intihar etmeyi düşünmek

yaklaşık 1 sene önce yakın arkadaşım erdi: "benim devrim bitti kardeşim. hakkını helal et." demişti. gülerek "ne yapacaksın, kendini mi vuracaksın?" demiştim. ertesi gün bilekleri kesilmiş bir şekilde evinde bulmuştuk. bugün de ben düşünüyorum aynı şeyi. acaba tüm dertlerimi bu gece arkada bırakıp ayrılsam mı bu diyarlardan? ailem ve arkadaşlarım çok üzülürler mi acaba?

gunun en az 2 saati yaptigim sey. dusundukce bu fikire isiniyorum sanirsam.

küçükken annemle kavga edince birsürü hapı elime alıp kendimi odaya kilitleyip içicem ölüyümde kurtulun benden demiştim sonra oturdum ağladım annem üzülür diye kıyamadım kendime..

her zaman düşünüyorum ben. ya intihar için çok güçsüzüm ya da yasamak için çok güçlü karar veremedim hâlâ.

var mı düşünen? varsa beraber düşünelim.

lise 1 de idim. matematik sınavından 24 almıştım. aileme notu söylemek yerine, veda mektubu bırakıp, intihar etmeyi düşünüyordum. kendimi nasıl öldüreceğimi düşünürken, akşam oldu, apt ye girdim. annem ve babamla aynı asansöre bindim, adeta zamanlama üstadıyımdır. birden, ağzımdan çıkıverdi, notumu söyledim. babam, tertemiz sıçıverdi ağzımın ortalık yerine. sonra kendime kızdım durdum. amına kodumun salağı, atlayamadın sınıfın camından, şimdi uğraş dur ne ceza gelecek bekle bakalım. lisede iseniz, matematik notunuz ile intihar etmek arasında bağ kurabilecek kadar gerizekalı olabiliyorsunuz .

3-4 yıl önce ciddi ciddi düşünüyordum ben bu işi. bunun bir çok sebebi vardır ve unutmamak gerekir ki bazı intiharlar sabah yatağından kalmak için hiçbir sebebi olmadığı halde kalkanlardan çok daha büyük saygıyı hak eder. neyse bana dönecek olursak ben hep melankolik bir insan olmuşumdur zaten. bu biraz da yaşam biçimi sanırım. i̇şte bu melankoli psikolojik buhranlarla birleştiği zamanlarda intihar fikrinin arka bahçelerinde parmak uçlarına basarak gezindiğin zamanların oluyor. aslında geride kalacak olanlara olan acıma duygusundan çok daha baskın bir duygum vardı. bir bedel varsa bunu ancak ben ödemeliydim. şimdi bir şey söyleyeceğim ama umarım yanlış anlaşılmam; bazen intiharı düşünmek yüz kere dünyaya gelip yüz keresinde de intihar etmekten çok daha önemli bir eylemdir. bazen ölümü anmak, ölümle yaşamak bir defa ölmekten çok daha evladır. ve muhakkak çoğu zaman intiharı gerçek manada hissetmek bir defalığına intihar etmekten çok daha zor bir uğraştır. i̇smet özel; intihar geride kalanlara yönelik ağır bir suçlamadır der ve çoğu zaman da insanların bu yükümlülüğü anlayacak tıynette olmadığından bahseder. i̇ntihara yönelik bana göre önemli bir tespittir. ben bu noktadan sonra intiharı düşünmenin intihar etmekten çok daha mühim bir mesele olduğunu kavramaya başlamıştım.

tatava yapma ittir sandalyeyi geç.

"ah bu katı, kaskatı beden dağılsa, eriyip gitse bir çiy tanesinde sabahın! ya da tanrı yasak etmemiş olsa kendi kendine öldürmesini insanın!"

Çok kez geldi aklıma. Ama edemedim. Diyebilirsiniz işte ölümden korkmak veya yaşamayı sevmek, canının tatlıı falan ama öyle şeyler değildi. istediğim şeyler vardı. Şimdiye kadar bi kaç adım atmaktan başka hiçbir şey yap(a)madım istediğim şeylere karşı ama bu bence attığım en büyük adımdı. Şöyle ki bazen oluyor Du çılgın şimdiye kadar yaşadın ne oldu neye yararın oldu kim seni güzel laflarla andı veya zikret adını. Hepsini geçtim seni sevdiler mi lan dedim. Kaç gece bu sohbetler döndü kafamda. Ama olmadı hayallerim vardı. Belki de az miktarda ailemi daha fazla üzmek istemediğim içindi. Faydalı bi evlat abi kardeş olamadım ya. Şöyle benim çocuğumda şunu yaptı dedirtemedim babama. Hayırlı evlat olamadım yani zannımca. Biraz da onun için beklemeye karar verdim. Biraz da şans vermek istedim kadere. Karşıma beni ben olduğum için seven birini çıkarır mı diye. Şimdiye kadar çıkmadı olsun ama daha zamanı vardır inşallah. Biraz da sessiz sakin ölmek istemediğim içindi beklemem. Zaten fazlasıyla sessiz sakin yaşadım en azından ölümüm afilli olmalıydı ses getirmeliydi. Öyle bir ölmeliyim ki bu gibiydi düşüncelerim. Velhasılı ölmedim daha. Yalnız kaldığım geceler ki baya fazla miktarda bu zamanlar. Hala aklımın bi ucunda döner bu fikir. Bence intihar bir ötanazidir. Yaşamın ve gerçeklerin acılarına dayanamadığınız için insan kıyar canına. Yoksa hayat güzel, yaşamaya değer, fazlasıyla güzellik var içinde tabiatın onları görmek gerekir. Biraz da bunlar için erteledim bu fikrimi. Hep de bahanelerin arkasına saklandım ama neyse. Parça parça bölümler verdim fikirlerimden. Biraz da alakasız bi yere doğru gidiyor entri :) Düşündüm hep bu ihtimali ve hala da düşünüyorum. Ne zman ki karşıma bi dilber çıkar ve beni hayata bağlar o zman herşey değişir. Bilemiyorum kafam fazlasıyla karışık bu konuda. iyi geceler :)

