2014 yılında babamla bir trafik kazası geçirmiştik. başına darbe aldığı için kanaması vardı ve şoktaydı; bilinci yerinde değildi. bir yandan önlem alıp bir yandan babamı uyanık tutmaya ve tampon yapmaya çalışıyordum. son anda tırların bizi ezmesini engelledim. ambulans geldi, babamı bindirdiler bende ön tarafa bindim ve kalp damar hastası, 2 defa anjiyo oldu ve kan sulandırıcı kullanıyor diye arkadaki hemşireleri bilgilendirdim. sonra hastane tabi babamın başına dikiş atıldı ve iyice kendine geldi. abim, annem, dayımlar, kuzenler... herkes oradaydı. annemin yanına oturdum. annem bana baktı ve gözünden yaşlar akmaya başladı. ağlama dedim iyiyiz işte dedim eliyle başımı okşadı. hıçkırarak ağlıyordu o sırada. hastanede acil koridorunda annem ve ben, yeryüzünde ki meleğim hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. sonra bir anda durdu başın şiş dedi dikkat kesildi. vallahi farketmedim kazada çarpmışım hatta ön cam o çarpmamla patlamış. annem farkedene kadar farketmedim, elimi başıma götürdüm yumurta kadar şişti. o anda bende çıktım şoktan yok dedim yok benim bir şeyim. sarıldım anneme, ağladım. ben babamı kaybediyordum neredeyse o oğlunu ve 26 yıllık hayat arkadaşını.