şu an hissedilen duygu

Boşa yaşıyormuş hissi. Sanki hiç mutlu olamayacakmiş gibi hissediyorum.

6 senelik üniversite hayatımda pek çok insan tanıdım. Herkes sevdiğini, iyi biri olduğumu söyler fakat kimse afedersiniz uçkuruna takmıyor. Onun verdiği boşvermişlikle Ferdi Tayfur eşliğinde balkonda sigara yaktım.

yapayalnız hissediyorum,ellerimi tutup birinin sıkıca sarılmasına ihtiyacım var ağlamak istiyorum fakat kendime omuz olmaktan yoruldum

Mutsuz ve kırgınım, tüm gün her şey çok güzeldi ve sonra her şey tepetaklak oldu.

Armani parfüm hediye edilmiş hissediyor🫶🏻

Kocaman bir değersizlik... Olayı da neden anlatıyorum bilmiyorum ama paylaşmak istedim. Mesleğim öğretmenlik malum tatil geliyor ve çalıştığım yerden de ayrılıyorum.Çalıştığım yerde bir ablamıza karşı ilgim vardı.Bu abla ilgimi fark etmesine rağmen dönem sonuna kadar ses etmedi.Tatile bir kaç gün erken çıktı ve çıkmadan bir kaç saat önce benim ilgime karşı bir ilgisi olmadığını ifade etti... Bilmiyorum neden bu zamanı bekledi.. İşte zaten beklediği içinde sadece zaman geçirmelik birisiymişim de benim yerime başka birisi de olurmuş diye düşünüyorum. Üzüldüm mü derseniz gitmiş gelmiş hiç umrumda olmadı.Tek üzüldüğüm şey belki de giden enerjim, giden zamanım ve en başında kendim. Sıfıra sıfır elde kocaman nur topu gibi bir değersizlik.

Eksik. Ne yaparsam yapayım dolmuyor o boşluk. Senelerimi verdim, geçmiyor. Bu süre zarfında bir sürü şey yaşadım ama dolmadı, hiçbir şey dolduramadı o boşluğu. Doldurmasını istediğim şey imkansız bir şey. O kadar uzak ki. Bununla yaşamayı öğrendim diye avunuyorum kendi kendime. Biraz alıştım. Eskisi kadar da acı vermiyor ama o beni yoklayan zamanlar yok mu.. Unutmaya çalıştığım, kafamı meşgul etmeye çalıştığım anların acısını çıkarıyor sanki. Öyle yoruyor, öyle acıtıyor canımı. Daha kaç sene geçmesi gerek? Daha kaç zaman?

yazılsa yazılacak çok uzun yazılar var ama şu anda sebepsiz bir tedirginlik var hayırlısı olsun inşallah

Aşırı özgüvenli ama hayatta zorlanan müzisyen hissi

Kaygı, stres, hüzün... hani lunaparkta korkunç bi alete binmedne önce eliniz ayağınız titrer,içinizden ılık ılık yağ döküyor gibi olur ya... adrenalin ebenizi beller özetle. Tam o haldeyim. Stresliyim çünkü. Korkuyorum. Sınava son 2. İnanamıyorum gerçekten,zaman su gibi akıp gidiyor ve asla geri gelmiyor. Üstelik evde inşaat başladı... allahim curcunayi görmeniz lazım. 18 senedir ayni evdeyim sınavıma 2 gün kalasi ev yaptırmak akıllarına geldi. Olsun be. Bu günler de geçecek. Geçip gittiğinde geriye dönüp gururlu şekilde bunlari okumak istiyorum.

valla ben şok içindeyim. spora, avm ye, plaja denize gitmesi sevgilisi tarafından yasaklanmış ve hala o benim evleneceğim adam diyen bir arkadaşım var

garip ama büyümüş hissediyorum,hayatımda ilk defa iş başvurusu yapmaya başladım ve 'biz sizi ararız' klasiği gerçekmiş biraz onun şaşkınlığı,iş bulamamanın gerginliği ve yaşam şartlarından doğan bir umutsuzluk var

Çaresizlik ve umutsuzluk tüm bedenimi ele geçirmiş durumda.

çok gülesim var sözlük ama ortada komik bir şey yok, deli sayılır mıyım? hangi merciiye başvurmak gerekiyor bunun tespiti için

Atmosfersiz gezegen gibi hissediyorum kendimi. Dışarıdan baktığın zaman diğerleriyle aynı ama içinde hayat yok.

Sanki birisi sahip olduğum tüm güzel duyguların üzerine benzin döküp yakmış gibi hissediyorum...

Tarifsiz bir duygu içerisindeyim. Sabaha uyanmamak umuduyla uyuycağım bugün.

başlığa ne hissettiğini yazamayacak bir şey hissediyor garip

Sanki boşuna çabalıyormuşum gibi hissediyorum. Her şey için çok geç kalmış, hep yanlış kararları almış, ve böyle de devam edecekmiş gibi. Hızlıca çıkış yolunu bulmak için koşarken daha da yanlış yollara sapmışım da yorulmuş kalmışım.

