yalnızlığın ağır geldiği anlar

agladiginda seni teselli edecek biri olmadigi icin yine kendi kendini toparlayip bir sey yokmus gibi davranmaya calismaktir.

31 aralık 23.59

doğum gününde yalnız hissetmemek için tüm gün uyumak

derdini anlatıcak kimsen olmadığında. etrafında gerçekten iyi olup olmadığını merak eden insanlar olmadığında ve en kötüsü de ailen varken yoksa

metroya tek basiniza bindiyseniz ve boyunuz kısaysa tutamaçlara tutunmak yerine sevdiğinizin koluna tutunmak istersiniz. fakat yoktur. iste o an koyar yalnizlik.

ağlarken başınızı yaslayacak omuz bulamadığınız an

güzel bir kitap okuduğunda konusu hakkında konuşabileceğin bir insanın olmadığı andır.

gece herkes uyurken sessizce ağladığın an

sevinçli bir haber aldığında birisiyle beraber kutlayamamak

yurt arkadaşlarının ikiside sevgilisiyle buluşmaya gittiğinde sen burda bunu yazman gibi mesela

sırtınız kaşındığı zaman

annemin yanımda olmadığını hissettiğim anlar. (bkz: allaha şükür annem yanimda)

o sigarayı içerken tütünden bir ses gelir normalde duyulmaz. ama bu yalnızlık normal değil. işte o zaman çok ağır geliyor.

şu an

çevrendeki herkes sevdiğiyle ilgili anılarını anlatırken senin tek kelime söyleyemediğin an olabilir

yanında olmayı en çok istediğin insan tarafından istenmediğini idrak ettiğin an.

büte kalan tek kişi olmak

herkes sömestr tatilinde birine gitmeyi planlarken "keşke bu konuşmaya hiç dahil olmasaydım" dediğin andır. yalnız olduğun gerçeği kalbine bir bıçak gibi saplanır o an... berbattır. oradan farkedilmeden uzaklaşmak ve bir köşede yalnızlığına küfrederek ağlamak istersin o an...

başınızdan bir şey geçtiğinde anlatacak kimsenin olmaması

tam da su andır.. birini çok seversin.. 3bin km ötede olsa bile seversin.. ama bide hatalar yaparsın.. geçmiş gitmiş olsa bile zombiler gibi ha bire canlanan hatalar.. bir gün sevdiginle evlenirsin yanına gidebilmek için.. asker yolu bekler gibi gün sayarsin, mutlulugunuza engel bişey cikacak diye ödün koparken zombilerden biri canlanır gelir.. bütün herşeyi alt üst eder.. bi alt sokak değil ki ha deyince çıkıp gidesin konusasin.. bak öyle değil böyle diyesinn. dersin, dersin de geçip karşısına konuşmak gibi olmaz o ruhsuz mesajlar.. daha sevdiğine tam anlamıyla kavusamadan b.ktan bişey yüzünden vazgeçer senden ardını bi an bile olsun düşünmeden.. aglayamazsin bile.. gözünde yaş belirdiği an kapıda dikilen annenin ne oldu sorusuna cevap veremezsin çünkü.. anne bitti, ben ona daha doyamadan o beni bırakıp gitti bile diyemezsin.. tam da o andır yalnızlığın ağır geldiği an.. gogsunun ortasında koca bir yumruk, bogazindaki dügümdür.. iste tam su andır..

çok mutlu olduğunda paylaşmak için etrafa baktığında etrafın kalabalık olduğu halde sana kimse yokmuş gibi gelmesi ve o mutluluğunun hüzne dönüşmesi

izlediğin bi filmi, okuduğun kitabı tartışacak kimsenin olmadığı zamanlar ağır geliyor

iki gece önce oturdum düşündüm,baktım ki ulan ben hayatımda kim var kim yoksa kaybetmişim. yapayalnız kalmışım,tek başıma. saatlerce ağladım,duşun altına girdim bağıra bağıra ağladım çıktım yatağımda yastıkları yumruklaya yumruklaya ağladım. gün ışımaya başlayınca aynada kendimi gördüm. çaresiz,acınası gözler. geçtim aynanın karşısına "ben senin hep yanındayım cemre" dedim. sanki başka biri benimle konuşuyormuş gibi kendimi motive ettim. kimse olmasa da olur. ben,bana yeterim.

