eylem

hep istediğim ama hiç niyetlenemedigim

nereye gidersen git bulacağın aydınlık "zihninin aydınlığı kadar olacaktır"der cemil meriç. belki de gitmek değildir çözüm.zihnimizi aydınlığa kavusturmadikca tüm aydınlıklar karanlık gelecektir hepimize. olmaz mı?sizce? ..

gidip bi yerlerde it gibi sürtmek istiyorum sürtmek derken cidden sürtmek burnum sürtsün havalar ısınıyor park cami yatarız en azından

sürekli yoğun olan bi istektir kendileri

haydi kalk gidelim bu şehirden gün doğarken ya da güneş batarkeeenn..

şu anda bende zirve yapmış bir istek gerçi gidecek yerim de yok zaten

alıp başımı gidecem buralardan diyorum ki okul geliyor birden aklıma

baba gidince de kurtulamıyorsun ki be, önemli olan nerde olduğun değil kimlerler oldugundur demişler, dogru demisler.

gitmek isteyip de kalmak zorunda olmak en acısı

dünyadan diyeceğim ama öbür taraf da sıkıntı. varlığım dert be.

sanki nerede yoksak orada mutlu olacakmışız gibi

burdan gidecem diyom ama sonra diyom sozluk bensiz napar

aklıma bekir reyiz geldi. söyle nere gidem mark bacın siqem.

bavulumu hazırlasam, içinde; hasır şapkam, terliklerim ve plaj havlum olsa, gitsem, gitsem, daha da gitsem, epey bir gitsem, bir koy bulsam kendime, çok ıssız, cırcır öten ağustos böcekleri, fışır fışır dalga sesleri, güneşin denize yansımasıyla oluşan o kristal renkler, ayaklarımı yakan kumlar, sonra gece olsa, yıldızlar ve ay vursa denizin üstüne, bu sefer dalga seslerine yaprakların sesi karışsa, kıyıda minik bir kayık olsa, gece ay ışığında denize açılsam, kaybolsam, kaybolsam, çok kaybolsam, bir daha bulunmamak üzere kaybolsam, veda etseler bana koydaki arkadaşlarım, ağustos böcekleri, dalgalar ve yapraklar... gitmek; sen varoluşumun sebebisin, sırf gidebilmek için burdayım, sırf burdan gitmek için buradayım, sırf gidebilmek için başka yerlere gideceğim, gitmek ve tekrar gitmek ve yine gitmek için.

yerim yok

gidelim buralardan dayanamıyorum, gidelim buralardan unutamıyorum

bütün eşyalarımı topladım. hatta bütün evi topladım. taşınıyoruz. keşke taşınmak yeni bi başlangıç olabilse. mekan değişince mana değişse. kaldığı yerden devam edecek hayatıma bakıyorum, içim ağırlaşıyo. dua ediyorum hafifleyemiyorum. benim yalnız başıma gitmem gerek, mekanın dünyadan sayılmadığı yerlere.

gitmek isteyipte kafanın attığı bir gün yeter lan s*çarım böyle işe ben gidiyorum dedikten sonra akılda oluşan nerey? kime gideceğim? soruları çok can yakıyor. bu sorulara cevabınız varsa hiç durmayın basıp gidin giderken beni de alın en azından gidecek bir yerim olur artık

benim bu gitme isteğim ne olacak bilmiyorum. bu sadece bi yerden gitmek değil, insanlardan gitmeyi de seviyorum. sırf daha kolay gidebilmek için çantalarımı tamamen boşaltmam mesela hiç. gitmek istemediğim biri de vardı, işte ona çantalarımı boşaltmıştım tamamen. bana " senin en çok çantanı alıp çıkışlarına hayranım havalı" derdi. şimdi düşünüyorum da belki de babamdan geliyodur bu huyum, onun da etrafındakileri düşünmeden gidişleri var zaten annem de hep sende baban gibisin der.

(bkz: van der wiel) a gelmesini istediğim istek. git artık be adam git de rahatlayalım.

gidince de olmuyor ki. gitmek uzaklaşmak kurtarmıyor. kafandakileri atamadıkça bi boka yaramıyor gitmek. bak ben evden 1.000 kilometre uzaktayım sözlük. bi bok olduğu yok. keşke olsa da hepimiz bi yerlere gidince kurtulabilsek. ha illa gideceksen bi yerlere. gittiğin yere eski sen olarak gitmeyeceksin. bunu yapabileceksen git kardeşim. yolun açık olsun.

