hüngür hüngür ağlamak

hassas gün sendromu

iki saat sonra odama çekilip yapacağım olay.

değmez sonlu lanet şey

kemal sunal gibi herkes ağlıyor diye ben de ağlayacağım şimdi :/

hüngür hüngür ağlamak isteyipte içinde kalmasından daha kötü değildir

son bir kaç senedir yapamadığım için nasıl bir şey olduğunu unuttuğum olay

uzun zamandır ağlamadığımı fark ettim ve hüngür hüngür ağlasam içimdeki tüm acılar o göz yaşları ile birlikte gidecek sanki

aldığın darbenin etkisinin dışa vurumudur. üzüntüden kaçış yoldur bir nevi her gözyaşınla atmak istersin içindekini atamadıkça ağlar, daha çok ağlarsın hıçrıkların artar gözlerin artık kıpkırmızı olur ve nefes alışverişin hızlanır. hüngür hüngür ağlıyorsundur ama kurtulamıyorsundur içindekinden, derdinden, üzüntünden, kırıklıklarından.

iki sene süren bi birlikteliğim oldu. onu tanıdıktan iki gün sonra askere gitti. bir sene asker yolu bekledim. özlem dolu, zor geçen koca bir sene. onun için kendimden ödün verdim. hiç olmayacağım bi insan oldum. ailem saydım onu. canıma nefes gibiydi. üniversitenin ilk senesiydi. ailemden, ondan uzak olduğum için çok zor zamanlar geçiriyodum. tutunabileceğim tek dalımdı o. doğum günümde yanımda olamadı belki de olmadı. isteseydi gerçekten olurdu bi şekilde. imkan vardı. o gün sıradan biriymişim gibi kuru bi mesaj attı sadece.yanımda değildi. insan sevdiğinden bir şeyler bekler ya hani, küçük bi sürpriz. yanında olamıyorsan bile yanındaymış gibi hissettirebilecek bi şeyler. hiçbir şey olmadı. sevdiğim adam o özel günümde bana "ne kadar da abarttın bu doğum gününü, benim için böyle günlerin bi önemi yok." demişti. o gün tek başıma yatağımda yastığı yüzüme kapatarak hıçkıra hıçkıra ağlamıştım. zaman geçti. sineye çektim olmamış gibi davrandım. doğum günümde sabaha kadar gözlerim şişene kadar ağlamamış gibi davrandım seviyorum ya tabi. ondan iki ay sonra beni terketti. kısa bi zaman sonra da birini aldı hayatına. şimdi ki kızla çok çok 2 aydır beraberdirler. doğum gününde koca bi pankart yaptırmış. oturmuş, düşünmüş, uğraşmış.sürpriz işte. o sürprizin önünde birbirlerine sarılırken ki fotoğrafı gördüğümde çok koydu ama hiç ağlamadım, ağlayamadım. farkında bile değilmişim ama kendi doğum günümde o fotoğraf içinde ağlamışım ben.

ağlamanın bir üst versiyonudur hüngür hüngür ağlamak.insan içinde daha fazla taşıyamadığı yükleri bir şekilde atmak ister ve sonuç olarak hüngür hüngür böğüre böğüre ağlar

canın yanıyordur, özlüyorsundur, istiyorsundur. canının acısı göz pınarlarından süzülür.

geçen gün bir yazı okudum, baya dokundu. ağladım çoğu satırına, o satırlardaki çaresizliğe, o satırlara sinen acıya... sonra hayatıma baktım. şükredecek ne çok şeyim varmış da meğer ben şükretmeyi bilmiyormuşum. o yazı bana çok şey öğretti, evet belki yaşlar aktı gözümden ama kıymet bilmeyi öğrendim.

nerdeyse yaşadığım her olaydan sonra gerçekleştirdiğim eylemdir.

genelde ben ağlamam diyenlerin yaptığı bir durumdur tutarsın tutarsın en sonunda ufacık bişey olur kaldırımaz bağıra bağıra dökersin içini.