Şu an bütün işi gücü hedef medef ne varsa salıp boş boş çürüyüp gitmek

Göğüs çarpıntılı bir duygu sayılıyor mu ya

sıkılıyorum ya sıkılıyorum yeteeeeeer diye bağırasım geliyo. sıkıldım ders çalışmaktan, kpss den, netlerini anlatan insanlardan, her gün üç saat otobüsle gidiş geliş yapmaktan, parasızlıktan...

Ne hissettiğimi bilemeyecek kadar berbat şeyler

Çaresizlik. Her şeyden önce arkadaşım olan bir insan var ölmek istiyor ama intihar etmek istemiyor annesi sorunun hacı hocaya giderek ve felsefe kitapları okumayarak çözüleceğini sanıp saçma çözümler arıyor ben ise bir psikologla görüşmesi taraftarıyım ve çevresindeki insanlar olarak nasıl bir yol izlememiz gerektiğini bilmiyorum önerisi olan varsa yardımcı da olursa sevinirim.

utanç. iş yerinde 1,5 yıldır sürekli aynı konuda hata yapıyorum. bunu düzeltemiyor olmaktan utanıyorum. hem yöneticilerime karşı hem de kendime karşı utanıyorum. her defasında yer yarılsa da içine girsem diye dua ediyorum. şu işsizlik varken bile istifa edesim geliyor bu yüzden. (bkz: dünya hassas insanlar için bir cehennemdir) (bkz: allah beni ıslah etsin)

Rahatlık. İşimle ilgili büyük bi yokuşu geride bıraktım ve sakince yürüyeceğim bi düzlük kaldı sadece. Ondan sonra dansss

Tatlı bir huzun var icimde. Universitede ilk senem bitti arkadaslarimla vedalastim kampusumle vedalastim. İnsan alistigi duzenin disina cikinca boslukta hissediyor.

Hayatı sadece nefes alıp zorluk çekerek yaşayacağımı hissediyorum şuan çokça. Mutlu hiçbir olay beni bulmayacak. Neşeli ortamım hiç olmayacak sanki. Hep matem içinde yaşayacağım sevdiğim insanla birlikte. Bosa bekliyormuşum gibi hissediyorum güzel günler için. Bunun bir ismi yoktur sanırım. Karamsarlık değil çünkü, öğrenilmiş yaşam biçimim bu.

belli ki bu dertler bitmeyecek.sarılmak istiyorum sadece.acılarımı ve acılarını bastırsın.şu dünyada ufak tefek su serpmelerede hakkımız yok mu?

Pes etmiş,bitmiş, tükenmiş.

(bkz: Her yerim şiş ) (bkz: Ya nolmuş biliyoğğğ musun ) İki hal arasında gidip geliyorum.

Arada gelen panik atakla beraber yorgunluk, mutsuzluk, bıkmışlık... daha neler neler var ama duyguların ne olduğunu ben bile ayırt edemiyorum.

Yaşıyorum ama ölmüş de olabilirim.

Umut dolu, özel ve heyecanlı :)

Duvarı yumruklarsam kırılan şey parmaklarım olmayacakmış gibi.

Seni anlayan, dinleyen biri olacak mı ki? Kim çeker ki artık naz, kim anlar birini artık diye başlayan düşünceler yalnız yaşadığın evinde akşamüstleri balkonda tek başına çay yudumlarken daha çok geliyor akla. Genel bir anlayamama hakim sanki yani kimse kimseyi dinlemiyor anlamıyor gibi hissediyorum. Ya da o insanla karşılaşamadığım için genelliyorum.. İnsan eksik yaratılmıştır ve hep yarımını arar derler. Bir yaştan sonra bu çok daha ağır basıyor.

