akrabaları sevmemek

başıma gelen kötü şeylerin üzerine gitmek dışında bir faydası olmayan insanları neden seveyim ki? sizi daha çok seviyorum öyle bir sevgi düşünün

akrabaları sevmemek diye birşey yoktur ota boka karışan akraba vardır mesela; +mezun olunca ne olucan sen? -sanane yapraam (içimden)

susayınca su içmek, acıkınca gelen yeme isteği, kaka gelince sıçmak gibi daha normal durumlar da var. aq başlığı açmak için açıyonuz sonra sol taraf çöp.

sevilecek yanları yok çünkü

özellikle baba tarafındaki akrabalar hiç mi sevilmez arkadaş

her onlara gittigimde kaca gittigimi ve bolumumu soruyorlar. bıktım.

sevmiyorum çünkü haddi olmayan şeylere karışır,yorum yaparlar. ne okuyacaksın? amaaan onların hepsi işsiz. derslerin nasıl? olsun düzelir düzelir derken iğneleyen. kendi çocuklarıyla yarıştıran topluluk. dedikodularına da değinmeden edemiycem. neden seveyim ki. babamın kardeşi diye sevmem gerekmiyo sonuçta

hepsi menfaatçi olduğu için gram sevmiyorum

akraba degil onlar akbaba

çocukken ne yalan söyleyeyim.bayram olurdu,özenle bayramlıklarımı giyerdim bütün akrabalarım elini öper bayramlaşır.kuzenimle internet kafeye gider cs oynardık.çatapat,torpil patlatırdık boş arazide.teyzemi ikinci annem olarak görürdüm.taa ki büyüyene kadar.kuzenim evi 500 m ilerdeydi sırf onla gezmek tozmak için baya yürürdüm.taa ki o yeni arkadaşlar bulup.gidene kadar.

bir kuzenim var allah düşman başına vermesin diyeceğim ama versin tabiki. yapabileceği kötülüklerin sınırı yok resmen ya diğer akrabalar konusu açılınca 2 saat uyarıyorlar onunla görüşmeyeyim diye :d

neyini seveyim puştların her boku günahı yerler ben dövme yaptırınca mekkede camii imamı kesilirler. ulan şu insanların başkalarının hayatlarına bu kadar karışmaya çalışmasına ayar oluyorum

hele baba tarafı, nefret ediyorum hepsinden.

aslında akrabalar ve aile bir insanın en çok ihtiyacı olan ve sevmesi, vakit geçirmesi gereken kişiler. ama nedense akrabalar birbirlerini unutuyorlar, uzaklaşıyorlar, kopuyorlar. ihanet bile ediyorlar...

alayinin köküne kibrit suyu zarardan başka bi faydalarını goremedik daha

bu konu hakkında bir arkadaşla oturduk sohbet ettik bu gün. herkes sanıyor ki sadece ben kendi akrabalarımı sevmiyorum başkaları çok mutlu falan. halbuki öyle değil. kimse sevmiyor. bazı dostluklar bile akrabalarımdan değerli lan. bu cümle belki doğru olmayabilir ama yapacak bir şey yok. insan var insan var. değer görmek var değer görmemek var. her şey ortada aslında, akrabaların genel özellikleri seviyor sayıyor gibi gözüküp aslında arkandan iş çevirebilmeleri. en basit örneğinden bahsedeyim biraz. - okul mevzusu. okulun bitiyor mu? okul bitince ne yapacaksın? bak şu kişi de o bölümü bitirdi ama şu an işsiz, sen ne yapacaksın? lan sana ne? sen benim iyiliğimi iste bana dua et yeter başka bir şey isteyen mi var da sen benim hem moralimi hem de sana karşı olan duruşumu etkiliyorsun? bu konu mesela anne tarafı ya da baba tarafı mevzusu değil. her iki tarafta da var böyleleri emin olun. ben artık bıktım açıkçası. ve pek hayatımda da değiller. benden fazla bir şey beklemeyin beni bana bırakın yeter, hadi eyvallah.

hele birde sanki hepsi bilerek baba tarafında toplanmışlardır ya

baba tarafımdan tiksiniyorum, sevmemek yanında az kalır. i̇şiniz gücünüz boş laf, aksiyon arıyorsunuz. bu aksiyonunuza beni malzeme yapıyorsunuz gülüp geçiyorum, ya sabır diyorum ama bu aksiyonunuza malzemeyi benim annem ve babam yaptınız. lafa gelince oo akrabam, kardeşim, kuzenim, yeğenim dersiniz sözde ölüp bitersiniz. bir aylık eğlence çıktı size hadi yine iyisiniz, toplanır toplanır konuşursunuz arkamızdan. kendi kendinize bi şeyler atıyorsunuz sonra attığınız şeye kendiniz inanıyorsunuz cidden çok komik oluyor lan. ama yine beceremediniz hala ailecek gülüyoruz dediklerinize. oh rahatladım, babam izin verse sizin yüzüne neler neler derim. ama işte babamın hatrına susuyorum. bi de akrabalarımın benden nefret etmesi hoşuma gidiyor, tüm sülale whatsapp grubu kurup anamı babamı -ki onlar da çıktı- alıp beni almamaları çok komik, hayır ben size bu kadar koyacak ne yapmış olabilirim. çok üzüldüm beni almadınız diye, geceleri ağlıyorum hep. bi de demezler mi sen trabzonlu değilsin, şey benim annem babam da değil amk?

