kendi ölüm senaryonu kurgulamak

i̇shal olup öldüğümü düşünüyorum allahım sen koru yarabbim.

bunu birçok kez yapıyorum araba çarpıp hastaneye kaldırılışım ordaki insanlar kimlerin geleceği kimlerin ağlayacağı bunları hep düşünüyorum her seferinde farklı bir ölüm senaryosuyla

ya hayalim çok aşırı yüksekten mesela uçaktan düşerek ölmek evet biraz korkutucu

mesela yolda giderken arabayla önümdeki kamyonun içindeki eşyaların üstüme devrileceğini, birden yola kedi çıkıp direksiyonu farklı bir yöne kırıp öleceğimi düşünüp bunun gibi seneryolar kuruyorum. böyle anlık canlandırıyorum iki dk sonra etkisinden çıkıyorum. muazzam olay

hep bi' kahramanlıklar, dünyayı kurtarmalar falan. sanki film setindeyim anasını satayım.

trafik kazası geçirip apar topar hastaneye kaldırıldım. hiç bi yakınıma ulaşılamadı. durum kritik. kranial yaralanma, fazlaca kan kaybı var. oysa daha çok gençtim. her zamanki rutinimde çıkmıştım evden. akşamüstü arkadaşlarla buluşurduk belki. son günlerde çok istediğim çantayı da alırdım. dondurma yerdik sonra. bir top vişneli bir top çikolatalı. su alırdım iki şişe. yetmiyor bir tanesi. bir yudum su bile içmek için vaktim kalmamıştı. ömrümün geçtiği hastane odalarının birinde kimsesiz son nefesimi verdim. çok üzülmüşler midir? sanmıyorum. ama biraz vicdan azabı çekmişlerdir belki ölürken bile yanımda olmadıkları için. ama suç benim telefonda neden şifre var ki ? sırf bu yüzden hiç bir zaman telefonuma şifre koymaya cesaret edemedim.

ya-pa-mı-yo-rum. i̇nsan hiçbir şekilde kendine yakıştıramıyor o anı. suda boğulmak desen en büyük korkum, deprem desen aynı şekil, trafik kazası... belki...hiçbir sonu hayal edemiyorum. allah ölümün de en hayırlı olanını nasip etsin...

ablam geçenlerde kendi kendine "ölmek çok fena ya acaba ben nasıl ölecem" dedi.. sonra "yaralanma olmasın bıçak bile elimi kesince çok acıyo, boğulmayayım banyoda bile burnumdan azcık su girdimi çok acıyo burnum, yangın da olmasın bari cesedim güzel olsun" falan derken baktı ki bütün ölüm yollarını kabul etmemiş oldu. sonra da yukarı bakıp "allahım bi gün öleceksem bile canım yanmadan öleyim" dedi.. ben şok, ben iptal tabi ..

galiba uykumda ölücem. alllaaahhh tüylerim kalktı

güven parkta kız arkadaşımla buluşuyoruz. karanfile doğru el ele yürürken, bahçe cafe de limonata içeceğini söylüyor. hay hay diyorum. tam o sırada dost kitap evinden çıkan bir mülteci birden kendini patlatıyor. allahu ekber diyerek. allahın adıyla cinayet işliyor. allahı da alet ediyor sözde bu barbarlığa. daha sonra bir şarapnel gözümü parçalıyor, sağ gözüm. evet sağ gözümü tutuyorum. sonra bir silahlı saldırı geliyor arkasından. bacağımdan vuruluyorum. kız arkadaşıma kayıyor gözlerim. benim kadar şanslı değil. kollarımda can veriyor... ben onun gözlerine bakarak ölüyorum. sebebi kan kaybı. her saniye ölüyorum. yavaş yavaş. ağır ağır...

hikayenin sonunda sevdiğim bey son isteğim olarak benimle sevgili oluyor ve ben kanser olup ölüyorum. (bkz: son istek dışında düşüremeyeceğimi anladım 😂)

kışın elektrikli ısıtıcı battaniye kullanıyorum. bazen düşünüyorum da acaba altıma işesem çarpılırda ölür müyüm diye. bi düşünsenize; +nasıl ölmüş -altına işemiş +o nasıl oluyor aq