bir gün boyunca odandan çıkmayıp telefonunu kapattığında seni arayan kimsenin olmamasıdır

eve girip gürültülü sessizliği hissettiğin anlar

ailemden uzak tek başına yaşadığım evde, her güne başlarken ve gün bitiminde kendi yemeğimi yapıp, tek başıma masaya oturduğum, konuşacak kimsemin bile olmadığı anlardır. en çok koyanı da yılın büyük kısmında böyle yaşamak zorunda oluşum.

moralini bozucak bişey yaşandığında ve dertleşmek için telefonu eline alıp arayacak biri olmadığını fark ettiğin andır.

içecek kimsen olmaması ya, ayda yılda bir de olsa...

yurda varınca haber et diyen birinin olmadığını farkettiğim an

içtikten sonra mesaj atacak kimse olmaması

saatlerce çalışıyorsun harıl harıl, telefonun şarjı felan bitmiş farkında değilsin. açıkmışsında,kendine bir şeyler yaparken yemeğin yalnız gitmeyeceğini düşünüyorsun. telefonunu telaşla açıyorsun, kim bilir kaç saattir kapalı.. arayn, yok. soran, yok. kimi çağırsam diyorsun, kimse değmez diyorsun. yemeği, koca salonda karanlıkta tek başına yiyorsun.. işte o ağırlığı hissettin mi?

yüzünü kimseye dökemediğin o an

yarın için plan yapamamak .

koca yemekhanede tek başına yemek yediğin andır.

sevincinizi herkes paylaşabilir herkes sizle mutlu olabilir. ama bazen hüzünlenirsiniz. bütün hücreleriniz titrer. o kadar ki dünyaya sığamazsınız. yeryüzünden uzaklaşıp yıldızların gezegenlerin arasında başınızı iki elinizin arasına alıp şimdi ne olacak diye düşündüğünüz o an.. yalnız olduğunuzu iliklerinize kadar hissettiğiniz o an

sigaradan bi fırt çektiğinde duyduğun o yanma sesinin , içinde oluşturduğu hislerin ağırlığı, en ağırıdır.

yalnız sabahlamak

yanlızlığın özel olarak ağır geldiği bi an yok ki yanlızlık hep ağır

nefesin daraldığında ve kalbin sıkıştığında daha bir ağır gelir yalnızlığın.

yazcağım her şey yazılmış bana da bi sigara yakmak düser

doğum gününde yanında hiç kimse olmaması bence

çok mutlu olduğun bi ortamdasındır ve kalabalık bir yerdesindir. herkes birbiriyle gülüşüyor konuşuyor ama senin "beraber fotoğraf çekinelim ,anı kalsın "diyebileceğin biri bile olmadığı anlardır

tek başına yemek yediğin an.

gece gölgenin rahat olduğu an :/

yine geceleri uyuyamayıp bişeyler düşünüp aklını kemirmişsindir. sonra nasıl olduğunu bile anlamadan uyuyakalmış olursun. sabah anlamsız bi umut ve bi heyecanla telefona sarılırsın ve o ekranda swarm face ve instagram bildirimi bile yoktur.

yaklaşık 1 haftadır yurttayım. hava değişikliğinden olacak ki hasta oldum. dünden beri midem felaket durumda. azıcık dolanayım diyorum midem ağzıma geliyor. sürekli uyuyarak/yatarak öylece durup geçmesini bekliyorum. evde olsaydım yine kendi başımın çaresine kendim bakardım bunu biliyorum. ama gurbet ellerde hastalık da hiç çekilmiyor be. gereksiz duygusallık, hastalığı normalden daha ağır geçiyor gibi hissetmek.. gitmek için sabırsızlandığım bu "şehir dışı"ndan evime geri dönmek istiyorum ben.

Mutsuz olduğumda. Mutsuzum ben ve bu çok ağır.

Gerçekten birbirlerini seven çiftler gördüğümde

Bazen geliyor tabi gelmiyor değil. Misal bir halı sahaya, okeye bile gidemiyorum ve çağıran da olmuyor zaten. Sevgili desen yoğhdır ama bazı sevgililere imreniyorum.

Çok göründüğüm gibi biri değilimdir biraz zorlanırım içimi dökerken buna rağmen hep gülen birisi olmuşumdur. Karşımdakiler de rahat olabilsin anlatabilsinler diye hep koşmuşumdur onlara fakat ben bir adım atmadığımda hep geriye atıldığımı yalnız kaldığımı gördüm onlara gittiğim için bana gelmeyi hiç düşünmediler. Üzgünken de mutluyken de ben anlatmadığım her an yalnız kaldım dönüp etrafıma baktığımda iyi ki var diyebileceğim biri olmadı.