sana yakın olup senden çok farklı olan insanlarla zamanla doğal bir set çekiliyor. bu karşılıklı iletişimdeki ön yargılardan dolayı oluyor. yakınsınız diye her şeyinizi paylaşacağınız beklentisine girerseniz bir süre sonra yalpalarsınız. bizim sülale allahtan çok kalabalık değil tek tük insanlar var ama ondan bile sıkıntılar çıkıyor. insanların kuzenleriyle birlikte çocukluktan beri beraber takılmaları da bana ilginç geliyor çünkü bizde hiç öyle bir şey yok, baya uzağız birbirimize. genelde benden yaşları büyük olduğu için herhalde kuzenlerden uzağım. benim gençliğimde bayramlarda hep tatile kaçarlardı görüşemezdik. o zamanlar nasıl bir düşüncesizlik saygısızlık lan bu derdim içimden. şimdi zaman değişti artık ben bayramlarda kaçıyorun tatile onlar da ekstra surat yapar oldular şimdilerde. lan trrek zamanında siz yaşıyordunuz bu hayatı, çoluk çocuğa karışıp evden çıkamayınca mı kıymete bindik. bir de akraba ziyaretinin amına koyman diye bir şey var. akrabayız diye yakınız zannedip saat gece 11-12'de ziyarete gelmek nedir beynini siktiklerim. ben yakın arkadaşlarıma bile gitmem o saatte. herkesi sevmek sevmemek zorunda değilsiniz ama maalesef ki herkese mesafe koymanız gerekiyor. bu mesafenin aralığı da karşısındaki insana göre değişiyor.

Hepsi değil ancak bir tanesinin hareketlerinden dolayı ondan uzak durmaya çalışıyorum. Öyle bir insan ki bu insan, arıyor, açıyorum diyorum ki dışarıdayım arkadaşlarımla, ben seni müsait olduğumda arayayım. Bana diyor ki size geliyoruz hemen eve dön yemek hazırla akşam yemeği yicez sizde. Diyeceklerim bu kadar...

bence bu akrabaları sevmeme konusunda anne ve babanın rolü çok büyük beni biriyle konuşmaya, görüşmeye zorlarlarsa seveceğim varsa bile sevmem

Eskden yalandan bir selamım olurdu artık da yok lafımı esirgemeden çata at konuşuyorum

Ben baba tarafı anne tarafı diye ayırmam hatta baba tarafımı bi tık fazla bile severim anne tarafına nazaran. Küçüklüğümden beri teyzem ve dayım şunu giyme bunu giyme nasıl karışırlardı bende küçüktüm bişey diyemezdim annemde bisey demezdi.Neyse bide anlamadığım şey bizim yaptığımızda günah olan şey onlar yapınca günah olmuyo sanki. Yıllar gecti onlarında çocukları oldu bana dediklerinin hepsini kızları yapıyo ama kendi çocuklarına bişey diyemiyolar. Annem boyle bi aileye nasıl düşmüş bilmiyorum.

Akraba = akrep

Sevilecek yanları vardı da biz mi sevmedik ya. Bana göre akrabalar, sürekli kötülüğünüzü isteyen fakat tam tersi gibi davranan haset insanlar topluluğudur. En iyisi kırk yılda bir görüşmektir. Samimi, içten ve iyi kalpli akrabalarım olsaydı keşke.

Bi kaç tanesini satıyorum. Fiyatı 5 TL.

dayısı şerefsiz olmayan var mı merak ediyorum

Biri kendi evlerinde doğalgazı yakmamak için bize gelip ısınır, biri kendi evlerindeki misafirini bize gönderir bir bardak çay vermemek için, biri borç verdiğimiz parayı biz hepsini verdik diye yemin üstüne yemin eder, biri kargo parası vermemek için Erzurum'a gittiğimde akrabasına göndereceği eşyaları bana yüklemeye çalışır, biri giydiğim kıyafetlere demediğini bırakmaz ama kızı/torunu da aynısını giyince normal... Şimdi ben bunların neyini seveyim

hepsini satıyorum yeter ki alın üstüne para bile veririm

Dostoyevski’nin çok sevdiğim bir sözünü getiriyor aklıma. "Bence insan, yakınlarını sevmek olanaksızlığıyla birlikte doğar. Akrabalar arasındaki sevgi bu bakımdan iğrençtir. Hak edilmemiştir çünkü. Sevgiyi hak etmek gerekir." Tam olarak öyle.