birbirimize hiç olmadığımız kadar yakındık. aramızda değil milimetreler nanometreler kaldı. i̇lk defa o poça yanaklı guzelimi öpecektim ve kalbim yerinden çıkmak üzereydi. tam büyük sona yaklaşırken çok şiddetli bir sarsıntı ve gürültü oldu. o da neydi? poça yanaklım yavaş yavaş yok oluyordu. sonra irkilerek uyandım ve sabahın 7 sinde okulun yolunu tuttum. ölmedim ama ölmüş kadar oldum

bana kalırsa bi fil tarafından yenilirek ölücem gibi geliyo neyse hayırlısı

askerde şehit olduğumu düşünürüm hep

bazen geceleri uyku tutmadığında karanlıkta kulaklıkla müzik dinliyorum.kafa gidiyor, sonra diyorum ki şimdi müzik kesilse birden bire, korkunç bi ses konuşmaya başlasa ne yaparım acaba diyorum. “kulaklığı çıkarırım” diyen iç sesime “mesela kulaklığı çekiştirdiğim zaman katlanılmaz bir acı çekiyormuşum o yüzden çıkartamıyomuşum?” gibi şeyler sunuyorum. 15 dakika sonra bi’ bakmışım korku / gerilim senaristiyim - kulağımdan dikenli kulaklık kablosu falan çıkıyor böyle - ve uyku haliyle sıfır. allah'ım ben nasıl bir ruh hastası oldum ya

ben hep öldükten sonra çevremdeki insanların hallerini merak ederim. çok ölüm kurgulamışımdır .hep musalla taşından cenazemdeki insanlara bakarım. kimisi namaz çıkışı cenaze namazı varmış kılalım sevaptır diyerek gelen hatta belki de yolda bir hareketine sövdüğüm adamlar veya bir gram tanışıklığımız olmayan adamlar falan. olum çok garip an ya. çoğu zaman aklım almıyor zaten. çok bambaşka bir his ya. tavsiye ederim bunu hayal etmeyi. hatta yanlış hatırlamıyorsam bir yazarın da bununhakkında bir yazısı vardı. 6-7. sınıf falandım okuduğumda onu o zamandan beridir düşünürüm. kendinizi sorgulamanızı sağlıyor. ölüm böyle acı acı çarpıyor yüzünüze , bir irkiliyorsunuz. . işin kötü tarafı ben sadece kendi ölüm senaryomu da kurgulamıyorum, çok yakınımdaki insanların da ölümlerini hayal ediyorum mesela anam, babam en yakın arkadaşlarımınkini falan. ağlamaklı olurum, dayanmaya çalışırım falan ama gerçeğini yaşamaktan korkarım hep.

çay içerken boğulmak

kurguladığım oldu ama baktım ki gerek yok.kurgulayacak kadar karmaşık öleceğimi sanmıyorum. benim ölümüm bile planlı ve net olur sanırım. ya motor kazasında ölürüm yada hastalıktan (kanser olabilir).

uçaktan paraşütle atlıcam diyerek paraşütü açmadan yere çakılmayı düşünüyorum. en havalı ölüm amk.

kalp krizinden olması muhtemel. yememe içmeme hiçbir zaman dikkat etmeyeceğim. aileden gelen ırsi bir kalp rahatsızlığına yakalanmam da muhtemel olunca beni bekleyen ölüm kalp krizi...

karşıdan karşıya geçerken yanlayan bir tofaşçı tarafından kurbağa gibi ezilirim kesin (mercedes falan olsaydı bari tofaşa ölmek de ne bileyim şey biraz)

ölümümü kurgulamadan duramıyorum. depresif olduğumdan değil bu tarz hayaller hoşuma gidiyor "ben ölmek istiyorum sayın albayım, ölmek. bir yandan da gözucuyla ölümümün nasıl karşılacağını seyretmek istiyorum."

muhtemelen bu gidişle kanser olurum acı içinde kıvranırken ölme zamanı geldiğinde son son biraz daha iyi olurum yatmaktan artık vücudumda yatak yaraları çıkmış ve iltihap toplamış olur bir hastane köşesinde yalnız ölürüm ilk başlarda tanıyanlar üzülür sonra hiç doğmamış gibi olurum

bir yazar olarak her zaman yaptığım ve sonucunda acaba öldüğümü duyunca üzülür mü sorusunu kendime sormam.

Ölüm, çok güzel olmalı; yumuşak, kahverengi toprakta yatmak ve sessizliği dinlemek. Dünün ve yarının olmaması. Zamanı unutmak, hayatı affetmek, barışta olmak...

sürekli kalp krizi ile ölecekmişim gibi kurguluyorum.