2 yıldır sevdiğim biri var ama öyle böyle değil. o gün sevgilisiyle birinci yılıydı. bir arkadaşı geldi dedi ki birinci yıl hediyesi olarak tektaş almış. duyduğum an beynimden vurulmuşa döndüm. gurur ya hani birşey belli etmemeye çalışır insan. okuldan yurda geçene kadar gözlerim sürekli yukarı baktı ağlamayayım diye. yurda girdiğim an süzüldü gözyaşlarım. ama hala gurur işte, kimsenin yanında ağlamıyım hissi. girdim duşa. kaç saat kaldım bilmiyorum. hüngür hüngür, hıçkıra hıçkıra. zor arkadaşlar çok zor..

hani sona gelirsin, çıkmazdasındır daha yapacak hiç bir şey yoktur elden bir şey gelmez oturur hala düşünmeye devam edersin ama boşadır, çaresiz kalırsın oturur çaresizliğine köpek gibi ağlarsın, öyle işte.

güzel başlayan her şeyin sonu

rakı sofrasında bilmem kaç yıllık kardeş dediğin insanlardan utanarak da olsa başın önde topukların ıslanana kadar yapılan, nefes almakta zorluk yaşatan bir icraattır.

aşkında beni yıktığı zamanlar oldu elbette ama hiçbişey, sevdiğin dostun söylediği "gurursuz,yüzsüzsün sen" lafı kadar ağlatmadı sinirlisin ama tek yapabildiğin tek şey ağlamak

evimizin eşyaları satıldığı gün, hüngür hüngür ağladım. annem-babam ayrıldıktan 3 sene sonra annemin ailesiyle kalmaya başlamıştık. ben de o yaz tatildeydim. öyle sene içinde eşyalar hakkında konuşmuştuk belki satarız demişti annem. ama ben kafamdan silmişim gitmiş. sıkıcı bir yaz akşamı aradım, normal bir şekilde eşyaların hepsinin gittiğini söyledi. dondum kaldım. "neden?" dediğimi hatırlıyorum. telefonu kapattıktan sonra tüm gece ağladım. çocukluğumun, kafamın içindeki ailemin öldüğünü düşünmüştüm. içim yanmıştı.

hiç yapmadığım eylem. küçükken falan ağlamışımdır ama artık çok aşırı ekstrem durumlarda bile yalnızca gözümden bir iki damla yaş akıyor siliyorum devam ediyorum.

ikı gündür yaptığım şey ve gereksiz biri için yapınca daha çok açılıyor

o ağlama sonunda ki rahatlama başka hicbir şeyde yok.