25 yıllık yaşantıma 3 kere intihar ettiğim halde veda edemedim. bütün denemelerimde başarısız oldum. bir daha denememek için birine bi söz verdim. şimdi hayatımdaki zorluklarla nasıl başa çıkabilirim diye düşünüyorum.. (bkz: hayat intihar etmemek için çok uzun)

zamanı gelince.

geçen buradaki can özüm biriyle sohbet ederken şöyle bir şey düşündük; intihar izni açılsa ve 10 saniye boyunca edilen intiharlar haram olmasa... ikimizin de cevabı aynıydı. biz, fırsattan istifade ederek o 10 saniyeyi değerlendirirdik. bizimle beraber milyonların da böyle yapacağından hiç şüphem yok. zaten bu da işi daha da garip kılıyor. not: yok mu bu iznin kampanyasını başlatacak amk?

intihar etmeyi çok düşünürüm. Sizi temin ederim hiçbir zaman yapacağım bir şey olduğundan değil. Felsefik olarak çok düşünürüm. Sonuçlarını, oluş sebebini, olma biçimini, olduktan sonrasını.. Hatta üzerine çok espri de yaparım. Benimle sohbet etseniz, en fazla 20 dakika sonra muhakkak ölüm veya intihar esprisi yapmış olurum. İntihar hiçbir şeyin çözümü ya da yaşanılanlar bedeli değildir. Hayatta neşemizi kaybederiz, paramızı, sağlığımızı, huzurumuzu, sevdiklerimizi bile kaybederiz ama hiçbir zaman ne yaşarsak yaşayalım, yaşamın içinde kalmaya ve yarını bugün etmeye devam ederiz. O yüzden bu düşüncelerden arınmanızı, ölüme her zaman hazır ama hiçbir zaman hevesli olmamanızı tavsiye ederim. Doğumumuz nasıl, istek/arzumuzla ya da bilgimiz dahilinde gerçekleşmediyse, ölümümüzde gizemini korumaya devam edecek. Etrafımızda ne kadar boktan şeyler olursa olsun, yaşamaya devam edeceğiz bu dünyada. Çabalamayı bırakabiliriz ama yaşamı bırakmak ne annenize ne sevdiğinize ne çocuklarınıza değil, sadece ve sadece kendinize ve benliğinize haksızlık. İnsan kendini sevmeden hiç kimseyi sevemez.. Kendimizi sevelim. İyi ki varız. Edit:özne yüklem uyumsuzluğu, uyku bastırması

bazen çıkılmaz bir durumun içinde olduğunu hissettiğinde çıkış noktası gibi görünüyor. (bkz: aman en kötü intihar ederim) neyse ki her şey geçiyor bir şekilde. cidden.

Nolur düşünmeyin ya. Dün bizim okulda da bir kız intihara kalkıştı sınıftakiler zor tutmuş gerçekten yazık etmeyin kendinize. Bir de kız daha çok genç. Bu kadar erken gitmeyi düşünmek çok acı. Hayatını sevmiyorsan değiştirmek senin elinde...

sağlıklı bir zihnin düşüneceği şey değildir. he, hangimiz sağlıklı bir zihne sahibimiz bu ülke ve şartlarında? orasını da düşünmek gerek tabii. dediğim gibi sağlıklı bir zihne sahip olan birisinin düşüneceği bir şey değildir. sağlıklı düşünebilen der ki, intihar çözüm değil. fakat sağlıksız yani bunalımda veya depresyonda olan birisi ki bu öyle hafife alınacak bir durum değil intiharın çözüm olup olmadığını düşünmez. o sadece tek bir şeye odaklanır. yapar, yapmaz o kişinin biraz da kendi içindeki yaşama isteğine bağlı. bu yüzden, intihar bir çözüm değildir, yapmayın denilmesi bana anlamsız geliyor. bu durumdan kurtulmak istiyorsanız, gidin, mutlaka psikolojik destek görün. insan zihni çok karmaşıktır. güzel şeyler kadar karanlık da mevcuttur. bazı insanların karanlığı ise kişiyi boğacak kadar fazladır. karanlıkta kaybolmuş bir kişiye seslenmeniz fayda etmez, ışık tutmak gerekir. kendinize bir ışık bulun. ama bunu ne kadar istiyorsunuz, onu da bilmek gerek. insan bazen sadece yok olmak istiyor. bi sebebi olmasına gerek yok şu hayatta her şeyin bir sebebi olduğuna, olması gerektiğine inanmış ve sürekli bunu düşünmüş birisiydim. fakat zamanla fark ettim ki bazı şeylerin sebebi olmuyor. olmuyor işte.

Artık çok da mantıksız gelmeyendir

bazen düşünürüm sonra aklıma küçük kardeşim gelir. Onun varlığı benim varlık sebebim.

İntihar etmek zor değil arkadaşlar kalıp şu aq dünyasında mücadele etmek asıl mesele..

HER GÜN HER SAAT DÜŞÜNÜYORUM. Sonra diyorum ki sikeyim boşver inadına yaşa devam et belki bir bok olur hayatında ama olmuyor işte aynı bok aynı terane . git gide kötüleşiyor her şey.