hayatın en hüzünlü anı

mevsimine kapıldığın kişinin bahçesinde açabilecek bir çiçek olmadığını anladığın andır

babaannemin vefat ettiği gün :/

sevdiğin birinin mezarı başında oturup konuşmaya bile yeltenemediğin andır.

ağlayarak annemin ölüsünden helallik istediğim an.

her selanın sonrasında, aklımız yarım.

askerde olan bir abinin, canından çok sevdiği kız kardeşinin ölüm haberini alması. olayı anlatayım, burada bir kaza oldu. 1 ocakta, yılbaşı eğlencesinde. araba tırın altına girdi ve arabanın içinde bir abla, kız kardeşi ve sürücü de ablanın erkek arkadaşıydı. kız kardeş öldü. ablası da komada. bi görseniz kızı, böyle güzellik olamaz. masmavi gözleri ve çok güzel bir yüzü var. tanımam etmem, allah yanına sevdiği için aldı diye düşünüyorum. kızın twitter hesabında attığı tweetlerden biri de "bugün varsınız yarın bir ihtimal" olmuş. okuduktan sonra beynimden vurulmuşa döndüm. aynen öyle arkadaşlar. bugün varız, yarın bir ihtimal. mekanın cennet olsun, melekler seninle olsun.

ablamın evlendiği gün. akşam düğün bitip ablamin o salondan bizimle değilde başkasıyla gitmesi resmen evden cenaze çıkıyormus gibi oluyor önce arkadaşlarım derdi de inanmazdim ama yasayinca çok iyi anladım hele bide en sevdiğiniz kişi ablaniz olunca..

saçlarına düşen akları fark ettiğin andır. gençlikteki gücünden,kuvvetinden, güzelliğinden, etrafındaki kalabalıktan bir bir sıyrıldığını gördüğün an ölüme ne yakınmışız be dediğin o an sadece ölüm yankılanır beyninde ve tüm yaşadıklarının yerini acı bir hüzün kaplar

mutlu anımı sorarmısınız daha kolay yazayımm

dedemi kaybettiğimiz zaman annemin anneanneme sarılarak ağladığını gördüğüm an

ara verelim diyen sevgilinin koşa koşa yeni sevgili bulması. bunu ise snapchate attığı tarihli hikaye ile fark etmem. ayrılalım desen ayrılırken zaten, kimsenin kimseyi zorlamaya hakkı yok. kararına ve sana saygı duyardim en azından. şu an istesem de saygı duyamiyorum sana. ara vermişken ve hala bir umut varken yapılır mı bu soruyorum sadece.

çocuklarına yiyecek alamayıp,manavın önünden geçerken gözlerini kapatmak zorunda kaldığı için yaşamak istemeyip intihara kalkışan babanın o an ki halidir.çok üzülmüştüm be.

ölüm haberi almak

daha 9 yaşındayken ablamın doğum gününde , ablamı mutlu edicek bişeyler düşünecekken onun o gün hayatını kaybetmesi oldu....

birşeylerin geri gelemeyeceğini bildiğin o an , çocukluğun , sevdiğin insanlarla geçirdiğin güzel zamanlar ve daha nicesi

bi doktorun yüzünüze boş boş bakıp "başınız sağolsun" dediği an.

babamın anneme ateş ettiği an

halepte bi cocuk yaralanmış. videodan izliyorum tabi. hastanede yanında bi yaşlı amca var. belki akrabası bile değil. diyor ki bu çocuğun bütün ailesi öldü. tabi çocuğun üstü başı kan. ve ağlıyor. yaşlı adam susturmak için röportaj ı yapanı gösterip bak abiye öpücük gönder deyip güldürmeye çalışıyordu çocuk adama bakıp hem ağlıyordu hem de öpücük atıyordu. o an sanki dünyam yıkıldı. küçücuk çocuk bebek daha. hem ağlıyor hem dudaklarını büzüp öpücük yapıyordu. çok aradım o videoyu tweet dan izlemiştim. bi daha bulamadım. malesef

2014 yılında babamla bir trafik kazası geçirmiştik. başına darbe aldığı için kanaması vardı ve şoktaydı; bilinci yerinde değildi. bir yandan önlem alıp bir yandan babamı uyanık tutmaya ve tampon yapmaya çalışıyordum. son anda tırların bizi ezmesini engelledim. ambulans geldi, babamı bindirdiler bende ön tarafa bindim ve kalp damar hastası, 2 defa anjiyo oldu ve kan sulandırıcı kullanıyor diye arkadaki hemşireleri bilgilendirdim. sonra hastane tabi babamın başına dikiş atıldı ve iyice kendine geldi. abim, annem, dayımlar, kuzenler... herkes oradaydı. annemin yanına oturdum. annem bana baktı ve gözünden yaşlar akmaya başladı. ağlama dedim iyiyiz işte dedim eliyle başımı okşadı. hıçkırarak ağlıyordu o sırada. hastanede acil koridorunda annem ve ben, yeryüzünde ki meleğim hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. sonra bir anda durdu başın şiş dedi dikkat kesildi. vallahi farketmedim kazada çarpmışım hatta ön cam o çarpmamla patlamış. annem farkedene kadar farketmedim, elimi başıma götürdüm yumurta kadar şişti. o anda bende çıktım şoktan yok dedim yok benim bir şeyim. sarıldım anneme, ağladım. ben babamı kaybediyordum neredeyse o oğlunu ve 26 yıllık hayat arkadaşını.

zaboo mafoo nun kukla olduğunu öğrendiğim an

neden bütün sevdiklerimi teker teker kaybediyorum ? kime ne yanlış yaptım ? gibi sorularla boğuşurken sanırım ben hak etmiyorum bi boku dediğim an.

amcam kalp krizi geçirdiği zaman sabahın köründe babamı aramışlardı abin hastanede kalp krizi geçirdi diye. babam dedemi de kalp krizinden kaybetti. o haberi alıp telefonu kapattığı an durduğu yerde gözünden yaş süzüldü.. hayattaki en büyüğünü abisini kaybetmenin düşüncesi bile babama ağır gelmişti. babamı ilk defa o zaman ağlarken gördüm.. o anki hüzün bilmiyorum ya kötüydü be. not: amcam şu an gayet iyi..

insanın büyüdüğünü hissettiği ilk andır ve o andan itibaren asla geri dönüşün olmadığı ve hayatın sana asla eskisi gibi davranmayacagini bilmek o hüznü belki de ölene dek tutar içinizde.

sevdiğini kaybettiğin gündür ; kimisini toprağa, kimisini kalbine.

annemi kaybetmek olurdu

hayatın en hüzünlü ani sevdiğin bir insanı kaybettigin an en kötüsü de bir daha hiç kazanamayacak olman bıraktığı boşluk ve yerini hiç biseyin dolduramamasi kendini eksik hissetmen yarım kalman.

umrunda olmadığını fark etmek. böyle görüyorsun bi mutlu oluyorsun sonrası boktan bir durum.keske gormeseydimde umursamadigini fark etmeseydim.

büt

(#1367174) hüzünü erken tattım be sözlük