doğum gunumdu is yerinde calisiyordum, doğumgünüm olduğunu dahi bilmiyordum, isler çok yoğundu, bir ara sigara molasina çıkınca telefona bakma fırsatı buldum. baktığımda herkez doğum gunumu kutluyordu şaşırıp tarihe baktığımda 18 ağustos olduğunu gördüm neyse sigaramı yakmaya çakmağım yoktu, o sıra damla aradi, ne yaptığımı sorunca çakmak aradigimi söylemiştim, sonrasında gülüp eglendik vs sigara mi içip ise geri döndüm is çıkışı buluşmak istemişti bulustugumuzda hic beklemediğimiz bir şekilde doğum günümü kutladı ve hediye olarak ise bana zippo almıştı ucuz bir şeydi ama artik benim için değerliydi, kış ayına gelmistik, soğuklar bastirdikca bastiriyordu, içimde bir huzursuzluk vardı ve fazla geçmeden gelen bir haber damlayi hastaneye kaldırdıklarını söylüyordu, ama bu nasıl olabilirdi daha dun bana sımsıkı sarılıp beni sevdiğini söylemişti ve bana güç gösterisi yapmaya çalışıp beni karların içine itmişti. hemen yoldan gecen bir taksiyi durdurup hastaneye gittim ailesi beni tanıyordu, ve çokta severlerdi, odasına girdiğimde biraz iyiydi. konusabiliyordu, gulebiliyordu, ve bana bakıp sevdiğini söyleyebiliyordu, hemen yani başında duran alet " dııt dııt dııt " sesleriyle içimi rahatlatıyordu. ve yanina eğilip ellerini tuttum bana onu hic birakmayacagıma dair söz verdirdi. verdim... ne kaybederdim ki... çünkü onu her zaman sevecektim. ortak bir sözümüz vardi, hani tüm çiftlerin ortak sarkisi olur ya, bizimde ortak bir sözümüz vardı iste. ben bu sözün başını getirdikten sonra sonunu getirmesini istedim. + bizim sozumuzu soyleyelimmi ne dersin - (kafasıyla assagi yukarı yaptı) +kuş ölür -sen (biraz zorlanarak) uçuşunu hatırla, mert bu arada eğer burdan el ele cikamazsak (yutkunuyorken öksürük tuttu ve sözünü yarıda bırakıp sarılmak istedi ve sıkıca sarıldı sanki hic birakmayacakmis gibi. o haldeyken sözlerine devam etti) eğer ben ölürsem de, seni nasıl sevdiğimi hatırla. dedi ve noktayı kalp ritmini ölçen adini bilmediğim yani başında öten cihaz koydu. uzunca bir noktaydı. gozyaslarima hakim olamadim elleri halen sımsıkı sariliydi boynumda gözlerini kapatmisti. halk arasında buna ölmek diyorlar ama bana gore herkezi terk etmekti ve bende çok defa herkezi terk etmek istedim o günden sonra. ailesi beni sakinleştirmeye çalışırken kendi sıkıntılarını unutmuşlardı resmen. evet suan bu başlığın altına bunu yazıyorum çünkü bu olayın üzerinden 5 hafta önce bugün tam 1 yıl oldu ve ben bu 1 yılda çok değiştim, şuan saat 00:45 ve ben az once oturdum bir banka ve bunları yazdım sonrasında kimsesiz bir sokakta yürümeye başladım birisi görse ne bu halin diyip gozyaslarimi silmemi söyleyecek çünkü şuan cidden ağlıyorum ve bir yandanda kulağımda kulaklıkla "mackberk - çakmak nerdeydi" dinliyorum. sigara mi yakmak için bana verdiği çakmağı kullanmiyorum. kaybederim diye, artik kendime yeni çakmak aldım damlamin aldığı cakmaga zarar gelmesin diye. vefatından sonra evdeki fotoğrafların kopyalarını bana verdiler yatarken karşımda kalan duvara astım tüm resimleri, ben miyopum uzağı goremem ama öyle ezberlemisimki resimlerini her fotoğraf karesinin içinde resmen yaşıyorum. hani derler ya; "üç günlük mutlu olduysam üç ömürlük ağladım..."

9 yaşındaydım. babam oturduğumuz yerin apartman görevlisiydi.-asla ama asla utanmadım bundan.- melisa diye de bi kız vardı durumları gayet iyiydi. bir gün ablamla oyun oynuyoduk bahçede. o kız da balkondan arkadaşlarıyla birlikte kahkahalar içinde "kapıcı kızlarııı" diye bağırmıştı. o yaşımda bile, duyduğum bi sözün bu kadar ağrıma gideceğini tahmin bile edemezdim inanır mısınız?sonra biz de bi balkonun altına geçip annem babam duymasın duyarlarsa çok üzülürler diye saatlerce ağlamıştık ablamla. şu an ikimiz de iyi üniversitelerde gayet iyi bölümlerdeyiz; annem ve babamın bundan sonraki hayatlarını güzelleştirmek için çabalıyoruz sadece. sözlük, ben aşağılanmanın ne demek olduğunu pis düşünceli insanlar yüzünden öğrendim ama başkalarının bu duyguyu öğrenmemesi için elimden gelen her şeyi ama her şeyi de yapacağım.siz de yapın