yalnızlığın ağır geldiği anlar

işleriniz hiç yolunda gitmiyorsa hatta bir işinizde yoksa ve derdinizi (tam olarak içten soran ve daha önemlisi dinlemek isteyen biride yoksa etrafta) söz konusu durumun gerçekleştiği andır.

ben neden yalnızım ulan dendiğinde

sınavdan çıkınca soruları tartışacak kimsenin olmadığını fark ettiğin andır

herkes dışarıda arkadaşları ile kar oynarken onlara imrenek baktığımda,konuşmaya ihtiyacım olduğunda beni karanlıkta bıraktıklarında,ağladığımda beni az da olsa teselli edecek kimsem olmadığında yalnızlık ağır bir yük haline geliyor benim için.sürekli 'neden benim yanımda kimse yok' diye düşünür dururum da cevap bulamam.

hastasındır ve konuşacak kimsen olmadığı için sesinin kısıldığını dahi fark edememişsindir...

şu an

içinize attığınız şeylerin taştığını hissettiğiniz an.bazen bana bi geliyo boşaltma ihtiyacı,sonra gerek yok diyorum.bu kadarını sığdıran biraz daha sıkabilir o dişlerini.buna biraz daha dayanabilir

tavana dalıp giderken, telefonuna mesaj geldiğini düşünüp bir umut bakmak... yataktan kalkıp pencerenin camından dışarı bakıp derinden bir offf çekmek. ...

çoğunluğun kaldığı sınavda aldığın yüksek notun mutluluğunu içinde erittiğin an..

canınızı birisi sıkmıştır ve birisine içini dökme ihtiyacı duyarsınız sonra sağına soluna bakarsın bir yere gitmeye kalkarsın, ne sağında solunda birisi vardır nede anlatmak için gidecek bir yerin o zaman anlarsın orda o an sen kimsesizsin

bir kaç durum vardır mesela *5 kişilik bir arkadaş grumuz var yani beraber takılırız bazı dönemler hepsinin birden sevgilisi olur ve ben evvelden beri yalnız olduğum için biraz dokunuyor yani anlamadığım bir dil konuşuyorlar sanki birde her şey üst üste geliyor ya bazen arkadaşlarla, aileyle, okulla ve derslerle sorun yaşayınca tutunacak başka birini arıyorsun olmadığı için battaniyene sıkı sıkı sarılıp unutmaya çalışıyorsun

tek başına gidilen kafede yalnızlıktan peçetelikle konuşmaya başladığını fark ettiğin an

dışarı çıkacak kimsen yoktur. konuşacağın, sohbet edeceğin, beraber oyun oynayacağın biri yoktur. sinemayı düşünmezsin bile artık. açarsın interneti izlersin. o zaman anlarsın.

bu yalnızlık bi bana ağır gelmedi heralde hatta ağır gelmeyi bırak bi yerde kendimi yalnız hissetmiyorsam onu aldatıyor gibi hissediyorum

instagramda güzel bişey görünce etiketlicek kimsenin olmaması

tam şuan olabilir

şu mezuniyettir , doğum günüdür , asker yemin törenidir vs etkinliklerde herkesin koşup yanına gidip bir şeylerini paylaştıkları senin de onları izleyip içinin sızladığı an vardır ya hani...

sevgili gördüğümde

sabaha karşı 5-6 gibi herkes uyuduğunda, uyanık kalınan ve pencereden bakıp derin bir nefes alınan o an

artik gitmek istersin ama bütlere kalırsın,hava yüzünden sinavlar iptal olur ertelenir, gitmek istedikce gidemezsin ya iste o an dahada agirlasir

yolculukta sağına soluna bakıp kimseyi göremeyeceğini bildiğin için 56 şarkılı 3 saat 55 dklık playlisti defalarca dinlemek..

mesela şuan, sevdiğim çocuğun bin yıl önce rtlediği tiviti beğendim yanlışlıkla ve bunu söyliyebileceğim insan yok...

kankanla eve giderken yanında hunharca telefonla konuşması. telefonu götüne sokasım geliyor, hayır git evinde ara mk.

bir sene boyunca derhaneye tek gidip geldim, dersahende kimseyle konuşmadım, konuşamadım. keza okula da öyle. çok beklediğim bir film vardı belki biri benimle gelir diye bekledim kimse gelmedi, tek gittim, tek yedim, tek izledim, tek döndüm, sonra da yattım uyudum.

mesela şuan. ailemden sevdiklerimden uzakta finallerime çalışıyorum. izmirdeyim bugün kar yağdı çok mutluydum ama sonra ailevi bir olaydan dolayı modum düştü. sevgilim olacak ayıda gün içinde yazmadan uyudu gitti gerizekalı.

en yakın arkadaşınızın sevgilisiyle 3. yılını kutladığında

gece 3-4 arası

ağladığın da teselli verecek kimsenin olmadığını fark ettiğin an..

