hüngür hüngür ağlamak

iki sene süren bi birlikteliğim oldu. onu tanıdıktan iki gün sonra askere gitti. bir sene asker yolu bekledim. özlem dolu, zor geçen koca bir sene. onun için kendimden ödün verdim. hiç olmayacağım bi insan oldum. ailem saydım onu. canıma nefes gibiydi. üniversitenin ilk senesiydi. ailemden, ondan uzak olduğum için çok zor zamanlar geçiriyodum. tutunabileceğim tek dalımdı o. doğum günümde yanımda olamadı belki de olmadı. isteseydi gerçekten olurdu bi şekilde. imkan vardı. o gün sıradan biriymişim gibi kuru bi mesaj attı sadece.yanımda değildi. insan sevdiğinden bir şeyler bekler ya hani, küçük bi sürpriz. yanında olamıyorsan bile yanındaymış gibi hissettirebilecek bi şeyler. hiçbir şey olmadı. sevdiğim adam o özel günümde bana "ne kadar da abarttın bu doğum gününü, benim için böyle günlerin bi önemi yok." demişti. o gün tek başıma yatağımda yastığı yüzüme kapatarak hıçkıra hıçkıra ağlamıştım. zaman geçti. sineye çektim olmamış gibi davrandım. doğum günümde sabaha kadar gözlerim şişene kadar ağlamamış gibi davrandım seviyorum ya tabi. ondan iki ay sonra beni terketti. kısa bi zaman sonra da birini aldı hayatına. şimdi ki kızla çok çok 2 aydır beraberdirler. doğum gününde koca bi pankart yaptırmış. oturmuş, düşünmüş, uğraşmış.sürpriz işte. o sürprizin önünde birbirlerine sarılırken ki fotoğrafı gördüğümde çok koydu ama hiç ağlamadım, ağlayamadım. farkında bile değilmişim ama kendi doğum günümde o fotoğraf içinde ağlamışım ben.