gitmek cesaret ister ufaklık. gideceğin yer neresi olursa olsun. sevdiklerinle arana mesafe girince. varış yerinin hiç bir anlamı kalmaz. vedalaşmak da zor iştir biliyor musun? oturursun geminin kıçına. bakarsın sevdiklerine, gittikçe ufalırlar, ufalırlar, kaybolurlar o zaman anlarsın işte. vedalaşmak asıl kalana değil, gidene koyar! 100 defa söyledim sana hüzünlü değilim, mizacım böyle. bak şarabımla beraberim. çocukluğumdan beri hayaller kuruyorum şarabımdan ayrılmadan hem de. ben şarabımdan ayrılmıyorum. o da bana, bunca gidene rağmen hala hayal kurdurtmaya devam ediyor. ne olmuş yani büyük adam olamadıksa? hayallerimizi satmadık ya ?.. mekanın cennet olsun büyük usta. (bkz: erdal tosun)

bazen gitmek yetmez, siktirolup gitmek gerekir. gecenin zifiri karanlığında ağlamaktan damarlanmış gözlerin, titreye titreye içilen kısa marlboronun, kollara silinen sümüğün, tekmelenen çöp bidonlarının ve ışığında kör olunan sokak lambasının samimiyeti sorgulanmaz. çekercesine emaneti, sikercesine adaleti, bazen gitmek yetmez, marlboro yakıp, siktirolmak gerekir.

nolur gitme isteğinin anasını siker , değersizleştirir.

gitme isteği fazlalaşırsa yokolma isteğine dönüşür

kimsenin ismimi bile bilmediği bir yere gitmek istiyorum bazen

var böyle bir şey öyle ses çıkarmadan gürültüsüz patırtısız gidip sıfırı bile deği eksiyi görmek isteği var içimde öyle bir duygu ki bu bir dağ evinde ömrümü hiç konuşmadan tüketmeyi düşünecek kadar çok

2 yıl önce olduğu gibi tası tarağı toplayıp aklıma ilk gelen yere çekip gitme isteği diyerek daha anlamlı hale getirebiliriz bu eylemi. ki bu ilk gelen yerin de (bkz: jamaika) olduğunu da es geçemeyeceğim üzgünüm. bir de verandası olan sahilde bir ev. ama kimse yok. tek bir insan. yalnız kitaplarım ve ben. i̇şte çekip gitme eyleminin en sağlam hali budur gözümde.

gitme isteği gitme şansın yokken cazip gelir.

Her şeyi bırakıp çekip gitmek istiyorum ama nereye giderim, kim bana kapısını açar, kim sarılır, kim kucak açar bilmiyorum. Belki de bilmediğim için hiçbir yere gidemiyorum. Belki de gitmeyişimin sebebi,kimsenin beni öyle beklemeyişidir. Ama yine de gitmek istiyorum.

Artık istem dışı bir istek bu. Ruhumun parçası. Ruhum bile gitmek istiyor benden. Benden bıkmış halde. Ben.. Bu dünyadan, insanlarından.. En çok da kendimden bıkmış haldeyim. Gitmek istiyorum. Sevginin olduğu yere. Mutluluğun. Huzurun. Gel gör ki ayaklarımda prangalar var sanki. Gidemiyorum. Kaldım burada.

Arada bir olması normal olan, bitmek bilmeyen bir hale dönüştüğünde berbat hissettiren istektir. Daha önce arkama bakmadan gidip kurtulduğum şeyler döndüğümde tüm gerçekliğiyle karşımdaydı. Yani hiçbir şeyi çözmediğinin de farkındayım ama durduramıyorum. Kurtuluş hep uzakta gibi..

bir nevi yeniden doğma isteğiyle eşdeğerdir benim için bu aralar şiddetle ve çok yoğun olarak yapmak istediğim tek şey bu olabilir çünkü sayılı kişilerden olan bir çevrem kendimi asla tamamıyla açıklayamadığım, anlaşılmadığım bir noktada gibi hissediyorum daha doğrusu çoğu vakit anlatmak istemiyorum canım sıkılıyor, sessizlik daha iyi bir çare gibi geliyor konserler, cafeler, avmler vb. bu şehire dair hiçbir şey dikkatimi çekmiyor artık, ağlamak bağırmak istiyorum arada sırada ama ne yazık ki kendime bile gücüm yetmez oldu çareyi başkalarında aramayı denedim kalabalığa karıştım, insanlarla tanıştım, anlık eğlencelere karıştım ama gün sonunda yine kendimle baş başa kaldım hatta o kadar çok baş başa kaldım ki bu fikir kısa süreli değil de kalıcı olarak zihnimde oturdu hayattan, hayallerden, kişilerden, hedeflerimden ve rutinlerimden o kadar çok uzaklaştım ki kim olduğumu ne yaptığımı neler yaşadığımı unutur oldum işin ironik kısmı ise bunu yazarken sezen aksu- beni unutma dinliyorum, unutulmak isterken hemde.. belki bir gün uygun koşullarda sıfırdan yeni bir hayata başlarım ya da bu hayattan zevk almaya başlarım bu hayatıma tutunmak için neler neler yaptığımı kimse bilmez ama biraz olsun umudum var hala film devam ediyor...