şuanlar :(

lan bn düşünüyorum herkesi bi konu konuşma olsun sessiz kalan olursa laf etwrım bi şey yaparım onu kazandırmak isterim ○nlar öyle değildi yıpranıyodum teke tek iyiydik grup artınca dinletememek korkusu.abi laf atın bakın dahil olim istedim şimdide en iyisini yaptım çıktım ve oldupum yerde özgürüm

bana en çok hasta olduğum zamanlarda koyuyor ağır geliyor ya hastayken hiç böyle bakan falan olmuyo bana doğru düzgün liseden bi arkadaşım vardı bi kaç defa o ilgilenmişti çok güzel bişey

senin karşında snap atarlar kalırsın grup içi yalnızlık ..... (bkz: şimdi onlardan uzakta uçuyorum 😎)

ebesinin nikahında bir saatte bunu düşünmektir. neden yalnızım herkes beraber mutlıyken ben neden arkalarında yalnız kaldım. geçen sene üni başladığında belki en popüler insanken neden bir anda bu kadar geri safa düştüm. nasıl bu kadar kendimi sosyal ilişkilere kapattım. ama en çok koyan nokta su arkadaşlar bunu anlatıyım size. yarım saattir sevdiğim kızın profilinde geziyorum. beni engelledi yanlış olmasın seneler oldu fake bi hesap actım ordan dolaşıyorum. beynimin her karışına kazıdığım herkese açık fotoğraflarını yüzüncü kere turladım. babasının kapak fotografındaki gülüşünü seslendirdim az önce mesela nasıl güşmüştür diye. sonra bende gülümsedim neden olduğunu bilmeden. bugün çocukluk yıllarımda yetişmemde en etkili olan insanlardan biri vefat etti o yüzden içim bi buruk belki bitek onun gülüşünün beni mutlu edeceğini düşünerek o profilleri geziyorum. ciddem şu an ne yaptığım hakkında gram fikrim yok. elim ekle düğmesi üzerinde geziyor ama bunuda engellerse korkusu var. gerçi ne kaybederimki en fazla. ama en son attığı fotoğrafta çok güzel çıkmış. altına yazmışlar doktor gibi olmuşsun diye. ben senin için tıp okuyorum bu arada haberin olsun sadece seninle aynı üniversitede okuma imkanım olsun diye seçtim ve onuda beceremedim. evin geri kalanı şu an cenaze evinde ve ben burda senin resmine bakıp hüngür hüngür ağlıyorum. işte yalnızlık en çok bu an koyuyor.

gecedir. bir iyi geceler mesajı bile alacak kimsenin olmadığını anladığın andır. sıkıldığında, daraldığında, üzüldüğünde, mutlu olduğunda bunu paylaşacak kimseyi bulamadığın andır. herkes birileriyle bir şeyler paylaşırken orda burda sana düşen görevin sadece like'lamak olduğunu anladığın andır.

anlatamadığım bir durum var.. hani için burkulur, hüzünlenirsin, keder basar dört bir yanını.. içinde garip bir sıkıntı olur dile getiremediğin.. benliğin o kadar yıpranmış, ruhun bedeninden vazgeçmek üzereymiş gibi hissedersin.. o sırada gelen ''nasılsın'' veya ''napıyorsun'' sorusuna bunların hiçbirini anlatamazsın ya.. işte o an; yalnızlığın ağır geldiği an...

beni bu hale getirenler utansın hayllerimden çok uzakta istediğim deli dolu gezmeli kızlı erkekli bi grup güzel geçen üni .erkeklere karşı özellikle yakışıklı ya da ona yakın ve bilgeyse bn ne yapıcam cahil hissediyorum yüzüne bakılası olmadığımı düşünüyorum sonrada böyle kaldım. (bkz: dışardan böylesi tahmin edilemez)

ölsem tabutu taşıyacak insan var mı çevremde acaba diye düşündüğümden biri sürükleyerek denize atsa yeter hissindeyim, baya acınası

izlemeyi severim. izlenmeyide ama sahne güzelse.#yalnızlığım doğru sahne değil#çıktım

uyanık kaldığım her an.

en ihtiyacinin oldugu anda siginacak bir liman, agliyacak bir omuz olmadigi zaman yalnizlihin kelime anlaminin sen oldugunu anliyorsun.

nefes alınan her dakika olabilir

yağmur yagarken tek basina izlemek :(

doğum gününü ailen dahil kimsenin hatırlamadığı an

sinemaya tek gidipte sevgilileri kol kola gördüğün o andır

her an. kalabalıklarda bile

ben mecbur kalmadıkça pek dışarıya çıkan bir insan değilim çıktığımda da otobüs falanda tercih etmem kulaklığımı takar yürürüm yürürken yolda herkesi sevgilisiyle el ele gezerken görünce bi sorguluyorum yani beni neden sevmediler diye o an bi dokunuyo yalnız olmak sonra kendi teselle etmeler falan

çığlığını duyan kimsenin olmadığını anladığında yalnızlığın nirvanasındasındır

net şu an

hasta yatagında basında kimsenin olmaması ne bilim bi su verenin yok elini tutan bi annenin bile yanında olmaması

hayatınız boka sardığında birininde çıkıp "neyin var?" diye sormadığı, izlediğiniz filmi , dinlediğiniz müziği paylaşacak birini bulamadığınızda