insanlardan çok büyük iğreniyorum var ya. ben de ara ara hıyarlaşıyorum. organik bir hıyar olmak bunu gerektirir azizim. ben geçmişimi özlüyorum mesela. öyle sıradan bir nostalji değil benimkisi. bayağı özlüyorum. çocuk olmayı, çocukluğumu ve çocukluğumun insanlarını.. insan, neden geçmişini özler ki? hayır yani, neden? ne güzel anı yaşasana geri zekalı adam. her şey eskince mi kıymetlenir ya da eskiyen günler eskidikçe mi güzelleşir? yoksa sahiden mi güzeldi ulan o yıllar? tek dertlerimiz ; - oğlum cips hava alıyorsa ondan taso yoktur bak diyip cips alırken 35 kez elleye elleye seçerdik mesela. - hoşlandığımız bize yüz vermeyince biraz ağlar geçerdik. - akşam ezanında sonra, gece de dışarı çıkıp saklambaç oynayabilir miydi derdimiz. şimdi ise komşuna bile yabancısın ulan. ne ara böyle kutuplaştık biz 25-30 yıldır? milenyum dedikleri bu muydu gerçekten? 25 yılda sevgi bu kadar içi boşalan bir kavram mı oldu? nasıl buraya evrildik? nerede oğlum turgut uyar, ümit yaşar oğuzcan gibi adamlar, nilgün marmara gibi kadınlar belki de bu dünyanın geleceğini görüp o yüzden intihar etti nilgün marmara, buna dayanamadı ve hiç kimse "neyin var?" diye sormadı, sorsa da anlamadı, anlamaya çabalamadı ya da anlamak istemedi. 25 yılda nezaket bu kadar mı çığ ve zayıflık göstergesi oldu? eskiden karşılaşılsa sokakta 15 dakika edilen ayak üstü sohbetlerden, asansörde göz göze gelince "günaydın, nasılsın yahu?" denmemeye nasıl evrildi? emile durkheim gibi en baba sosyolog mezardan çıkıp gelse bunu izah edemez. siz ne halt ediyorsunuz amına koyduğumun sik kafalı japon askerleri diye siktiri çeker. 25 yılda güvensizlik nasıl işledi ve kanımıza ve nasıl bu kadar çabuk kabullendik! direnmeden, çablamadan, hemen boyun eğdik. bakın biz eskiden bazen arkadaşlarla bilmediğimiz mahallere giderdik. oynamaktan o kadar yorulurduk ki, eve dönmeye üşenir o mahallenin teyze ya da amcalarının kapılarına gider ve hiç tanımadan, etmeden ve de onlar da bizi tanımadan ; - amca, ben susasım derdik. amca su verirdi, teyzeye acıktım derdik, teyze hemen ekmek arası peynir, salçalı ekmek ya da boş yavan ekmek verir yollardı. sorgulamadan, güvenerek, tanımadan, çünkü bilirdi ki onlar aşağı/yukarı mahallenin çocuklarıdır. sima olarak mutlaka görmüştür sokakta oynarken. çocuk işte diyip kırmazdı. şimdi kapılara son model kameralar ve alarmlar taktırıyoruz mesela. kimse kimseye menfaati düşmeden bir "nasılsın?" demeyi bile esirgiyor. böyle şerefsiz, böyle karaktersizler sürüsüne dönüştük. kendimiz tertemiz, etraf suçlu her zaman. öz eleştiri kültürümüz de bitti tamamen. eskiden aşk çok güzeldi. insanlar birbirlerini eksikliklerinden tamamlardı, olduğu gibi kabul ederdi, sevdiği adam parasız kalsa da çekip gitmezdi, sevmek isteyince sevebilirdi. bahane uydurmazdı, reddederken bile öyle naif ve zariftiler ki.. şimdi nerede o mona rosa, üvercinka, anna olan kadınlar ve onları şiir eden adamlar.. ben olamadım. ben çok seviyorum. halen sevmek istiyorum ama sevecek kadını bulamıyorum o yüzden yalnızlığı sevmeye karar verdim. tekrar soruyorum, bu hale nasıl geldik biz? her şey eskince mi kıymetlenir ya da eskiyen günler eskidikçe mi güzelleşir? yoksa sahiden mi güzeldi ulan o yıllar? kesinlikle o yıllar daha güzeldi. yarın çıkıp arkadaşlarımla taso oynamak istiyorum ben artık. canım da bir salçalı ekmek çekti ki, sormayın gitsin.

fazlasıyla yorgun ziyadesiyle solgun

Yarın çıkacak sonuçların için umutluyum. İçimde güzel bir his var :)

Anksiyete ile birlikte heyecan, stres ve korku.

Bıkkınlık.

hiçlik duygusu boşluk dan başka bir şey yok şuan kartımı bankamatik yuttu bugün almazsam kargom geri gidecek tüm gün boşum ama benim sadece uzanıp yatasım var ne maaş kartı ne de kargo umrumda.

Bazen eskiden yaşanan kısa anları özlüyorum.Şu an fark ettim de o anları değil,o anları yaşayan kendimi özlüyormuşum

Tezek yemiş gibiyim. Nereden biliyorsun diye sormayın.

Hayal kırıklığı...

Hüzün. Öfke. Pişmanlık. Bıkkınlık.

Sinirli. Herkese, her şeye, yetiştirilme tarzıma, aptal insanlara, her şeyi kendine hak görenlere. Herkese ve her şeye çok sinirli…

şuan değil, (bkz: şu an hissedilen duygu)

Başlığı gördükten sonra bütün hislerim öldü. Şu an öldü...

Uzun bir süredir hissettiğim tek duygu yorgunluk.. Kötü olan da yorgun olan bedenim değil ruhum. Yaşamaktan yorulmuş ruhum..