gitme isteği

galiba tüm insanların ortak özelliği... hepimiz bir yere gitmek istiyoruz, şehirdekiler köylere,köylerdekiler şehirlere. sahilde yaşayan insan dağlara gitmek istiyor, dağlarda yaşayan insan bir sahil kenarına gitsem diyor, istanbul'da yaşayan herkeste bir sıla hasreti, sılada yaşayan tüm akrabaların bi' istanbul'a gitmek istemesi. bitmiyor bu gitme isteği hadi bunlar mesafeyle katedilecek gidişler peki ya bir insandan gitmeyi istemek, tuhaf ve öyle köyden şehire gitmeye benzemiyor, bunun için şarkılar,şiirler yazılmış, nice yazarların gidişler hakkında uzun uzun sözler sözleri,cilt cilt kitapları var. insan bazen tükenince gitmek istiyor, bazen tüketip öyle gidiyor, kimileri giderken bir veda bile etmiyor, kimileri zaten gitmek için gelmiş, bir şarkı var ya hani önce ''git'' diyor lakin üç saniye geçtikten sonra ''gitme'' diye yalvarıyor bazı gidişler böyle oluyor. kimi gidişler, giden için de kalan için de iyi oluyor,önceleri acıtsa da sonradan iyi ki gitmiş ya da gitmişim diyor. severken gitmek zorunda kalanlar var bir de, severken yolcu edenler gibi, en beteri, gidenin sevdiğini geride bırakması,kalanın da sevdiğini uğurlaması, gidenin ayakları geri geliyor, kalanın kolları döndürmek için uzanıyor, tabi bunlar hep zihinde gerçekleşiyor, yoksa ne geri gelen var ne de döndürebilen, gitmek çok büyük bir şey,insan dizginleyemiyor bunu, charles baudelaire'in bir sözü var ''her nerede değilsem orada mutlu olacakmışım gibi gelir'' insan bunun için mi sürekli gitmek istiyor? bilmiyorum... ama gitmek kötü bir şey onu biliyorum, gitmek; terminallerin o hüzünlü halidir, yanına aldığın bavulun sana ''gitmeyelim'' der gibi bakmasıdır, terminalde ya da havaalanındaki anonsların insana, ''sıran geldi'' diyen azrail gibi gelmesidir.