şu an hissedilen duygu

survivordan elenmişcesine bi duygu

okula yeni başlayan çocuk gibiyim.hem korkuyorum hem heyecanlıyım

koca bir boşluk

tek maçtan yatmayan insan anlamaz beni...

uçurumdan atlamışımda ölmemişim gibi

dalaklanmış mal gibiyim lan.

baş parmağını kaybetmiş bir berber gibi

nefret

uykuya özlem

terkedilmişim gibi hissediyorum ama aslında tam olarak terkedilmişlik de değil şey gibi bu sanki herkes bir yere gitmiş ama beni burda unutmuşlar.

şu an tam olarak "hişt sözlük, yaşıyor musun?" modundayım

yanında horlayan biri olunca insan hangi duygular içerisinde oluyorsa o duygular içerisindeyim. nefret kusuyorum nef rettttt

özlüyorum ama kişileri değil geçen zamanı özlüyorum

dun gece kitap bitirmistim. kalbim, kitaptaki sevgi doluluguyla doluyken yasadigim olaylar catisti. karman corman... eski sevgilimi "beni neden sevmedin" diyerek dovmek istiyorum.

şimdi nolacak sorusu sürekli akla geldikce debelenen boşluk

kırgınım, üzgünüm, yorgunum, özlüyorum ve korkuyorum. bir de çok seviyorum.

i̇hanet. henüz ne yaptığının farkında olmayan ülkemin insanlarının yerine cumhuriyete ihanet etmiş gibi hissediyorum.

içimi bir manav dükkanı gibi hissediyorum..

hırs

eksiklikten başka bir şey değil

böyle her şey iyi güzel hayatımda normal gidiyoken attığım her adımda yarımmışım, eksikmişim ama o eksikliği de bir türlü bulamadığımı hissediyorum..

kınından çıkmış kılıç gibiyim dimdik

yorgunum ve ağrılar

yorgunlukla karışık bi mutluluk hakim

bıkkınlık

aşk. yorgun ve sarhoşken bile kilometrelerce öteden kalbimi öpmesi nasıl bir his ile tanımlanabilir ki...

bu duygunun adı ne bilmiyorum ama tam olarak boşlukta hissediyorum. i̇nanılmaz küçük şeyler buluyorum kendime mutlu olmak için, bi şeylere inanmak için, umut edebilmek için. günün sonunda hep bi başımayım. hicbir seyden eser kalmıyo. kapkaranlık bi boşlukta hissediyorum kendimi.

bu saate kadar neden uyanığım?

şimdiye kadar boştu fakat şimdi bir şeyler karışmaya, dalgalanmaya başlıyor sanırsam. gidip uyuyayım bari biraz. yani umarım.

zamanın hiç geçmiyor oluşuna paralel yalnızlık...

yoğun bir çaresizlik.ne yapacağımı bilemiyorum.sanki yaptığım her seçim beni daha da dibe çekiyor. bu bataklıktan kurtulmanın tek yolunun sürekli çalışmak olduğunu düşünüyorum ama bir amacın olmadan çalışıp çabalamak neye yarar ki? bu hangi tarafta olduğunu bilmeden savaşa girmek gibi.

aşırı düzenli hissetmek duygulara eklenmeli...

sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım sıkıldım binbeşyüzaltmışyedi kere söylesem yeni şeyler başıma düşer mi ¿ ne olur düşsün..

sol yandan gözlere doğru ulaşan bir adet burukluk, akıtalım lütfen..

ikili menülerin olduğu yere giden üç kişilik gruptan üçüncü kişi olmak

Cam bi şeyi çok yüksekten bırakmışsınız da yere ulaştığında parçaları hala kırılmaya devam ediyo gibi kırılıyo kalbim

Normal zamanda s.ksen dinlemeyeceğim aptalca arabesk şarkılarından birini son 2 saat içerisinde 20. Kez dinliyorum. Durumum vahim.

kardeşim karşımda aşk acısı çekip türkü dinliyo, ben de 10 kişiyle flörtleşiyorum

Şu an içimde lise son sınıfın son cumasının ince kederi var

Birinin beni çok sevdiğini sanarken aslında ne kadar değersiz olduğumu farkettiğim an

bi hüzün kapladı içimi. fark ettim ki kimsenin özlediği, vazgeçilmezi, değer verdiği biri olmadım. hep bırakıldım ya da öyle unutulup gittim. neyse

eşgal: gorsel

Hüzün... Gün boyu ağlamak istedim ama bir sebebi yok kendimi anlamıyorum.

Kafamın içi çöplük gibi, halıya uzandım tavana bakıyorum. Antidepresan kullanmaya başladım ve mide bulantısı yaptı bi de üstüne. Başım şiddetli bir şekilde ağrıyor. Olmamam gereken bir yerdeyim, bu boşluk beni öldürmüyor, daha beter ediyor eziyet çekiyorum her anlamda. Kendime şiddet uyguluyorum ve buna karşı koyamıyorum. Keşke bu dönemlerimi başkalarıyla sosyal hayatın içinde geçirebilseydim, sosyal bir insandım fakat son 3 aydır asosyal takılıyorum evden işe işten eve lanet bir hayatım var. Evde de yalnızım 1 aydır ve kafayı tırlattım tabiri caiz ise. Hiçbir işim olumlu ilerlemiyor aksi gibi, online terapi alıyorum ama fayda görmüyorum. Aile hayatı, iş hayatı, sosyal çevre, aşk konuları, hayatın getirdiği ekstra buhran.. Geride kalan hiçbir şey de gram umrumda değil, zaten ailemin veya çevremin de çok umrunda olduğumu sanmıyorum. Ben bu hayatı seviyordum ama neden böyle oldu nasıl bu hale düştüm bilmiyorum, tek istediğim huzur ve mutlu olmaktı. Artık bi anlamı yok gibi, dikkat edin.

Benim bile anlayamadığım garip bir his boşluk desem boşlukta değil duygusuz gülüşler eşliğinde hayata kaldığı yerden samimiyetsizce devam etmek benim ki

Acı. Bok vardı değil mi dişlerime tel taktırdım!?!?

halimiz itten beter keyfimiz paşada yok ;)