ölen kişinin ardından hayat devam ediyor denilmesi

insanlar ölüyor.yakınları hatrı sayılır bir sure yaslarını tutuyor ve hayatlarına geri dönüyorlar.olması gereken bu aslında evet.ama boyle olmamaliymis gibi hissediyorum, sevdigim bir insan ölünce onun ardından yaptıgım en ufak bi tebessum bile ona haksizlikmis gibi geliyor bana.o yok artik ama ben burdayim ve bi sekilde devam etmeliyim dusuncesi bencillik sanki.ya ben fazlaca gucsuz bi insanim ya da insanlar boyle seyleri hemen kabullenebilecek kadar iyi durumdalar

yalan. edilmiyor. kaybedene sorun siz onu bir de. benim "hayata" dönmem dört senemi aldı. ilk iki senesi silik hatta hafızamdan. sürekli kaybettiğin kişinin eşyalarını kokladığın, fotoğraflarına baktığın, sesini unutmamak için videolarını izlediğin, mezar taşını ellerinle sildiğin, toprağını öptüğün bir hayat düşün. izlediğin her bir filmde, baktığın her yerde, dinlediğin her şarkıda onu hatırlatacak bir şeyler bulduğun bir hayat düşün. bir de her güldüğünde ona haksızlık ettiğini, her eğlendiğinde onsuz eğlendiğini, onun sevdiği bir şey yerken bile vicdan azabı çektiğini, yediğin her lokmanın boğazına dizildiğini düşün. nefes alıyorsun, yaşıyorsun. buna "devam etmek" denirse.

ediyor da nasıl ediyor? aldığın her nefes canını yakıyor.

hayat ölen kişinin 1. dereceden yakınları için asla eskiso gibi olmaz ama bir şekilde devam ediyor işte.

Evet hayat devam ediyor ama ölen kişi komşunuzsa, uzaktan akrabanızsa, dıdısının dıdısı ise. Ama, "Ölüm bir eve girince, sağ kalanları da biraz öldürüyor" sözü boşa değil. "Ateş düştüğü yeri yakar" sözü de keza öyle. O eve düşen ateşin isi kalbine siniyor, hayatına siniyor. O koku ile de hep burnunun direği sızlıyor. Hayat devam ediyor evet ama edemiyor işte. Bu sözü o kadar çok duydum ki. En acı anımda gelip beni teselli etmeye çalıştılar bu söz ile. Cenaze evine gelirken süslenmeyi ihmal etmeyen, eline yüzükleri takmayı beceren insan dedi bunu "napacaksın işte hayat devam ediyor" Sorsan en çok o üzüldü. Neyse. İnsan bazı anları unutamıyor. 2 yıl oldu. Dile kolay. Çoğu kez yaşama tutunmak için reddettim onun yaşamadığını. Ve bu cümle gerçeği yüzüme çarptığı için de gözlerim yine doldu. Hayat devam etti, evet ama 2 yıl boyunca ne yaşadık ne yedik bilmiyorum. Her şey eksik. Öyle bir eksik olma hali ki, en mutlu anım diye düşündüğün günün akşamında bile kendini öldürmek istiyorsun bu eksiklikle daha fazla yaşamamak için. Dayanıyorsun, bazen hayret ediyorsun bunca acıya nasıl dayandığına. Bazen hissetmiyorsun. Bazen reddediyorsun. Bazen de en olmadık anca çöküp hüngür hüngür ağlıyorsun "çok özledim" diye. Duymaktan nefret ettiğim bu cümleyi kendim de tekrarladım çoğu zaman. Çünkü onun en sevdiği aktiviteyi sırf onun için yapıyorken bile köpek gibi vicdan azabı çekiyorsunuz. Dışarıdan bakan bir insan durup soluklandığınızı düşünür ama siz çaresizce kendinizi teselli edersiniz. "O da bunu isterdi, çok mutlu oluyordur şimdi bizi gördüğü için" cümlesi çok ağır. Hayat devam ediyor diye inceden ahkam kesen insanlar genelde bu yok oluşu bilmezler. Bilenler de söyleyemez bence zaten. Velhasıl, insanlar acı içinde kıvranırken; hayat devam ediyor demeyin. Etmeyecek çünkü. Bir şekilde zaman geçiyor sadece. Sessizce yanımızda durun o yetiyor. Ama bunu demeyin. Gözünüzü seveyim.

Acıdır ama gerçektir.

Hiçbir şeyin devam ettiği yok. Mezar açılıyor, mevta yatırılıyor, sonra kapatılıyor. İşin kötüsü, o mezar sadece ölen için kapanıyor. Yaşayanların nefes aldığı müddetçe bundan haberi olmuyor.

her insanın bi kabuğu vardır en sıcakkanlı insanların bile. Bu kabuğun içinde var olabilen insanlar aile sevgili eş dost gibi insanların yokluğunda eksik kalınır. dolayısıyla ölenle ölünmez ama bazen ruhunun bir parçası yanına gömülür

Lan amk zaten canımızı yakan durum da bu değil mi? Neden hatırlatarak canımızı biraz daha yakıyorsunuz!